Rozdział 8 - Mieć serce z kamienia

Piotrek z nudów krążył naokoło sporego podwórka. Wspominał czasy, gdy przed laty na takich właśnie placach, otoczonych kamienicami bawiły się dzieci, a młodzież przesiadywała na klatkach schodowych i grała w karty, albo państwa i miasta. Teraz w miejscu, w którym przebywał nie było żywej duszy. Spojrzał po oknach, w kilku z nich było widoczne światło. Doszedł do wniosku, że pewnie dzieciaki siedzą w domach, przed laptopami i telewizorami, albo z tabletami w dłoniach. Wiedział, że świat zmierza do przodu, nie był tylko pewnym, czy ten świat idzie w dobrym kierunku. Jego samego przerażało takie zjawisko, gdy obserwował jak takie maluchy nie umieją nawiązywać relacji opartych na przyjaźni i wspólnym bieganiu za piłką lub chodzeniu samotnie na pobliskie place zabaw. Pocieszał się, że za jego czasów było inaczej, i że on ma takie wspomnienia z dzieciństwa, jak przeskakiwanie przez płot i kradzież jabłek, oraz śliwek z sadu sąsiada. Właściwie to o tym wspomnieniu nawet jakby chciał zapomnieć, to by nie potrafił, bo skutecznym przypomnieniem była blizna na podbródku, którą dostrzegał przy każdym goleniu. Efekt upadku z drzewa i zdarcia skóry o chropowatą korę. Pamiętał, że sąsiad przyprowadził go wtedy do babci ciągnąc za umorusane ubranie, a ta łapała się za głowę i ze zdziwioną, a trochę też surową miną, głosiła: skaranie boskie z tym dzieciakiem. On w tamtych czasach wcale nie uważał, że był jakimś skaraniem boskim. Co prawda rodzice go nie chcieli i wydawało mu się, że niewiele dla nich znaczył, skoro ograniczyli się jedynie do powołania go na świat i nadania mu imienia, a potem oddali babci na wychowanie, rzadko odwiedzali i woleli pić w czterech ścianach niż zabierać go choćby na krótkie spacery. Babcia jednak go kochała i przelała na niego całą swoją miłość, zwłaszcza, gdy jej lepszy syn zginął w wypadku samochodowym, a ten gorszy zapił się na śmierć. Wtedy został jej tylko wnuczek, tylko Piotruś, który mając nie więcej niż dziesięć lat, był już uznawany przez całą wieś, a także kilka pobliskich, za uśmiechniętego, uroczego, uśmiechniętego od ucha do ucha nicponia. Ksywka Nicpoń bardzo mu się w tamtych czasach podobała, była niczym order i to dzięki niej był sławny wśród rówieśników i nauczycieli, także tych nowych, którzy dopiero przychodzili do pracy. Jego sposób bycia, zachowanie i gadulstwo, sprawiało iż był zapamiętywany przez wszystkich już pierwszego dnia. W końcu jednak i on zrobił coś czego babcia nie potrafiła mu wybaczyć i wcale nie było to wczesne rodzicielstwo, dzielone na spółkę z rówieśniczką – córką tego pana, któremu lata wcześniej okradał sad wraz z kolegami.

– Czemu tak krążysz zamiast wejść na górę? – zapytała Sandra, zaraz po zaparkowaniu i otworzeniu drzwi swojego, totalnie już zmasakrowanego Punto. – Przecież masz kluczę – przypomniała trzaskając drzwiami i to dwukrotnie, bo za pierwszym zamek nie zatrybił.

– Nie lubię być sam w cudzym mieszkaniu – odpowiedział i od razu przejął od niej dużą, materiałową torbę z logiem jednego z marketów.

– Nie byłbyś sam. Mój syneczek jest na górze – przypomniała. – Mam też córeczkę, od wczoraj.

– Córeczkę? – zapytał szeptem.

Brunetka go nie usłyszała. Otworzyła przed nim drzwi klatki schodowej i wskazała by szedł pierwszy.

– Pozwól mojemu feminizmowi coś znaczyć – syknęła, by zachęcić go do przekroczenia progu.

– Skoro sprawię ci tym przyjemność. – Uśmiechnął się mało wyraziście i skierował swoje kroki na trzecie piętro.

