Rozdział 4 - Kwiaty na poddaszu

Piotr Szmit – niewychowawczy wychowawca, niebiologiczny ojciec i niewierny mąż, od niepamiętnych czasów cierpiał na specyficzny rodzaj bezsenności. Po prostu najchętniej spałby wtedy, kiedy nie ma takiej możliwości, bo trzeba wstać do pracy, pracować, albo gdzieś iść. Natomiast kiedy miał wolne, nikt mu nie przeszkadzał, a w domu panowała błoga cisza, to pomimo zmęczenia, wygodnego łóżka i zamkniętych do granic możliwości powiek, Morfeusz wypraszał go ze swojej krainy.

Teraz było podobnie. Piotrek lenił się w wielkim, sypialnianym łóżku, okryty do połowy kołdrą odzianą w brązową satynę i walczył sam z sobą, by choć na moment się zdrzemnąć.

W tym samym czasie Kaśka nie trudziła się pukaniem. Wpadła do pokoju rodziców, podciągnęła rękawy bluzy po same łokcie i wspierając dłonie na biodrach zapytała:

– Załatwiłeś bilety na to przedstawienie?

– Usiłuję spać – odburknął i przewrócił się na drugi bok, ciągle udając zaspanego. Niezauważalnie wsunął dłoń pod poduszkę, wymacał ukryte pod nią trzy kartoniki. Odwrócił się na plecy, szeroko otworzył oczy i wyciągnął dłoń z biletami przed siebie.

Kaśka pisnęła z podekscytowania, klasnęła w dłonie i rzuciła mu się na szyje, wcześniej oczywiście zabierając bilety z jego rąk.

– Jesteś Bogiem!

– Uważaj na słowa, bo się jeszcze tutaj jakiś Chrystus przypałęta z niepokalanego poczęcia i będzie od ciebie żądał byś się mną podzieliła – uprzedził niezwykle poważnie, choć Kaśka wiedziała, że on żartuje.

Dziewczyna musnęła ustami policzek ojczyma, i zupełnie nie zrażała się tym, że mężczyzna, do którego się przytula jest niemal nagi. Właściwie to nastolatka zdawała się tego nie zauważać. Jednak to było coś co jej matka zauważyła niemal od razu. Wystarczyło, że Magda wpadła do sypialni, a już ze skrzywioną miną, zapytała ganiącym tonem:

– Co wy wyprawiacie!?

– Załatwił bilety do teatru – pochwaliła się brunetka i dotknęła dłonią nagiej klatki piersiowej Piotra.

Mężczyzna pochwycił pasierbicę za nadgarstek i cały czas patrząc w oczy żony, zabrał dłoń dziewczyny i przełożył ją na jej kolana.

– Teraz dobrze? – zapytał przymilnie.

– Nie błaznuj! – usłyszał w odpowiedzi od małżonki, która właśnie pozbywała się marynarki i odwieszała ją na krzesło toaletki, by się czasami nie wygniotła.

– Nie rozumiem co zrobiliśmy nie tak – przemówił ponownie, bo uznał, że unikanie tematu nic nie da i Magda jedynie poczeka, aż te wszystkie problemy się skumulują, ubije z nich kulę lawinową i spuści ją wprost na niego.

– Jeszcze pytasz! Dzwonię do ciebie od szesnastej, bo miałam problem z tragarzami, ale na ciebie oczywiście nie można liczyć. Poza tym wolałabym byście witali mnie ubrani.

– Ja jestem ubrana – zauważyła Katarzyna, a Piotrek ledwie powstrzymał śmiech.

– Nieodpowiednio – oznajmił śmiertelnie poważnie i poprawił się na łóżku by było mu wygodniej siedzieć. – Twa mama, droga panno, wolałaby byśmy witali ją w kompletnym ubraniu i wyglądali jak takie idealne, drezdeńskie laleczki.

– Jak te „Kwiaty na poddaszu”? – zapytała Kaśka, naumyślnie nawiązując akurat do takiej książki, albo raczej do ekranizacji, gdyż tej książki nigdy nie było nawet dane mieć jej w dłoniach. Oglądała jednak ostatnimi czasy film i to oczywiście z ojczymem, bo matki jak zwykle wtedy nie było w domu.

