Rozdział 5 - Dojrzeć do szczęśliwego dzieciństwa

Niedziela to zazwyczaj czas błogiego lenistwa, odpoczynku po ciężkim tygodniu pracy lub nauki. Rzadziej czas wiary, ale Mateusz jako katolik praktykujący, postanowił wybrać się na poranną mszę. Usiłował nawet do tego pomysłu przekonać Kornelię, ale ta z początku przewróciła się na drugi bok i nakryła głowę poduszką, a potem krzyknęła by spierdalał i dał jej się wyspać.

– Kultury nie masz za grosz – powiedział jakby do samego siebie, w sposób pół żartem, pół serio, a potem spojrzał na białe łóżeczko, gdzie ponad szczebelki wystawiał głowę jego synek. – Zrobimy bozi amen? – zapytał wstając.

Mati zdjął popielaty podkoszulek i zastąpił go żółtą koszulą, oraz granatową, sportową marynarką, z brązowymi naszywkami na łokciach. Chciał wyglądać porządnie, gdyż to wpoili mu rodzice. Co prawda z nimi od kilku tygodni się nie odzywał, ale nie tak łatwo było wymazać długoletnie przyzwyczajenia. Wyjął zniecierpliwionego Antoniego z łóżeczka, natrudził się przy zmienieniu małemu pampersa, co zresztą miał okazję czynić po raz pierwszy w swoim życiu, a potem zaciągnął na stopy malca tęczowe skarpetki, które sięgały mu ponad kolana.

– Wyglądasz jak kolorowy piłkarz – zagadnął, bo nie był typem mruka i zdarzały się dni, gdy wolał rozmawiać sam z sobą, albo pomarańczowym kanarkiem, niżeli nie odzywać się wcale, a Kornelia miała swoje humory i często milczała.

Antoś spojrzał na swojego tatę, wystawił język między wargi i zamrugał dwukrotnie ciemnymi oczętami.

– Ceść – przywitał się.

Chłopiec nie do końca rozumiał znaczenie słów, które wypowiadał, ale powtarzał te, które najczęściej słyszał. Najbardziej podobały mu się papa, heja, tuli tuli i cholela. Ostatnie najmocniej przypadło mu do gustu, bo przy jego wypowiadaniu język zabawnie odbijał się o dolne jak i górne podniebienie.

– Gdzie ty się wybierasz z samego rana? – zapytała Izabela, która wychyliła głowę z kuchni. Kubek z kawą trzymała w swoich dłoniach.

Niedoszły zięć kobiety paradował z prawie nagim chłopcem po wąskim i ciasnym przedpokoju, zagraconym suszarką z praniem i właśnie w tym praniu starał się odnaleźć jakieś body dla swojego maluszka.

– Do kościoła – odpowiedział matce swojej dziewczyny i znajdując gładkie, białe ubranko, które najbardziej imponowało mu tym, że było suche, zagadnął jeszcze o chrzest Antka.

– Najlepiej w wakacje, ciepło będzie i czas będzie – podpowiedziała.

– Pomyślę – zapewnił i podał syna na ręce babci, by ta przytrzymała go w powietrzu i tym samym umożliwiła wciągnięcie spodni, które zaciągnął małemu nad pępek, wciągając koszulkę za ich grubą gumkę.

– Jestem pod wrażeniem – pochwaliła z sarkazmem.

Mateusz wcale nie rozumiał o co znowu tej jędzy chodzi, ale postanowił ją zignorować.

– Teraz go nakarmisz i się ubrudzi – wyjaśniła

– Nie, dam mu suche biszkopty i zje po drodze. – Zapakował blondynka do wózka, przypiął pasami, co teraz nie stanowiło dla niego problemu, choć tydzień temu było jeszcze sennym koszmarem. Taka ilość pasków, z których każdy wpinał się dosłownie wszędzie, a jednocześnie nigdzie nie pasował, przyprawiała go wtedy o zawroty głowy.

– Biszkopty na śniadanie? W ogóle sam go zabierasz? Kornelia się zgodziła? – dziwiła się rudowłosa kobieta i nawet wydawała się być zmartwiona.