Stanął przed drzwiami z przyklejoną fototapetą, we wzór dwóch rzędów drzew i ze ścieżką pokrytą jesiennymi, złotymi liśćmi. Obrazek miał głębie i optycznie dawał wrażenie jakby można było w niego wejść – przynajmniej tak Piotr o nim pomyślał i wtedy Sandra jakby czytała mu w myślach rzuciła:

– Sąsiadki wnuk jak się naładował dopalaczami, to rozbił sobie nos, bo chciał iść do lasu.

Szmit mimo woli się zaśmiał, choć temat uzależnionej młodzieży nie należał do jego ulubionych i uważał go za martwy krąg – gdyby nikt nie brał, nie byłoby nikogo, kto by sprzedawał i gdyby nikt nie sprzedawał, to nie byłoby nikogo, kto by to brał. On określał to systemem samonapędzającej się śmierci, bo dilerzy też przecież umierali, w walkach o terytorium, z przedawkowania, lub pobici na śmierć przez uzależnionych, którzy chcieli od nich towar, a nie mieli czym za niego zapłacić. Jakkolwiek by na to nie patrzył po równi było mu szkoda jednych i drugich – pierwszych bo musieli sobie sztucznie poprawiać humor i nie umieli znaleźć bardziej pożytecznego zajęcia na spędzenie wolnego czasu, a tych drugich bo byli najwidoczniej za mało ambitni lub za mało wytrwali, by znaleźć lepszy i przede wszystkim inny sposób na zarobienie pieniędzy, albo byli po prostu materialistami i kilka tysięcy polskich złotych na miesiąc, było dla nich ważniejsze, od setki żyć ludzi, takich samych przecież jak oni. Dla niego handlujący tym gównem byli na równi z mordercami i terrorystami, a tych, którzy brali to gówno, nazywał po prostu samobójcami, czasami niedoszłymi, ale jednak samobójcami – ludźmi, którzy nie szanowali siebie, swojego życia i życia swych bliskich. Nie wnikał w powody, choć nie wątpił, że i takie były, bo w każdym działaniu człowieka dostrzegał: powód, sposób i skutek.

Piotr wszedł do niewielkiego przedpokoju, gdzie na dwóch wieszakach przybitych do ściany, z trudem upchnięte były kurtki, płaszcze, bluzy, szaliczki, arafatki, apaszki i inne tego typu rzeczy. Potknął się o kilka par obuwia damskiego, które rozrzucone było po korytarzu. W kuchni było bardzo podobnie, z tym wyjątkiem, że do ścian przytwierdzone były aluminiowe, wąskie rurki, a na nich wisiały przyprawy i akcesoria do gotowania, natomiast po podłodze walały się puste butelki po napojach bezalkoholowych, opakowania po niezdrowym jedzeniu, także po pizzy, oraz psie i kocie zabawki.

– Czysto jak zawsze – skomentował nieco złośliwie.

– Dać panu białą rękawiczkę, panie perfekcyjna pani domu?

– Nie, dlaczego? Przecież ja nic nie mówię. – Odłożył torbę z zakupami na zawalony niezmytymi naczyniami i sztućcami blat. Uśmiechnął się cynicznie. – Powykładałbym, ale tak jakby... nie mam gdzie – rzucił kolejnym komentarzem.

– Jeszcze słowo i cię wyproszę – zagroziła, a taki mały kajtek, który zdaniem Szmita był skrzyżowaniem Pekińczyka i szczotki do zamiatania dywanów zaczął na niego ujadać, stając przy nodze właścicielki.

– Tylko mnie nie połknij w całości – przemówił do psa i chciał podejść do Sandry, ale zwierzak zaczął na niego warczeć i już zamierzał się na jego nogawki.

Piotrek cofnął się więc o dwa kroki, odnalazł w zakupach parówki, rozerwał siatkę, w której się znajdowały i ułamał jedną na pół. Rzucił nią psu pod łapy. Wtedy czworonóg, przestał zwracać na niego uwagę, a on mógł podejść do Sandry i wziąć ją w objęcia, wpić się zachłannie w jej szyję i wyszeptać wprost do ucha:

– Przekupny ten twój kundel.

– Ma na imię Lord.

Szmit pomimo że wiedział już wcześniej jak wabi się pupil brunetki, zawsze reagował tak samo, gdy je słyszał, czyli śmiechem. Sandra i tym razem wyczuła, że nabija się z jej syneczka, dlatego trzepnęła go otwartą dłonią w ramie, a następnie w klatkę piersiową.

