Rozdział 7 - Ojciec to coś więcej niż dawca plemnika

Katarzyna Milewicz, której nazwisko było panieńskim nazwiskiem jej matki, wróciła do domu tak jak powinna wracać według planu zajęć lekcyjnych. Nie spodziewała się jednak, że przed drugą, ktoś będzie w domu, a tymczasem już z korytarza usłyszała huk upuszczanego sztućca, który obił się o płytki. Otworzyła szeroko oczy i nagle wciągnęła powietrze do płuc. Była przestraszona, ale szybko się opanowała i powtarzała sobie szeptem:

– Spokojnie, spokojnie, tylko spokojnie.

Wyjęła z kieszeni gumę miętową, rozpakowała i szybko zaczęła mielić. Potem na paluszkach, świadoma tego, że ten domownik, który jest w domu jeszcze jej nie usłyszał, udała się na górę do swojego pokoju, po plecak. W końcu byłoby niezwykle dziwnym, gdyby wróciła ze szkoły bez plecaka. Tam przez okno wywaliła gumę do ogrodu, by nie mogła być podejrzewana o palenie papierosów czy picie alkoholu i dumna ze swoich poczynań, przebiegłości i sprytu, zeszła na dół z plecakiem zarzuconym na jedno ramię.

– Już jestem! – krzyknęła zdejmując but o but. Bardzo rzadko je wiązała. Zazwyczaj jej sznurówki były wsunięte do buta, albo włóczyły się po chodniku.

– Ja też! – usiłował odkrzyknąć Piotrek, ale poprzez ból gardła było to niemożliwe i krzyk przerodził się w głośmy, skrzekliwy szept.

Kaśka weszła głębiej, do jadalni. Zobaczyła jak mężczyzna w samych, szarych, dresowych spodniach i rozpiętej, czarnej bluzie z kapturem wyjmuje naczynia ze zmywarki i chowa je do szafek.

– Nie spodziewałam się, że będziesz tak wcześnie w domu – zagadnęła, odsuwając sobie krzesło. Usiadła na nim i wpatrywała się okno przed sobą. Było duże i prowadziło na taras

– Ja też nie, ale tak wyszło – odparł i zamknął zmywarkę. Wstawił wodę w czajniku elektrycznym. Miał ochotę na herbatę z cynamonem. Uznał, że po niej szybciej zaśnie. Rozpoczął więc poszukiwanie tej przyprawy po wiszących szafkach. – Jak było w szkole? – zagadnął całkiem normalnym tonem.

– Jak to w szkole. – Kaśka wzruszyła ramionami, ale jeszcze nie podejrzewała, że ojczym może wiedzieć, iż tego dnia wcale nie było jej na lekcjach.

– Nie pytali z niczego?

– Tylko z polaka, a z matmy zapowiedzieli kartkówkę.

– Zapowiadają u was kartkówki? – zdziwił się. – Ja nigdy nie zapowiadam. – Odnalazł przyprawę, była w szklanym, niewielkim i zdobionym słoiczku. Odłożył ją na blat i odwrócił się by móc spojrzeć na nastolatkę. – A jak ten polski?

– Polski? – zdziwiła się.

– Mówiłaś, że pytali – przypomniał.

Kasia na krótki moment się zawiesiła. Rozważała za i przeciw każdego kłamstwa. Z początku chciała odpowiedzieć, że tego dnia pytali, ale nie ją. Szybko jednak zmieniła zdanie, przypominając sobie, że ma jeszcze ocenę za plakat, który wykonała do lektury, a o której jej ojczym nie wie.

– Pięć mi dała, ale z fizyki oddała kartkówkę i mam trzy z minusem. Chcesz wiedzieć co było? – zapytała i nawet na niego nie spojrzała. Wyjęła telefon z kieszeni turkusowej bluzy i zaczęła przeglądać wpisy, które jej znajomi wystawili na tablicę Facebooka.

Niespodziewanie duża dłoń Piotra uderzyła o blat stołu, dokładnie przed jej osobą. Huk rozniósł się po pomieszczeniu, a ona spojrzała na mężczyznę, zupełnie nieświadoma o co mu się rozchodzi.

– Nie było cię dzisiaj w szkole – oznajmił siląc się na spokój. – I to nie pierwszy raz gdy cię tam nie było – dodał.

– Jezu, czepiasz się. Każdy chodzi na wagary.

– Wagary?! – uniósł się pomimo bólu gardła, a fakt iż przez to w przełyku go zapiekło, tylko spotęgował jego gniew. – Wagary moja droga, to są wtedy, gdy się nie idzie do szkoły i tyle, a nie się jeszcze podrabia podpis matki! I patrz na mnie jak do ciebie mówię, bo gdybym chciał mówić do ściany, to uwierz, nie czekałbym aż wrócisz!

Kaśka zrobiła niezadowoloną minę, zamlaskała, ale w końcu jej wzrok skupił się na twarzy ojczyma, który jej to zadanie ułatwił, bo nachylił się tak mocno, że jego oczy znajdowały się na wysokości oczu brunetki.

– Wagary to są wtedy, gdy się nie idzie, raz lub dwa i ma się odwagę przyznać, że to na nich się było, a nie się kombinuje...

– Nie rób afery o nic – przerwała.

Piotr po raz kolejny tego dnia uderzył otwartą dłonią o blat stołu. Tym razem nawet mocniej niż poprzednio, bo huknęło głośniej, a wewnętrzna część dłoni bardzo go zapiekła.

– Starszym się nie przerywa. Mnie na pewno nie będziesz, bo sobie na to nie pozwolę – uprzedził.

– No okay – rzuciła w taki sposób jakby pozwalała mu się wygadać i miała nadzieję iż szybko skończy i się od niej odczepi.

– Nie toleruję kłamstwa. A lenistwa i kombinatorstwa to już ponad wszystko u ludzi nie znoszę.

– Czepiasz się o jedne wagary.

– O jedne?! – ryknął. – Gdyby to był dzień lub dwa, to uwierz dalej udawałbym, że nie wiem, bo każdy był młody, i każdemu się zdarzyło, ale tobie się nie zdarzyło, tylko sobie znalazłaś sposób na unikanie lekcji i obijanie się z kumplami Bóg wie gdzie, a tego tolerował nie będę! I kłamała w żywe oczy też mi nie będziesz! A ponieważ masz kompletnie w dupie co do ciebie mówię, to miej świadomość, że do końca roku nie będzie żadnych wyjść. Szkoła dom, szkoła dom.

– Nie możesz mi ograniczać wolności! – zbulwersowała się i wstała na tyle energicznie, że krzesło, na którym siedziała przewróciło się, wydając w ten sposób iście przerażający huk.

Piotr jak gdyby nigdy nic, niezwykle spokojnie się wyprostował, splótł ręce na piersi i zapytał:

– A to niby dlaczego? Jest jakiś argument, czy po prostu tak sobie uważasz?

– Nie jesteś moim ojcem i nie masz prawa mi mówić co mam robić!

Zabolało. Słowa pasierbicy faktycznie gdzież bardzo głęboko go ubodły, ale postanowił nie dać niczego po sobie poznać, a przynajmniej uczucie zawodu zamaskować gniewem, chwile po tym jednak powściągnął nerwy i postanowił postąpić możliwie jak najbardziej rozsądnie i pedagogicznie.

– Skoro nie jestem twoim ojcem, to nie mam obowiązku cię rozpieszczać, ani o ciebie w żaden sposób dbać. Powinienem mieć głęboko w poważaniu twoje zachcianki, tak więc zapomnij o wyjściu do teatru.

– Sorry – odparła, byleby przerwać jego wywód, którego nie miała ochoty słuchać i szczerze liczyła na to, że po jednym słowie zmieni zdanie, i że mu po prostu minie.

– Sorry? – powtórzył z drwiną. – Nagle ci się słownik skurczył?! – tym razem przezwyciężył ból gardła i swoje ograniczone możliwości, i autentycznie się wydarł.

– Przeprosiłam – zauważyła, jakby to teraz miało coś zmienić.

– Nie, ty nie przeprosiłaś, ty powiedziałaś sorry, a ja nie jestem Anglikiem ani Amerykaninem. Na dodatek powiedziałaś to takim tonem, że tylko moja cierpliwość i resztka wiary w psychologię powstrzymują mnie przed znalezieniem w komodzie paska i natrzaskniem ci po dupie! – uniósł się, ale po przełknięciu śliny był już nieco spokojniejszy. – Jednak wróćmy do tematu – kontynuował. – Powiedziałaś, że nie jestem twoim ojcem. Opieram cię, ubieram, wychowuje, to ja jestem przy tobie, a nie on, więc jeśli dalej i nadal uważasz, że nie to czyni mnie ojcem, to proponuje ubrać koszuleczkę z napisem szukam taty, i przespacerować się po mieście, to może jakimś cudem odnajdzie się ten biologiczny – dokończył z prędkością i siłą wystrzału z karabinu maszynowego.