Mateusz też się martwił, choć starał się tego nie okazywać. Udawał twardziela i nie chciał pokazać jak bardzo się boi, że nie podoła temu zadaniu i sobie nie poradzi w opiece nad niespełna dwulatkiem.

Jedynie mały Antoś się nie bał. On z szerokim uśmiechem od ucha do ucha machał obiema rączkami i krzyczał głośno:

– Pa! Pa! Pa pa!

– Kornelia śpi, zresztą nie muszę jej ani ciebie pytać o zgodę, to też mój syn – postawił sprawę jasno i klarownie, choć jednocześnie na ostrzu noża.

Izabela chciała dogryźć Matiemu i pokazać, że tak naprawdę nie ma on o własnym dziecku bladego pojęcia, nawet tego teoretycznego, dlatego zapytała się, choć odpowiedź znała, o drugie imię Antka. Zamówiła się składaniem papierów na rodzinne i dodatek mieszkaniowy.

– Piotr – odpowiedział brunet i w nagłym zamyśleniu podrapał się po lekkim meszku na brodzie, który pozostawił po sobie od dwóch dni niegolony zarost. – Po moim ojcu – dodał i otworzył drzwi wyprowadzając wózek na klatkę schodową.

– Jakim ojcu? – zapytała Iza, ale nie doczekała się odpowiedzi, bo Mateusz właśnie przekręcał klucz w zamku.

Nie chciał ni chwili dłużej ani słuchać tej kobiety, ani musieć na nią patrzeć.

– Przecież twój ojciec ma na imię Sławek. – Młoda babcia wzruszyła ramionami i sięgnęła z komody kubek już z lekko przestygniętą kawą. – Dziwny człowiek. Pewnie narkoman – skwitowała do lustra i udała się z powrotem do kuchni. Tak naprawdę najbardziej ojciec jej wnuka, zawiódł ją tym, że w minionym tygodniu prawie wcale nie zawodził.

Tak, Mateusz naprawdę się starał. Sprzedał samochód, który i tak się psuł, więc wykorzystał okazję. Większość z tych pieniędzy dał matce Kornelii, by zapłaciła rachunki na najbliższe kilka miesięcy. Nela była temu przeciwna, uważała, że mogliby gdzieś pojechać i swoimi pretensjami wpędziła Mateusza w wybuch gniewu, którzy brzmiał:

– A jak, kurwa stracę pracę za dwa czy trzy miesiące, a do kolejnej co mam już nagraną pójdę dopiero zimą, to co wtedy?! Myślisz, że twoja matka będzie nas trzymała za darmo?! Poza tym zadłużenia w czynszu ma przez nas, bo utrzymywała mojego syna, podczas gdy ja siedziałem z kolegami na murku i piłem piwo, nawet go nie odwiedzając!

– Boże, ależ ty się nudny zrobiłeś.

– Może po prostu dorosłem. Staram się być odpowiedzialny, ty też byś mogła. I przestań go wreszcie karmić, kurwa z tych słoiczków!

Kolejnym czym Mateusz zaimponował swojej przyszłej teściowej, która oczywiście nie chciała się przyznać, że chłopak córki czymkolwiek jej imponuje, było to, że gotował. Co prawda nie był wykwalifikowanym kucharzem, ale wystarczyło trzy czwarte roku szkolnego w technikum żywienia zbiorowego, by wiedział, że dzieci nie powinno się karmić jedzeniem ze słoiczków i by umieć przygotować prostą zupę, gotowane ziemniaki i kotleta mielonego.

Izabela tak naprawdę obawiała się jednego, że Mateusza zmiana jest tymczasowa i dopiekała mu celowo, by czasami nie zapominał o swoich obowiązkach i się nie rozleniwiał. W końcu wystarczyło już, że córce odpuściła i teraz efekt był widoczny gołym okiem. Starczał lekki katarek Antosia by uparła się o zostaniu z nim w domu, a tym samym nie musiała uczęszczać na lekcje. Co prawda Antkiem się w tym czasie faktycznie zajmowała, ale z przerwą na Facebooka i Aska. Telefon był nieodłącznym elementem Kornelii i tak naprawdę to o to urządzenie wybuchały w większości awantury z Mateuszem, któremu zazdrość dodawała takiej mocy, iż w gniewie byłby w stanie poprzestawiać ściany w niejednej kamienicy.

Teraz jednak dwudziestoletni, bez wątpienia zdaniem wielu dziewczyn przystojny brunet, był spokojny i wyciszony. Wyjął Antoniego z wózka i przykucnął za maluchem. Pochwycił delikatnie za jego rączkę w nadgarstku i pokierował nią tak by Antoś się przeżegnał. Najbardziej blondynkowi spodobało się zakończenie, czyli owe amen, którego dokonywał z głośnym przyklaskiem i przytupem prawą nogą. Potem biegał po głównej nawie kościoła klaskając i głosząc owe amen tak głośno, by wszyscy mogli go usłyszeć. Mateusz patrzył na Antka i zazdrościł mu dzieciństwa, choć zdawał sobie sprawę z tego iż nie jest ono idealne. Pomimo wad, braków i niegotowości, wśród których blondynek przyszedł na ten świat, jego najmłodsze lata zdawały się być stricte beztroskie, pełne radości i głośnej, szczerej uciechy. Mati przymykając oczy, które tego dnia wyjątkowo były podrażniane przez soczewki kontaktowe, starał się przypomnieć swoje najwcześniejsze lata. Niewiele pamiętał, ale drewniana skrzynia wypchana po brzegi zabawkami nie dawała mu spokoju. To wspomnienie zabawy w piratów poszukujących skarbów, męczyło go na tyle iż postanowił, że Antkowi sprawi taką samą lub chociażby podobną, prawdziwą, drewnianą skrzynkę na zabawki, a nie te badziewne plastikowe pudełka, po których jego synek uwielbiał się wspinać, chodzić i siadać.

Trzeba było przyznać, że Mateusz choć nie wzorowo, to jednak starał się opiekować niespełna dwulatkiem jak najlepiej. W poniedziałek na przykład, po rannej zmianie, przytachał do mieszkania żółty samochodzik na akumulator, który do złudzenia przypominał nowojorską taksówkę.

– Ti tit! – ucieszył się mały Antek i kojarząc fakty wygrzebał w jednym z plastikowych pudełek swoją małą zabaweczkę, która była bardzo podobna do tej nowej, dużej.

Ojciec wsadził go do środka i nakierował malutką, bosą, odzianą jedynie w różową skarpetkę stópkę na pedał i kazał przycisnąć.

– Mocno, mocno – tłumaczył.

– Moćno! – krzyknął ucieszony Antoś, który z początku wystraszył się kiedy pojazd ruszył, ale potem zdawało mu się to sprawiać taką frajdę, że bez przerwy hamował i ruszał, jeżdżąc po całej długości pokoju babci.

– Za co to kupiłeś? – zapytała Izabela, doskonale zdając sobie sprawę, że Mateusz nie dostał jeszcze wypłaty. Nieustannie starała się doszukać w ojcu swojego wnuka jakieś wady. Teraz przez głowę przeszedł jej nawet handel narkotykami.

– Za pięć dych, od faceta co ćpa dopalacze – odpowiedział całkiem szczerze.

– Dałeś mu za to działkę? – dopytywała z kpiącym uśmieszkiem.

– Nie! – warknął. – Dałem mu pięć dych, a autko pewnie kradzione, ale co mnie tam, ważne, że z trzy stówki zaoszczędziłem, a Antek ma radochę. Jak Kornelia wróci ze szkoły to wybierzemy się razem na spacer. Pojeździ po parku.

– Proszę, proszę – szepnęła Izka i powróciła do czytania gazety. – Zadziwiasz mnie, bo naprawdę nie sądziłam, że dasz radę. Tylko teraz byście drugiego dziecka nie mieli.

– Dla pani wiadomości się zabezpieczamy. – Przykucnął przy Antku i pomógł mu wysiąść z pojazdu.

Maluch od razu podbiegł do tablicy, która znajdowała się pod ścianą i chwycił za jeden z kolorowych flamastrów. Zaczął kreślić różnorakie kreski, plamy i bazgroły.

– Niczym Picasso – zażartował Mateusz i usiadł na złożonej kanapie, by przypilnować Antka, tak by czasem nie popisał babci ściany.

– Tak, faktycznie. Lubi malować – przyznała z dobrotliwym uśmiechem Izka i uznała, że musi w końcu być dla Mateusza milsza, że chłopak nie zasługuje ani na jej oschłość ani oziębłość. Zaczęła od zaproponowania kawy i ciasta, które sama upiekła.

– Może będzie jak moja siostra. Ona też chyba maluje. Artystką jest. – Mati odetchnął głośno i przeczesał rozczochrane i potargane włosy swymi długimi palcami.

– Mas. – Antel podał ojcu flamaster i pokazał palcem na tablice, a kiedy mężczyzna nie zrozumiał o co mu chodzi, to wyrwał flamaster z jego dłoni i postukał o białą, nieco już zabrudzoną planszę.

– Że mam rysować?

– Ować, ofać! – pokrzykiwał i tym samym też poganiał swojego rodziciela.

Młody ojciec nie miał za grosz talentu plastycznego, ale udało mu się wyczarować domek z oknami, drzwiami, kominem, a nawet płotem i kotkiem na płocie, który bardziej przypominał pająka patyczaka, niżeli jakiegoś Mruczka, ale dla Antka w tamtej chwili było to prawdziwe dzieło sztuki.

– Nie wiedziałam, że masz siostrę – zagadnęła Izabela stawiając podzielony na kawałki piernik na stół, a potem idąc po dwa kubki kawy. – Ile słodzisz?

– Dwie i pół – odpowiedział. Zaczął domalowywać dym do komina, a potem kilka większych od samego domu kwiatków.

Antoś zabił ojcu brawo, a potem wziął specjalną gąbkę i zabrał się za zmazywanie. Ledwie zaczął, wcale nie skończył, a już porzucił owe zajęcie i ponownie wsiadł do swojego żółtego samochodzika na akumulator. Nawet nie ruszył, dwa razy zatrąbił, a już wysiadł i zaczął wspinać się na drewniane krzesło by dosięgnąć stołu i upomnieć się o trochę placka. Babcia oderwała odrobinkę od swojego kawałka i wcisnęła go wnukowi do ust. Ucieszony blondasek poklepał się po brzuszku, krzyknął mniam niam i ponownie otworzył buzie. Tym razem babcia dała mu cieniutki plasterek wprost do rączki, ale Tośkowi ani trochę się to nie spodobało, był za leniwy, dlatego, gdy tylko tata wziął go na kolana, to odłożył plasterek na stół i rozdziawił usteczka w oczekiwaniu. Oczywiście szybko się doczekał, tak samo jak kubka niekapka, w którym przygotowane było prawdziwe, czekoladowe mleko, takie jakie Antoś lubił najbardziej.

Patrząc na ten sielankowy, choć nie idealny obrazek szczupłego, młodego bruneta, z tak małym, jasnowłosym dzieckiem na kolanach, można by z całkowitym przekonaniem rzec, że uroczy Antoni pomimo kiepskiej kondycji finansowej rodziny, młodych rodziców całkiem niegotowych do takiej roli i zrzędliwej, nieco upierdliwej babci, był naprawdę szczęśliwym, a nawet rozpuszczonym dzieckiem. Mało płaczącym, krzykliwym, upartym i śmiejącym się tak głośno, że słyszeli go sąsiedzi w całym pionie, a czasami nawet klatkę obok, jeśli tylko mieli otwarte okna. Dlaczego tak było i dlaczego tak wiele miało się w tak krótkim czasie zmienić? Odpowiedź na to pytanie choć tkwi w szczegółach, to wcale nie trzeba ich znać, by móc stwierdzić, że by dziecko było szczęśliwe rodzice nie muszą dojrzeć do posiadania domu z ogrodem, płotem i kotem na tym płocie, nie muszą mieć pokończonych szkół, być inżynierami czy magistrami, ani nawet doktorami, wystarczy że ich serce dojrzało na tyle by umieć się uśmiechnąć, nawet gdy wiatr wieje w oczy i być na tyle człowiekiem nie bestią, by swoich niepowodzeń nie wyładowywać na niewinnej, bezbronnej istocie, która na tym sielankowym obrazku właśnie schodziła z kolan ojca i biegła na powitanie matki, tylko po to by chwycić ją za rękę i pociągnąć do klatki z małym, pomarańczowym i śpiewającym kanarkiem, nazywając go:

– Poli, Poli, mój Poli!