– Po co tak właściwie przyszedłeś? – zapytała wymijając szatyna i wypakowując niektóre rzeczy do lodówki.

Piotrek usiadł na jednym z taboretów, nieopodal starego, drewnianego, niewielkiego stołu. Przyglądał się nowym meblom, niedrogim, będących jednym z gotowych już zestawów. Sandra właśnie miała zamiar wrzucić paczkę biszkoptów na jedną z wyższych półek, ale zaraz po otwarciu drzwiczek cała zawartość tej właśnie szafki wyleciała na blat, a stamtąd stoczyła się na podłogę. Szmit z początku chciał udać, że tego nie zauważa, nawet odwrócił wzrok i zaczął pogwizdywać, ale w końcu zapytał:

– Kiedy tu w końcu posprzątasz?

– Jak znajdę czas – odwarknęła. – Wybacz, ale pracuję na dwa etaty i pomimo tego, nie stać mnie na sprzątaczkę.

– A sama nie możesz...

– Nie mam kiedy – przypomniała. – I mam za dużo zmartwień, by się przejmować takimi głupotami. Poza tym nawet jak posprzątam, to czysto jest maksymalnie przez dwa dni, potem znowu szukam wszystkiego w biegu, nie mam czasu zmyć na bieżąco i znowu jest bałagan. Z resztą, jak się nie podoba, to wynajmuj hotel na nasze schadzki, albo zabieraj mnie do siebie, przecież twojej żony i tak wiecznie nie ma. Pewnie nawet by nie zauważyła, gdybyśmy się pierdolili pod jej nieobecność w jej kurewsko drogim łóżku. Przepraszam jeśli uraziłam, ale kurwa pierwszy zacząłeś – zakończyła monolog i zaczęła na powrót zebrane z podłogi rzeczy upychać w szafce, z której wypadły.

– Zostaw – warknął i wstał na równe nogi. – Ja to zrobię – zaoferował przytrzymując otwarte drzwi prawą dłonią.

– Świetnie – zgodziła się. – W takim razie ja w tym czasie wezmę prysznic. Jakbyś jeszcze mógł coś ugotować, to... byłabym w raju. – Oddaliła się czym prędzej z pomieszczenia wyglądającego teraz jak po przejściu tornada i trzęsienia ziemi jednocześnie, myśląc iż brakowało tam jeszcze tylko powodzi, spowodowanej na przykład uszkodzonymi rurami, weszła do łazienki. – Byleby mu się nie odwidziało, byleby mu się nie odwidziało – szeptała sama do siebie zrzucając za dużą o dwa numery koszule i zsuwając wąskie, obcisłe dżinsy z pupy.

Sandra przystawiła ucho do drzwi, ale nie słyszała kroków za drzwiami łazienki. Ucieszyła się, bo to znaczyło, że Piotrek zamiast podążyć za nią, naprawdę zabrał się za sprzątanie.

– Będę miała czysto – powiedziała ucieszona i omijając puste opakowanie po szamponie i kilka rzeczy, które wysypywały się z przewalonego kosza na pranie, w końcu dotarła do brodzika, którego kabina się nie domykała i w kilku miejscach była pęknięta. – Ciekawe czy resztę mieszkania też mi posprząta? – pytała, spoglądając w górę, na słuchawkę od prysznica zawieszoną na specjalnej rączce. Ustawiła temperaturę wody i pozbywając się bielizny, wkroczyła pod ciepły strumień.

Kiedy Sandra wyszła z łazienki, otulona ciepłą, męską bluzą na zamek, która jej sięgała niemal do kolan, to Piotrek właśnie kończył gotować pierogi i podsmażać cebulkę z kiełbaską, by móc je tym dodatkiem doprawić. Brunetka była zdumiona, że udało mu się względnie ogarnąć kuchnie w tak krótkim czasie. Podwijała rękawy brązowej bluzy z kapturem i słuchała jak Szmit dyskutuje z małym kociakiem, stojącym na blacie i chlipiącym mleko. Właściwie to mężczyzna nie dyskutował, a prowadził monolog, pod tytułem Przyjemniej jeść z czystego spodka.

– Obrabiasz mi dupę – oburzyła się Sandra, czym wprawiła Piotra w szczere rozbawienie. – Jeszcze pod moją córcią tak nieładnie mnie obgadujesz.

– Pociesz się myślą, że przynajmniej ona nie powtórzy tego dalej. No chyba, że rozpowie kotom w okolicy. – Westchnął znacząco i spojrzał na swoje ubranie, które musiał przyznać na młodym, kobiecym ciele prezentowało się znacznie lepiej niż na nim. – Szukałem tej bluzy ostatnio przed kilka dni i...

– Nie wziąłeś jej ostatnio. Nie mów tylko, że twoja ulubiona, bo i tak nie oddam. Robi mi za szlafrok – wyjaśniła z prędkością katarynki, a potem zajęła miejsce przy stole. – Pan już poda ten obiad – zażądała.

– Jeśli sobie znajdziesz kiedyś męża, to... – nagle zamilkł, bo tak naprawdę to nie wiedział co on sam wtedy pocznie.

– To co? Będziesz mu składał kondolencje, gdy już odeśle mnie do trumny, czy będziesz mu stawiał nagrobek, ze świadomością, że po kilku miesiącach spędzonych ze mną, strzeli sobie kulkę w łeb?

Szmit przewrócił oczami, zdjął z suszarki czyste, nie do końca obeschnięte talerze i zaczął na nie nakładać ekspresowo przygotowane danie.

– Tak właściwie to nie masz się co martwić moim przyszłym mężem. Nigdy nie będę takowego mieć.

– Dlaczego? – zapytał stawiając przed nią obiad, a potem zajmując miejsce naprzeciwko. – Nigdy nie chciałaś założyć rodziny.

– Rodzinę może i myślałam, ale bez faceta, a potem to już nawet dzieci mi się odechciało mieć.

– A cóż ci dzieci zrobiły?

– Małe, wrzeszczące, srające, jedzące, nie dające przespać nocy, ani za dnia odetchnąć, a gdy już dorośnie to zazwyczaj jest niewdzięczne. Nie widzę dobrych stron macierzyństwa. Może to i fajne, ale nie dla mnie.

– I tak się zdarza. Lepiej mieć tego świadomość i nikogo nie krzywdzić, niż najpierw zrobić, a potem wychowywać na fochu i żalem.

– No dokładnie.

– No widzisz, ja się na ojca nie nadaje, nigdy nie chciałem nim być, a Magda miała córkę, więc...

– Ty akurat bredzisz. Jesteś ojcem w dechę. Nie zaniżaj swojej samooceny, tylko przez to, że nie zawsze jest super. Nigdy i w niczym nie może być ciągle super.

– Dziś powiedziałem nastolatce by poszła szukać swojego biologicznego tatusia, więc...

– Dlaczego tak powiedziałeś? – przerwała. – Nie wierzę byś rzucił takim hasłem bez powodu, ot tak, przy oglądaniu wspólnie telewizji.

– Uznała, że nie mam prawa jej mówić co ma robić, bo...

– ...nie jesteś jej ojcem? – dokończyła.

Szmit przytaknął.

– No to sama jest sobie winna. Korona jej z głowy nie spadnie od kilku gorzkich słów. Takie jest życie i jak komuś ciśnie, powinna się liczyć z tym, że i ktoś pociśnie jej, a nie że będzie słuchał jej niedorzecznych pretensji i z dupy wziętych argumentów bez choćby jednego słowa protestu.

– Jaka ty jesteś cholernie krytyczna – skomentował.

– No bo fakt faktem, że niektórym gówniarzom to się w głowach poprzewracało. Niektórzy rodzice sobie wypruwają żyły, a taki ani za grosz szacunku, ani słowa dziękuję, tylko daj, daj, chce, muszę mieć i w dupie cię mam. Oni naprawdę myślą, że taki niewychowany, rozpuszczony bachor zaopiekuje się nimi na starość? Nawet do domu opieki ich nie odtransportuje i taka babcinka i staruszek to będą musieli dorobek całego swojego życia gówniarzowi zostawić, a co się da, to będą przetransportowywać tymi swoimi balkonikami, przy których zapewne będą już chodzić, bo się żylaków nabawią od tych wypruwania żył dla niewdzięcznego smarka. – Zagryzła swoją wypowiedź kawałkiem pieroga, przemieliła i kontynuowała. – Ja się w ogóle dziwię, żeś ty tak spokojnie zareagował. Bo gdybym na przykład ja chowała cudze dziecko, kochała jak własne, starała się dla niego, by miało jak najlepiej, a takie by mi wyjechało nagle z tekstem zero szacunkowym nie jesteś moją matką, to jakbym w pysk przyłożyła, to aż by się gówniarz odwrócił o dziewięćdziesiąt stopni co najmniej.