– Myślę, że gdybyśmy się dopuścili romansu, to twa matka uwięziłaby nas w takich małych pudełkach, o wymiarze jeden na dwa i zakopała w ogródku. Nie mielibyśmy co liczyć na pokój na poddaszu, szczególnie, że miesiąc temu wyremontowała strych.

Magdalena widząc udawaną powagę Piotrka, nie potrafiła już ani chwili dłużej pozostawać bierna. Uśmiechnęła się i podeszła do łóżka, mówiąc:

– Znowu się ze mnie nabijacie. – Rzuciła karcące i zarazem przenikliwe spojrzenie najpierw na męża, a potem na córkę.

– Ani troszku – odparł Piotr i ukradkiem puścił do pasierbicy oczko, a w kierunku żony wyciągnął rękę, by móc chwycić za jej dłoń i miziać kciukiem po jej wierzchu. – No ale jak ty mogłaś w ogóle pomyśleć, że ja z twoją córką...? Za to podejrzenie, to się chyba powinienem śmiertelnie obrazić? – gdybał dalej i ani jego słowa, ani ton wypowiedzi nie zwiastowały nagłego szarpnięcia, na tyle silnego, że żona wylądowała na jego kolanach. Jednak skoro już się tak stało, to Piotrek postanowił wykorzystać okazję i szybko uniósł prawą, otwartą dłoń, która w akompaniamencie głośnego huknięcia spotkała się z pośladkami jego żony.

– Oszalałeś!? – usłyszał ni to głośniejszy protest, ni pytanie. Sam nie do końca wiedział co to było, ale szczerze mało go to obchodziło, bo i tak wiedział, że uda mu się zbyć przesadzoną reakcję żonę i zamaskować wszystko co złe łobuzerskim, chłopięcym uśmiechem.

Wydobył nogi spod kobiety i zawisnął tuż nad nią. Jego usta znajdowały się nieopodal pełnych, umalowanych czerwoną szminką warg.

– Wypad – syknął w kierunku Kaśki i trącił ją stopą by nieco pośpieszyć tym sposobem ruchy dziewczyny.

– Ale dlaczego? – zapytała w sumie dla samego pytania, lekkiego podroczenia się, bo oczywistym było, że nie miała zamiaru zostać i im przeszkadzać.

– Wyjazd, powiedziałem! – uniósł się, a potem roześmiał.

– Tylko nie zróbcie dziecka, zabezpieczajcie się, bo ja chcę pozostać jedynaczką.

Drzwi sypialniane zamknęły się za nastolatką z hukiem, a usta małżonków połączyły.

– Ręka mnie boli – poskarżył się nagle, przerywając przy tym pocałunek. Jego ton, mimika, wyraz twarzy, a nawet spojrzenie sprawiały, że wyglądał jak taki mały, uskarżający się Piotruś.

– I bardzo dobrze, powinna ci zwiędnąć – miała mu zamiar odpowiedzieć, gdy tylko zorientowała się, że nadal odczuwa szczypanie i mrowienie w wiadomym miejscu. Jednak wystarczyło, że tylko rzuciła na niego okiem, a już zmieniła zdanie i poprzez śmiech wydobyła z siebie jedynie prośbę – czy możesz mnie nie rozśmieszać?

– Dlaczego? – zapytał siląc się na powagę, ale dołeczki w jego policzkach i kurze łapki w kącikach oczu zdradzały uciechę. – Lubię gdy się śmiejesz – dodał i nie czekając już ani chwili dłużej zabrał się za łaskotanie po żebrach, a następnie za rozpinanie guzików białej koszuli ze złotym kołnierzykiem, którą jego żona miała na sobie.

Ta noc, albo raczej późny wieczór były nadzieją na lepsze i Piotrek samego siebie złapał na tym, iż nosi się z napisaniem SMS-a do Sandry. Chciał zerwać znajomość, za wszystko podziękować, ale zaznaczyć iż on ma rodzinę, i że dłużej nie może i... i w efekcie nie zrobił nic oprócz wychylenia się do włącznika, wyłączenia lampki nocnej i ponownego wzięcia żony w objęcia.

Tak minął dzień, drugi, trzeci. W takim tempie też sypały się nieobecności Kornelii w szkole. Nauczyciele już zaczęli dopytywać Piotra co się dzieję z dziewczyną. Uważali że on powinien mieć jakieś informacje, skoro jest jej wychowawcą.

– Nie mam pojęcia – odpowiadał za każdym razem i silił się przy tym na uśmiech.

Jednak problemy się piętrzyły, Magda wymagała od niego obecności na jakimś bankiecie korporacyjnym, Kaśki ubrania śmierdziały papierosami na kilometr, a Sandra choć nie odpisał jej na ostatniego SMS-a, to ciągle siedziała w jego głowie. Na dodatek nadchodził dwudziesty pierwszy mają, a on tej daty szczerze nie znosił i na swój sposób ją ubóstwiał. W końcu nie wytrzymał i gdy pewnego dnia wszedł na długiej przerwie do pokoju nauczycielskiego, by szybko przygotować sobie kawę, znowu natrafił na temat Korneli.

– Nie zda u mnie przez frekwencję – napomniała starsza i grubsza polonistka, która nosiła okulary o szkłach tak grubych jak denka od słoika.

– U mnie frekwencję wyrabia, jeszcze – odparła chuda niczym tyczka anglistka.

Piotrek słysząc ich rozmowę, wykorzystując moment, że stał do pań tyłem, przewrócił oczami. Nasypał kawy do kubka i z początku miał uprzejmie zapytać, czy koleżanki z pracy także mają ochotę się napić, ale w ostatniej chwili zrezygnował z tej zbędnej uprzejmości.

– Piotrze? – zapytała ta, którą wszyscy pieszczotliwie nazywali Krecik.

Piotrkowi zawsze się ta ksywka kojarzyła z preparatem do udrożniania rur i osobiście uważał, że tej pani dawno nikt niczego nie przepchał i pewno dlatego jest taka upierdliwa.

– Tak? – odpowiedział odwracając się w stronę stołu na dwanaście krzeseł, przy którym obydwie panie wypełniały dzienniki.

– Co się dzieję z tą twoją Malinowską?

– Z Kornelią? – Wzruszył ramionami i nieznacznie pokręcił głową na boki, a potem zajął się zalewaniem kawy. – A co ma się dziać? Może dziecko jej zachorowało. Dajcie, że jej spokój już z tą frekwencją. Najważniejsze chyba by coś z tej szkoły wyniosła, niż była obecna, a myślami hulała na cztery wiatry. – Odłożył kubek na stół i zaczął rozglądać się w poszukiwaniu cukiernicy.

– Obowiązkiem ucznia, jest... – zaczęła ta, która zdaniem Piotra zachowywała się i chadzała w taki sposób jakby kij połknęła, albo co gorsza ktoś jej ten kij w dupę wsadził. Była dopiero co po studiach i jakieś dziesięć lat od niego młodsza, dlatego nie zamierzał popierać jej racji, ani nawet wysłuchiwać do końca jej wyuczonych na pamięć regułek.

– Obowiązkiem nauczyciela jest rozumieć ucznia i pomagać, a nie na każdym kroku robić mu problemy. Jedna godzina w tę czy w tę. Najważniejsze by wiedzę miała w głowie. Poza tym tak jak już mówiłem, dziewczyna ma dziecko, małe dziecko i zapewne nie stać ją na opiekunkę, a matka z tego co się orientuję nie jest jeszcze w wieku emerytalnym by siedzieć z wnukiem całe dnie.

– Powinny się zorganizować – rzuciła złotą radą jedna z pań, jednocześnie poprawiając okulary, bo te zsuwały jej się z nosa.

Piotrek oparł się jedną dłonią o blat stołu i przychylił do koleżanki.

– Może napisz poradnik. Będziesz wtedy milionerką, nie jedna samotna i nastoletnia matka go kupi. Niestety się zawiedzie na owym poradniku, bo życia czasami nie da się zorganizować, ale co panie mogą o tym wiedzieć, skoro jedna mieszka z rodzicami, a druga dostała mieszkanie w spadku po babci, żadna z was nie ma nawet połowy dziecka na spółkę z kimś, więc żadna z was nie wie co to są nieprzespane noce, dzielenie z dzieckiem choroby, czy dylematy typu zapłacić prąd, czy kupić pampersy. Obie panie w dupie były i gówno widziały, więc dajcie jej czas na powrót i nadrobienie i naprawdę w naszej pracy chyba nie obecność gówniarstwa na zajęciach jest najważniejsza, bo są rzeczy ponad tym. – Odbił się od stołu, wyprostował, chwycił za ucho kubek z gorzką kawą i kierując się do wyjścia rzucił jeszcze w stronę koleżanek z pracy – Sprawdzę co z Kornelią i dopytam kiedy zawita w nasze progi. Do widzenia.

Za Szmitem zatrzasnęły się drzwi z głośniejszym niż zazwyczaj hukiem. Julia i Agata spojrzały po sobie i obydwie zdobyły się na taki sam komentarz:

– Co go nagle ugryzło?

Obie też skwitowały owy komentarz wzruszeniem ramion, a Piotrek odbębnił ostatnie trzy godziny pracy, wykonał telefon do matki Malinowskiej, z którego właściwie nic nie wynikło, bo kobieta nie odebrała komórki. Powrócił więc do pokoju nauczycielskiego po dziennik, odszukał stronę z adresami i przepisał numer lokalu. Ulicę zapamiętał. Wsunął kartkę do kieszeni skórzanej kurtki i ściągnął kask z najwyższej półki, jaka tylko znajdowała się w pomieszczeniu.

Piotr miał jeszcze sporo czasu zanim klasa Kaśki skończy zajęcia, dlatego nie udał się od razu pod gimnazjum pasierbicy, które znajdowało się niemal na drugim końcu miasta, a postanowił odwiedzić swoją żonę w jej pracy, a potem uczennicę w jej domu. Magdalena byłą zdziwiona widokiem męża, ale jeszcze bardziej zdziwiona bukietem kwiatów.

– Mamy rocznicę? Mam urodziny czy...? Nie, pamiętałabym, znaczy telefon by mi przypomniał – mówiła jakby sama do siebie, jednocześnie wstając od biurka. Odłożyła wcześniej wertowane dokumenty na parapet, a potem podziękowała za prezent i musnęła męża w policzek.

– Drobiazg – szepnął, sadowiąc się w skórzanym fotelu obrotowym. – Marudziłaś, że masz w pracy pusty wazon, to postanowiłem zapełnić pustkę.

– Twój romantyzm powala na kolana – syknęła z udawanym oburzeniem.

– Nigdy nie byłem romantyczny – stwierdził i zrobił przy tym zabawną, skrzywioną minę. Wstał by podejść do żony, która właśnie skończyła zajmować się kwiatami i przyłożył dłonie do jej ramion. Odwrócił kobietę w swoją stronę. – Powinniśmy gdzieś pojechać. Ty, ja i Kaśka, albo bez Kaśki, albo weźmy jakąś jej koleżankę by miała zajęcie a my spokój – gdybał na głos. – Tobie przyda się odpoczynek, mnie regeneracja, a ona zobaczy kawałek naszej urokliwej, chorej na wskroś Polski. Co ty na to?

Magdalena w odpowiedzi najpierw westchnęła, a potem wyjaśniła:

– Pracuję, nie mogę...

– Jasne, nie możesz. – Widać było, że średnio jej wierzy w tę wymówkę. – Nie było tematu, będę już leciał i nie zapomnij, że idziemy na Romka i Julcie za trzy dni.

Kobieta spojrzała na męża, który stał już przy drzwiach, na dodatek z dłonią na klamce. Jej wzrok był stricte pytający i nierozumiejący całej sytuacji.

– Jakie idziemy i...

– Spektakl. – Uśmiechnął się złośliwie. – Kasi na tym zależało. Ja załatwiłem bilety, ty załatw tylko swoje wolne i swoją obecność. W ogóle to mogłabyś w końcu zacząć być obecna, jeśli nie w życiu własnego męża, to choćby w życiu swojej córki.

– Czy ty mi robisz wymówki?

– Nie. Dlaczego tak w ogóle uważasz? – zapytał sarkastycznie. – Miłego dnia i do zobaczenia w domu, albo nie, w końcu zanim ty wrócisz, to ja będę już spał, albo wstawał do pracy.

Piotr wyszedł, Magda została sama i jak gdyby nigdy nic wróciła do dokumentów. