Rozdział 6 - Kolorowa feministka i wyimaginowana choroba

Piotr Szmit otworzył oczy dopiero, gdy budzik zadzwonił po raz trzeci. Wcześniej skutecznie starał się go ignorować. Średnio mu się to udawało, więc po omacku, będąc jedną nogą w krainie Morfeusza, odszukiwał telefon komórkowy i klikał czerwone miejsce z białymi literami, układającymi się w wyraz drzemka. Oślepiło go światło dnia, wkradające się przez w pełni odsłonięte zasłony. Oczy zapiekły, a głowa zabolała. Zacisnął zęby i pociągnął nosem, bez powodzenia, bo ten był zapchany. Zdecydował się na oddychanie ustami, bo właściwie nie miał innego wyboru. Spuścił nogi z łóżka, dotknął nimi letniego, ale jemu zdawało się lodowatego parkietu. Przyłożył dłoń do rozgrzanego, obolałego karku i już miał świadomość, że ten dzień, nie będzie należał do najlżejszych. Nie spodziewał się tylko, że będzie aż tak ciężko.

Po szybkim, letnim prysznicu, który miał na celu postawić go na nogi, wciągnął na siebie stare, nieco już podniszczone dżinsy, oraz najzwyklejszy, popielaty T-shirt. Białą koszulę w niebieskie prążki w poziomie i pionie, które miały na celu tworzyć kratę, przewiesił przez zgiętą w łokciu rękę. Zmierzwił włosy dłonią i zszedł na dół, do kuchni, w której mieścił się duży stół na osiemnaście miejsc. Przywitał się z żoną i pasierbicą krótkim cześć, i podziękował w duchu za świeżą, dopiero co zmieloną, i zaparzoną kawę.

– Kiepsko wyglądasz – rzuciła Magdalena, do opierającego się o blat męża. Odłożyła na moment pełnoziarnistą bułkę posmarowaną serem na niewielki talerzyk. – Posmarować ci? Z czym chcesz? – zapytała.

– Nie, dzięki, sam sobie poradzę – odparł średnio wyraźnie i już odsuwał sobie krzesło, by móc na nim usiąść.

– Podaj mi cukier – poleciła nastolatka, ale on zbył to milczeniem i zajął miejsce. – No jak mogłeś usiąść i wcześniej nie podać! – oburzyła się, wściekła o to, że teraz sama będzie musiała wstać i się obsłużyć lub ewentualnie pić gorzką.

Piotrek pochylił się tak, by móc lepiej przyjrzeć się małolacie, a konkretniej by móc patrzeć jej prosto w twarz. Zmarszczył czoło.

– Ja tobie? – zdziwił się. – Rozumiem, że mam nie siadać, bo jaśnie królewnie cukru nie podałem. Po pierwsze to ty powinnaś mnie obsługiwać, bo to ja jestem starszy, a po drugie istnieje słowo proszę i myślałem, żeśmy z matką wychowali cię na tyle, byś wiedziała w jakim momencie należy go użyć.

Kaśka przewróciła oczami i wielce oburzonym tonem rzuciła:

– Monolog jest zbędny i łaski bez, wstanę sobie.

– To sobie wstań, ale przy okazji nie przeciągaj struny.

– Piotrek ma racje – usłyszała głos matki, zanim sama zdążyła otworzyć usta.

– Dziękuję za poparcie. – Szmit delikatnie uniósł tyłek z krzesła i w sposób iście teatralny ukłonił się w stronę żony. – Dzięki tobie zaczynam poważnie rozważać możliwość wzięcia udziału w wyborach – zażartował.

– Jak zwykle musisz błaznować.

– Taki już jestem. – Niedbale wzruszył ramionami, wychylił się po pieczywo i nóż do krojenia.

– Jesteś chory i powinieneś iść na zwolnienie.

– Nie mogę. Muszę gnębić naszą polską młodzież. Kto to zrobi jak nie ja?

– Myślę, że kilka dni by sobie bez ciebie poradzili.

– Rozważę tę opcję. Jak nie poczuję się lepiej, to przespaceruję się do rodzinnego. Póki co będę chodzącą apteką, zaraz pożrę pół naszej apteczki.

Kaśka osłodziła, zamieszała, rzuciła jakąś uwagę odnośnie lekarza, a potem zapytała:

– A które z was da mi na wycieczkę szkolną, i na kino, i pizzę dziś po szkole?

– Kaśka?! – zapytał Piotr podniesionym tonem.

– No co?