– Nie poprę twojego zdania na temat wychowywania dzieci.

– Kiedy ja nie o wychowywaniu teraz mówiłam, a o normalnej reakcji. Jak się kogoś naprawdę wkurzy, zrani, wbije mu nóż w plecy, to trzeba się liczyć z tym, że taki ktoś odda. A w temacie wychowania, to nie przemawia do mnie ten nowoczesny model i innowacyjny pomysł. Jestem zdania, że jakbyś tej swojej Kaśce, dobrze pamiętam, że Kaśce?

– Tak.

– Jakbyś jej od wielkiego dzwonu, raz na ruski rok przyłożył, to też by do ciebie miała więcej szacunku, a tak to ci skacze po głowie, bo wie, że można. Bo co straszny szlaban na wychodzenie z domu, gdy się ma w tym domu najnowszą Play Station, a do tego komputer z internetem?

– Jestem przeciwny stosowaniu przemocy wobec dzieci, wobec w ogóle kogokolwiek jej stosowaniu.

– No więc się męczysz z pyskatą nastolatką, poniekąd na własne życzenie.

– Czy ty wszystko musisz tak upraszczać?

– Łatwiej mi z tym żyć. Mam swoje poglądy, swoje teorie i jestem odporna na modne teorie psychologów, które poparte są tym co widzę na ulicach i za oknem. Tupiące, wrzeszczące bachory.

– Byłem przed twoim oknem, chodziłem godzinę po twoim podwórku i nie widziałem ani jednego tupiącego dziecka, w ogóle żadnego dziecka nie widziałem.

– Bo rodzice chuchają i dmuchają, i za rączkę prowadzą, a potem są takie ciapciaki, co sobie poradzić nie potrafią. Przepraszam, że to mówię, ale te dzieci teraz to są tak głupie, że ja tego rozumem nie ogarniam. Mnie nikt do szkoły nie prowadził, gdy już byłam w drugiej klasie i żyję.

– Ja jeździłem rowerem – wspomniał Piotrek.

– I też żyjesz. Po ciastka się chodziło samemu do sklepu, rano po bułki i chleb...

– Po chleb też jeździłem rowerem.

– Bo ty wieśniak jesteś, ja miałam sklep po drugiej stronie, od wyjścia z klatki, to sobie mogłam spacerkiem drylować.

– No ja miałem pół kilometra.

– To przynajmniej miałeś poranną gimnastykę, ale reasumując teraz wyślij siedmiolatka samego do sklepu, to nie dość, że cię obgadają, że dzieciaka puszczasz samopas i się nie zajmujesz należycie, to jeszcze taki zapewne sam nie pójdzie bo zacznie stękolić ja z mamusią. To kolejny powód, przez który zrezygnowałam z bycia matką, bo nie godzę się z takim modelem wychowawczym, a za mój własny, to by mnie pewnie zamknęli albo dzieciaka odebrali, za to że gówniarz puszczony samopas, jeszcze klepany średnio raz na miesiąc. Nie godzę się urodzić dziecka, gdzie za mnie będzie państwo decydować jak mam żyć i jak je wychowywać. Dlaczego to posłowie i ci ustalający prawo mają mi mówić co ja mogę a czego nie mogę, jakby oni to dziecko urodzili i opłacili jego edukacje, jedzenie i odzienie? Państwo gówno daje samotnym matką, zresztą pełnym rodzinom też, a najwięcej chce się wpierdalać.

– Czyli twoim zdaniem ma państwo i jego obywatele przymykać oczy na krzywdę dzieci?

– Jaką krzywdę, Piotr? Jasne, że jak ktoś katuje dzieciaka, nie dba, nie gotuje, nie interesuje się, to trzeba zainterweniować, ale już nie róbmy z igieł wideł. Kilkulatek jeżdżący sam autobusem do szkoły, to nie to samo co kilkulatek wsadzony w pociąg i wysłany na drugi koniec polski do cioci na święta, a kilka klapsów czy lanie pasem od czasu do czasu, to nie jest regularne znęcanie się, bicie po czym popadnie, zastraszanie i bóg wie co jeszcze. Wszystko z użyciem zdrowego rozsądku, z wyczuciem po prostu.

– Rozsądek bardzo łatwo zatracić, a wyczucie... ty czujesz jednak inaczej niż taki mały berbeć...

– Spójrz mi w oczy i powiedz, że nigdy w życiu nie oberwałeś?

– Oberwałem – przyznał z uśmiechem zażenowania na twarzy.

– I żyjesz, ja też dostałam z pięć razy w życiu i też żyje i żalu nie mam. Ty masz?

– Nie, ale jak ja uderzyłem dziecko, to jednak żal do samego siebie miałem i wyrzuty sumienia mam z tego powodu do dziś.

– Bo ty pizda jesteś... przepraszam – dodała szybko. – Za miękki po prostu jesteś.

– Jestem za miękki, bo nie biję kobiet i dzieci?

– O kobietach nie było ni słowa, choć jak już tak o tym, to Magdzie byś mógł. Nie poparłabym cię, ale wcale by mi jej szkoda nie było.

Szmit chcąc, nie chcąc się zaśmiał.

– Ty masz Piotruś, po prostu za dobre serduszko i za dużo ludzi to wykorzystuje.

– A ty?

– A ja mam serce z kamienia. Przynajmniej tak uważa mój brat.

– Brat? Ty masz w ogóle brata?

– No, ten typek, co kiedyś tu przyszedłeś, jak on do mnie się rzucał i go wystawiłeś za drzwi, po dwóch szybkich z pięści. Naprawdę nie pamiętasz? – zapytała kończąc obiad.

Piotrek już dawno zjadł, gdyż miał na to dużo czasu, bo gdy Sandra się rozgadała, to nic nie było w stanie jej przerwać, więc on nawet nie musiał za często się wtrącać, ani za dużo odpowiadać. Mógł więc w spokoju lub raczej w asyście jej jazgotania konsumować. Teraz Szmit dokładnie sobie przypomniał kogo wywalił z mieszkania Sandry jakieś dwa miesiące temu, był to człowiek, którego minął w parku, ojciec Antka, chłopak Kornelii.

– A ty wiesz, że twój brat jest z moją uczennicą?

– Wiem, dzieciaka jej machnął. Nie, nie pochwalił mi się. Życzliwe głosy mi doniosły, choć szczerze... koło dupy mnie to lata. Nie mój pieluszkowiec, nie moje zmartwienie. – Wzruszyła ramionami.

– Jednak bratanek – syknął szatyn.

– Jaki tam bratanek? Przecież Mateusz to bękart mojego ojca. Moja matka go nie urodziła. Jest wynikiem zdrady, tak więc... może gdybym miała z nim kontakt, to mielibyśmy jakieś relacje, ale ojciec skutecznie mnie odsunął od swojej nowej rodziny, zaniżał dochody, nie chciał płacić alimentów, a matkę niszczył psychicznie na każdym kroku, nawet gdy już byli po rozwodzie, właśnie przede wszystkim wtedy. Nie będę pałać miłością do dziecka, które powstało ze spermy faceta, który miał mnie w dupie, no i na dodatek na świat Matiego wypluła dziwka, która dobrała się do rozporka żonatego.

– A ty co robisz? Coś innego? Też jestem żonaty – warknął i spojrzał na nią takim przepełnionym gniewem wzrokiem jak nigdy wcześniej.

– Jasne, że tak, robię coś innego. Ja nie zabieram Magdzie męża, ani Kaśce ojca. Ja cię nie chcę człowieku, bo nie chcę związku. Fajnie, że wpadasz, możemy się pieprzyć, oglądać razem filmy, rozmawiać, wygłupiać, ale nic poza tym. Ja nikomu nie powiem o nas, a ty mam nadzieję, że nas skrupulatnie ukryjesz, by nie skrzywdzić swojej kobiety i córki. Nie zrozum mnie źle, bo ja cię naprawdę lubię, jesteś mi bliski i zależy mi na tobie, ale jak na przyjacielu, jak na facecie, z którym fajnie spędzić czas, ale nic na stałe i nie wrobię cię w dziecko, i nie będę oczekiwała, że zostawisz swoją rodzinę, tylko po to by założyć nową.

– Tego nie możesz być pewna.

– Jak to nie?

– A jak wpadniemy. Żadna antykoncepcja nie jest...

– To i tak nie będę oczekiwała, że rzucisz swój poukładany świat, by układać kolejny ze mną.

– Usuniesz?

– Urodzę i wychowam sama, dopóki mi nie zabiorą – oznajmiła, czym znowu wprawiła Szmita w rozbawienie. – Będę liczyła na twoją pomoc, finansową i przyjeżdżanie do dziecka, ale...

– Oczekiwałabyś ode mnie, że będę żył na dwa domy.

– Nie. Nie wiem. Jakbyś chciał się odciąć, to byś się odciął. Nie zatrzymywałabym cię siłą i nie ciągała po sądach. Ojcowie, którzy są zmuszani przez sąd do utrzymywania własnych dzieci, to dla mnie śmieci, które w dodatku potem widzą w tym dziecku tylko koszty i same straty, oczywiście finansowe.

– Tak jak twój ojciec? – postanowił dopytać.

– Między innymi. Nie widziałam gnoja ładnych kilka lat, a wcześniej jak zdarzyło nam się minąć na ulicy, to udawaliśmy, że się nie znamy, a nagle staje mi jego synalek w drzwiach i mi mówi, że mam iść się przebadać.

– Przebadać? – Szmit wyraźnie odczuł jakby stracił wątek. Kompletnie nie wiedział o czym Sandra mówi teraz.

– Stary skurwiel ma raka, potrzebuje dawcy, a ja z racji...

– Tak, tak, genetyka. Możesz być dawcą?

– Nie wiem. – Wzruszyła ramionami. – Nie przebadałam się i nie mam w planach tego robić. Nie po drodze mi do szpitala.

– Będziesz umiała żyć z jego śmiercią na sumieniu?

– A on umiał żyć, bawić się i jeść, gdy matka i ja nie miałyśmy co włożyć do garnka. Nie umiera dobry człowiek i uwierz, prędzej ocaliłabym samego Hitlera, gdybym mogła, niż podała mojemu ojcu choćby szklankę wody.

– No ale jednak... mi nie chodzi o niego, chodzi mi o ciebie, twoje sumienie i twoje psychiczne zdrowie.

– Jestem zdrowa psychicznie i mam sumienie, naprawdę mam. Jakbym mogła pomóc jakiemuś dziecku, dać głodnemu... jasne, czemu nie, ale nie jemu i nie złemu człowiekowi.

– Chcesz wybierać kto ma prawo żyć, a kto nie? – Zniesmaczył się na samą myśl, iż odpowiedź może być twierdząca.

– Nie, to Bóg, czy ktoś tam inny, los, czy coś, go wybrał, a nie ja. Poza tym dlaczego miałabym mieć wyrzuty sumienia? Czy ja mu śmierci życzyłam, albo go tym rakiem zaraziłam? Nie, więc nie poczuję się winna, gdy go w pudle zamkną i ziemią zasypią. – Zabrała talerze i wrzuciła do zlewozmywaka. Nawet zabrała się już za zmywanie. – Zamilkłeś i pobladłeś – zauważyła zerkając na swojego kochanka.

– Bo nigdy się po tobie nie spodziewałem...

– Serca z kamienia? – dokończyła. – Być może kamień, ale bije dla tych co trzeba, dla tych co na to zasługują. Nie martw się, tobie to bym nawet nerkę oddała. – Uśmiechnęła się do szatyna i puściła oczko w jego stronę. – Zrobię ci laskę życia. Posprzątałeś mi kuchnie.

– Nie posprzątałem po to byś... – zawiesił się na krótki moment. – No ale nie odmówię – dodał po krótkim, ale niezwykle dogłębnym zastanowieniu.

Piotr wstał, podszedł do Sandry, objął ją od tyłu, a potem zabrał talerz i gąbkę z jej dłoni. Całując ją po szyi dawał do zrozumienia, że przecież może dokończyć później, a teraz powinna zająć się gościem, bo to niegościnne, wykonywać pracę domowe podczas wizyty kogoś takiego jak on.

Szybko odwrócił brunetkę przodem do siebie, uniósł i posadził na wąskim parapecie. Zaczął rozpinać swoją bluzę, którą ona tego dnia miała na sobie i wsuwać dwa palce do jej kobiecości, jednocześnie obcałowując je ciało – szyję, dekolt, biust... wyraźnie zmierzał ku dołowi, by móc zarzucić jej nogi na swoje barki i zatopić usta w najbardziej intymnym miejscu, a potem trącać językiem, ssać, lizać i obcałowywać.