Dziewczyna spojrzała w bok i starała się powstrzymać łzy, które niczym nieproszone goście w drzwiach, stanęły w jej oczach.

– A dopóki go nie znajdziesz – powiedział i przerwał, tylko po to by po raz kolejny wrzasnąć. – Patrz na mnie do cholery, gdy do ciebie mówię!

Wejrzała się, ale tylko na krótką chwilę, więc pokonał dystans pół kroku, który ich dzielił i chwycił za jej podbródek i policzki.

– Dopóki go nie znajdziesz, to jesteś skazana na mnie, i tak długo jak go nie znajdziesz, robisz to co ja mówię. – Wypuścił twarz przestraszonej nastolatki, po której policzkach stoczyło się kilka słonych kropel i wcisnął dłonie do kieszeni. Ruszył na górę, całkiem nie zwracając uwagi na to, że jego żona jest już w domu.

Magdalena weszła do jadalni i jedynym komentarzem na jaki się zdobyła, było:

– Ostatni raz widziałam go takiego wkurzonego, gdy miałaś siedem lat i chcąc mu pokazać jak szybko biegasz, przebiegłaś przed samiuteńkim autobusem.

Sytuacja, o której wspomniała Magda, choć miała miejsce osiem lat temu, to ciągle żyła, zarówno we wspomnieniach jej córki, jak i w wyrzutach sumienia jej męża. Piotr wciąż pamiętał moment, gdy usłyszał:

– Coś panu pokaże – z ust kilkuletniej dziewczynki, która nagle puściła jego dłoń i ruszyła biegiem w stronę ulicy, pomimo że w tym miejscu nie znajdowała się sygnalizacja świetlna, ani nawet pasy.

Siedmioletnia wtedy Kaśka chciała pokazać przyjacielowi matki, który zabrał ją na zakupy, że ona naprawdę potrafi bardzo szybko biegać, i że zdąży przebiec przed tym dużym samochodem.

Piotrowi w tamtej chwili serce się zatrzymało. Dosłownie przestało bić i pomimo że ruszył za dziewczynką, to przeszkodził mu samochód nadjeżdżający z drugiej strony. Moment, gdy usłyszał klakson, zamkniecie oczu, ponowne otwarcie ich i ulga, gdy dostrzegł dziewczynkę stojącą na chodniku po drugiej stronie. Machała mu. Zanim sam znalazł się na drugiej stronie, to uczucie ulgi gdzieś uleciało, pozostała tylko złość. Do tego doszło kilkoro ludzi, którzy rzucali różnorakimi komentarzami. Jedna starsza pani mówiła, że jak to dobrze iż dziecku nic się nie stało, z kolei młodszy od niej pan dyskutował z drugim i o tym jakie to dziecko nieusłuchane.

W tamtej chwili Kaśka nie rozumiała, dlaczego Piotrek chwyta ją za małą rączkę tak mocno, że aż boli. Nie wiedziała też, czemu skręcają do bramy, w której nie znajduje się mieszkanie nikogo znajomego, ani tym bardziej ich. A już całkiem nie rozumiała i nie godziła się z tym, by wujek, który czasami zostaje u nich na noc, i śpi wtedy z mamą nią poszarpywał. Szmit nie ograniczył się jednak tylko i wyłącznie do szarpania. Właściwie to szarpnięcie było jedno i konkretne, mające na celu tylko i wyłącznie, ustawić córkę Magdy bokiem do samego siebie, i ułatwić sobie możliwość zlania dziecka.

Wtedy nie zważał na krzyk i płacz. Przestał w chwili, gdy poczuł pieczenie na własnej dłoni. Ponownie chwycił dziewczynkę, uczesaną w dwie kitki za dłoń i ruszył do przodu, wygrażając się do płaczącego dziecka:

– Albo idziesz, albo cię tu zostawię.

Kolejnym było:

– Idź normalnie, bo ci w domu poprawię!

Jak nie trudno się domyślić, żadnej poprawki w domu nie było. Właściwie to podobna sytuacja nie miała miejsca nigdy więcej. Piotr ani wcześniej, ani później nie podniósł ręki na dziecko, i to nie tylko na to konkretne, a na żadne. Kłóciło się to z jego poglądami i metodami wychowawczymi. Uważał, że przemoc nic nie daje, niczego nie wnosi, a jedynie zabiera. Od tamtej pory, gdy się denerwował i tracił cierpliwość, to wolał wyjść pobiegać, albo się powstrzymać, mając świadomość, że potem pójdzie na siłownie albo na basen i wyżyje się w jakiś inny, względnie bezpieczny sposób. Teraz też wolał się ubrać i wyjść, choć był za bardzo zmęczony i chory by uprawiać jakikolwiek sport. Chciał się po prostu przejść, pooddychać świeżym powietrzem, wyciszyć.

Błądząc po parku i pisząc, chyba już dwudziestego tego dnia SMS-a do Sandry, poczuł jak ktoś się z nim zderza. Ten ktoś był bardzo mały i siedział w żółtym samochodziku na akumulator. Piotrek pił kawę z plastikowego kubka, taką ze stacji benzynowej, więc w chwili zderzenia nieco się oblał, ale na szczęście kawa nie była już gorąca. Uniknął więc poparzenia siebie samego i co ważniejsze – oparzenia Antka. Ciemna ciecz jednak nie spadła na uśmiechniętego od ucha do ucha chłopca, odzianego w zielono-biały dresik.

– Dzień dobry – przywitała się Kornelia i od razu zaczęła tłumaczyć swojego synka, że on nie chciał, że on się dopiero uczy prowadzić.

Piotrek przykucnął przy chłopczyku i z uśmiechem na ustach zagadnął:

– Mam nadzieję, że gdy już dostaniesz takie prawdziwe prawo jazdy, młody człowieku, to że po starej znajomości, będziesz mnie informował, gdy tylko będziesz wyjeżdżał na drogę. Tak wiesz? Po to bym wtedy nie wychodził na ulicę i miał szanse ujść z życiem.

Antek nie rozumiał co rozczochrany pan do niego mówi, ale mimika jego twarzy i ruszanie brwiami wydawało mu się być na tyle zabawne, że się ucieszył w głos i zaklaskał w dłonie.

– O oł! – krzyknął wytknął język, przygryzając go swoimi zębami. – Ceść – przywitał się i wyciągnął lewą dłoń przed siebie.

Piotrek także lewą odwzajemnił uścisk, a potem poczuł jak Antoś dotyka jego popielatej koszulki, którą miał pod granatową bluzą.

– Blud – określił plamę, która wyglądała niczym taki kleks.

– Masz rację. Przebiorę się. – Zdjął bluzę i podał ją Kornelii. – Potrzymaj – polecił, a potem nie zważając na protesty nastolatki, mówiące Będzie się pan rozbierał w parku? zdjął także koszulkę.

Nela wbiła wzrok w nagi tors nauczyciela. Zaimponował jej mięśniami, które może nie były mocno i przesadnie zarysowane, ale zdawały się być twarde w dotyku, i złapała samą siebie na tym iż zapragnęła poczuć tę twardość swoimi dłońmi. Zwróciła też uwagę na niewielkie włoski w niektórych miejscach, w kolorze takim samym jak włosy Szmita. Mężczyzna zabrał od niej bluzę, założył ją i zapiął pod samą szyję, a brudną koszulkę zmiął i wcisnął do plecaka.

Niespodziewanie przy nich znalazł się Mateusz, wielce zbulwersowany tym, że jakiś facet obnaża się przed jego dziewczyną. Nic jednak nie powiedział w chwili, gdy spojrzał na twarz Piotra i uświadomił sobie, że gdzieś już go widział, że skądś go zna.

– Do zobaczenia w szkole, za tydzień. Masz czas by się nauczyć, bo dobrze wiesz, że cię spytam. Nie daruję ci podstaw – uprzedził zachrypłym głosem i odszedł przez krótki moment mając ciągle odwróconą głowę i wbity wzrok w dwudziestolatka.

– On cię uczy? – zapytał nieco przerażony Mateusz.

– No, historii i informatyki – odpowiedziała Kornelia i przykucnęła przy Antku by poprawić mu spodnie i wciągnąć do nich podkoszulkę, którą chłopiec miał na sobie. – A wy się skądś znacie?

– Nie – skłamał.

– Wyglądało jakbyście się znali.

– Nie znamy się! Może gdzieś go widziałem, ale nic więcej! – krzyknął. Po chwili się pohamował i uśmiechnął. – Tany, tany? – zapytał Tośka, a ten rozumiejąc o co jego ojcu chodzi od razu wcisnął przycisk plastikowego radyjka wbudowanego w samochodzik na akumulator. Do tego radia był podłączony tani odtwarzacz Mp3, który teraz wygrywał przez głośniki dziecięcą piosenkę z bajki Tabaluga.

Póki co to rozdział na 30.10.2015, ale być może jeszcze uda mi się do tego czasu poprawić i opublikować kolejny, w którym jest nieco więcej o Sandrze i wyjaśnia się co Piotra i Mateusza łączy.

Pozdrawiam.