– Nico, po prostu zabijasz we mnie wiarę w słuszność wycofania z domów i szkół kar cielesnych. – Wepchnął większą część kanapki do ust. Wstał, stanął za pasierbicą i położył dłonie na jej ramionach. Potrząsnął. – Proszę, proszę, proszę, takie jedno słowo, które masz używać. – Sięgnął do tylnej kieszeni po portfel, wyjął z niego banknot stuzłotowy i rzucił na stół. – Rata za wycieczkę, na pizzę nie dostaniesz i mama też ci nie da, bo ja nie pozwalam. – Puścił oczko do Magdy. – Nie burzymy się, nie dyskutujemy. Kocham cię. – Musnął Kaśkę we włosy. – I lecę do pracy – dodał podchodząc do żony, pocałował w policzek i już go nie było.

– Mamo? – szepnęła brunetka chowając stówkę do kieszeni dresowych, zielonych spodni.

W odpowiedzi Magdalena pokręciła głową i zrobiła ostatni łyk kawy.

– Ale on nie jest moim ojcem! – zbulwersowała się piętnastolatka.

– Kiedy daje ci pieniądze i spędza z tobą czas, to średnio... właściwie wtedy wcale ci to nie przeszkadza. – Wstała, poprawiła żakiet, chwyciła za teczkę pozostawioną na komodzie i wyszła.

Kaśka stanęła na środku jadalni, wyjęła stówkę z kieszeni i przyjrzała się jej pod światło. Zrobiła zafrasowaną minę, usta wykrzywiła w dzióbek i ruszyła do sypialni rodziców. Stamtąd od razu wkroczyła do garderoby i rozpoczęła przeszukiwanie kieszeni bluz i kurtek ojczyma, bo miała świadomość, iż Piotr nigdy ich nie opróżnia przed sobotnim wrzuceniem do pralki. Odnalazła dwa banknoty i kilka drobnych. Uznała, że tyle wystarczy. W przedpokoju założyła na głowę czarną czapkę z neonowym daszkiem i turkusową bluzę. Nie traciła czasu nawet na to by wrócić się do swojego pokoju po plecak. Wiedziała, że tego dnia i tak nie zawita do szkoły, a jedynie pod nią i to tylko po to by jeden z prymusów przekazał nauczycielce ostatnią ratę za czerwcową wycieczkę.

Piotrek zanim dojechał do gimnazjum miejskiego, to zdążył już niemal całkiem zaniemówić. Przy wejściu powitała go Agnieszka, która podobnie jak on także tego dnia w szkole zjawiła się pół godziny wcześniej.

– Ty, tutaj? – zdziwił się. – O tej porze? – Przełożył kask do dłoni, w której trzymał plecak.

– Czekam na Kornelie, by odpisać od niej lekcje – odpowiedziała i zaczesała swojego różowego irokeza do tyłu. – Muszę go lakierem potraktować – dodała szeptem jakby do samej siebie, ale Szmit usłyszał i nie umiał powstrzymać samego siebie przed zaśmianiem się.

– Od Kornelii, powiadasz? – zagadnął, zmierzając w kierunku klasy informatycznej. – To obawiam się, że nie będziesz miała co spisywać. Ad... An... jej synek był chory – wybrnął szybko z faktu iż nie pamiętał imienia chłopca.

– Wiem, ale ona przepisała od Dorotki.

– Ona przepisała? Cud w kraju nad Wisłą. I zdążysz w pół godziny?

– Zdjęcia zrobię. – Zamachała mu przed oczami telefonem komórkowym, obklejonym dużą ilością naklejek. – Potem sobie zgram na laptopa i przepiszę.

– No dobra, to spoko i bije pokłony za pomysłowość. – Potarł otwartą dłonią ramie małolaty. – Gdzie ja miałem ten klucz? – Rozpoczął przeszukiwanie kieszeni.

– Nie wziął pan – odpowiedziała Aga. – Nie był pan na dyżurce.

– Cholera! – przeklął odrobinę za głośno niż wypadało, o ile w ogóle nauczycielowi wypadało przeklinać przy uczennicy.

– Ja pójdę! – zaoferowała się dziewczyna i pobiegła na dół nim Piotrek zdążył zaprotestować. Niecałą minutę później była już z powrotem. – Trzymaj pan – podała mu klucz wprost do ręki, a potem wyjęła na wpół pełny listek Orofar Max z plecaka. – Na ból gardła – wyjaśniła.

Wyciągnął dłoń po tabletki, kilkakrotnie się zapytał czy to oby na pewno nie jest trucizna i coś z rodzaju zemsty kujona. Potem jednak podziękował i wycisnął jedną by wsunąć ją do buzi.

– Wchodź, co będziesz na korytarzu, na schodach siedziała – zaprosił.

– Dobra, dobra, ale ja mam taką sprawę. – Uśmiechnęła się łobuzersko. – Bo skoro już jest pan chory, to może by tak lekcji dzisiaj nie było, tylko by się na boisko poszło, brzozy i dęby pooglądać.

– A co ty, dziecko lasu jesteś, by się krzakom czterdzieści pięć minut przyglądać? – Odłożył kask na biurko, zajął miejsce na wygodnym, obrotowym fotelu i nachylił by odpalić komputer.

– No nie, ale...

– Ale na naszym szkolnym boisku to nie ma ani jednego dębu i nawet połowy brzozy. Są tylko dwa świerki.

– Tylko dwa? Naprawdę? – udała śmiertelnie zdziwioną. – Toż to straszne, że ja nawet nie wiem jaka natura mnie otacza, a to wszystko wina tego, że tak siedzę zamknięta w tych murach szarych, takich zimnych...

– Lochach, normalnie lochy, a ty taka przykuta łańcuchami, do tych krzeseł i ławek wszystkich – naumyślnie wyolbrzymiał.

– Czytał pan Greya? – zapytała nagle, niezwykle ożywiona i zmieniła miejsce by usiąść bliżej niego. Zajęła miejsce dokładnie naprzeciwko wychowawcy.

Piotr uniósł wzrok i zrobił specyficzną minę. Był zaskoczony pytaniem.

– Nie, nigdy. Widziałem trailer filmu i... nie potrafię pojąć co ludziom się w tym podoba. Z ciekawości przeczytałem o czym jest książka... trylogia. Doszedłem do wniosku, że nie, nie byłbym w stanie jej przeczytać.

– Bo babska? – dopytywała.

– To akurat najmniejszy problem. Byłbym w stanie przeczytać babską literaturę, tylko że nie o takiej tematyce. Po prostu nie pojmuje jak ból może być uznawany za przyjemność, ani dla zadającego go, ani dla tej kobiety, która była biorcą tego bólu. Nie rozumiem jakieś kontroli, wydumania sobie, że jest się panem jakieś wolnej istoty, ani niczego z tych rzeczy. Ja hołduje równości, jestem cichym fanem równouprawnienia. Ta książka kłóci się z moimi poglądami, więc podczas jej czytania bardzo bym się wkurwiał, a ja nie lubię się irytować, więc staram się za każdym razem sobie tego oszczędzić.

– Rozumiem, rozumiem. – Wyglądała na z lekka zawiedzioną, ale Szmit udawał, że tego nie dostrzega.

– A właśnie – nagle mu się przypomniało i wyjął komórkę z przedniej kieszeni. – Ty kiedyś mówiłaś, że paznokcie robisz, tak?

– Kurs taki internetowy ukończyłam, a co, miałby pan ochotę?

– Bardzo zabawne, doprawdy – zironizował. – Mam taką znajomą, co jej kosmetyczka emigrowała z kraju i poszukuje nowej, a z tego co pamiętam, to siostry Błażeja i Miłosza były niezwykle zadowolone. Malowałaś je na studniówkę i szpony też im robiłaś.

– A no tak... a to może pan jej... tej pani, pana...

– Sandrze – przerwał. – Do niej każdy mówi po imieniu. Podam jej twój numer, tylko mi się tam wklep. – Położył swój telefon przed nastolatką. – Jak się spiszesz, to ona cię poleci koleżankom i... sama mówiłaś, gdy przychodziłem do ciebie na indywidualne, że chcesz sobie w ten sposób dorabiać.

– No tak, tak, dzięki wielkie. – Stukała w dotykowy ekran taniego LG. – Mogę się wpisać jako Kolorowa? Wszystkim się tak zapisuje.

Piotrek spojrzał na dziewczynę z różowym irokezem i paznokciami w kolorach reggae. Do tego doszły też gumowe bransoletki, również czerwono-żółto-zielone i mocny sowi makijaż.

– Możesz – stwierdził z uśmiechem, a potem zapytał jeszcze o zdrowie córeczki.

– Spoko, z Kryśką już wszystko dobrze. Od września pójdzie do żłobka, więc od przyszłego roku już nie będę się tak często zwalniała, więc jednak pójdę do dziennego LO.

– Dobra decyzja – pochwalił.

– Ustaliłyśmy z mamą i siostrami, że przemęczymy się wszyscy te trzy lata, a potem to już mała będzie w przedszkolu, a ja może na jakiś studiach. Oby.

– A tak, bo ty miałaś trzy siostry.

– Nadal mam trzy siostry – poprawiła.

– To istny babiniec – skomentował. – Nie mogłaś syna urodzić? Chociaż jeden rodzynek by był.

– A co ja komu złego zrobiłam aby chłopca rodzić?

– Zajechało feminizmem.

– To cytat z filmu Wtorek. A tak całkiem poważnie, to facet, to tylko problem i to niezależnie od tego czy ma dwa miesiące, dwa lata, czy lat dwadzieścia dwa. Właściwie z wiekiem to jesteście coraz bardziej problemowi. No ale bez urazy oczywiście.

– Oczywiście. – Uśmiechnął się złośliwie. – Przepytam cię z całego materiału – dodał szybko.

– Z całego roku?

– Nie.

– Z całego gimnazjum?

– Od podstawówki do dzisiejszego dnia – odpowiedział oczywiście zupełnie niepoważnie i wtedy Kornelia wkroczyła do sali, bo Agnieszka wcześniej wysłała jej SMS-a, gdzie się znajduje.

– Dzień dobry – przywitała się skromnie.

– Wejdź, wejdź, śmiało. Właśnie dobie dyskutujemy na takie bardzo ciekawe tematy, feminizmu, szowinizmu, równouprawnienia i pana Greya. – Przy ostatnich dwóch słowach okręcił się tak by być na wprost blondynki i poruszył w zabawny sposób kilkakrotnie brwiami.

– Aha, to bardzo ciekawe. – Zmieszana i czująca się niezwykle nieswojo weszła do sali i zajęła miejsce przy przyjaciółce. – Że też musiałaś tu wleź, jeszcze usiąść w pierwszej ławce – szepnęła w momencie, gdy nauczyciel oddalił się do jednej z szafek by poszukać przenośny, miniaturowy dysk.

Pierwsza lekcja jaką Szmit prowadził jakoś upłynęła, dwie kolejne również, ale po okienku był zmuszony udać się do dyrektorki i poprosić o zwolnienie z pozostałej części dnia pracy. Szefowa na to przystała, poleciła się wyleżeć, wypocić i przede wszystkim udać do lekarza. Zrobił tak jak mu nakazano i kiedy wychodził już z apteki, to natrafił na wychowawczynie Kaśki.

– Dzień dobry – przywitał się grzecznie i z uśmiechem. Oparł plecak o siedzenie motocykla i wpakował do niego reklamówkę z wykupionymi lekarstwami.

Blondynka o długich, chudych nogach odpowiedziała na powitanie, a potem go minęła. Po chwili jednak zatrzymała się i zawróciła.

– Panie Szmit, ma pan chwilę? – zapytała.

Przytaknął i uśmiechnął się zachęcająco.

– Zauważyłam jak wychodził pan z apteki. Kasia znowu jest chora?

– Chora? – powtórzył po nauczycielce i nie krył swojego zaskoczenia.

– W tamtym miesiącu była chora dwa razy, w tym już raz. Martwię się by nie narobiła sobie za dużo zaległości. Potem będzie jej trudno dogonić pozostałych, a szkoda by było, gdyby pod koniec roku spadły jej oceny. Poza tym wie pan, frekwencja też się liczy i na to też potem, przy składaniu papierów do szkół średnich patrzą.

– Oczywiście, rozumiem. – Uśmiechnął się, ciągle nie kryjąc swego zdziwienia. – Tylko, że Kaśka nie była chora w tym miesiącu, ani w poprzednim. Ostatni raz zachorowała w grudniu, przed świętami.

– W takim razie... – zaczęła blondynka i zaniemówiła.

– W takim razie ładnie panią wrobiła. Na jakiej podstawie pani uwierzyła w te jej choroby? Ona miała jakieś zwolnienia lekarskie?

– Nie, bo lekarze już nie chcą wypisywać uczniom zwolnień. Teraz to obowiązek rodzica...

– Ja nic nie wypisywałem – wtrącił szybko.

– Pańska żona...

– Zadzwonię do żony i się wszystkiego dowiem. Ja sam jestem chory, mam zwolnienie z pracy, ale jutro zjawię się z młodą w szkolę i wszystko wyjaśnię. Przepraszam bardzo za zamieszanie i dziękuję za informację. – Uścisnął dłoń nauczycielki, pożegnał się i zaraz po założeniu szelek od plecaka na ramiona, wsiadł na motocykl, włożył kask na głowę i ruszył w stronę domu.

Rozdział krótki i totalnie przejściowy. Postaram się jeszcze dziś, ewentualnie jutro dodać kolejny, w którym dzieje się o wiele więcej. Pozdrawiam i naprawdę wielkie SORRY za te moje wieczne opóźnienia. Obiecuję, że w końcu będę o jeden rozdział do przodu, tak nadprogramowo, byście przymykali oczy na moją niesystematyczność.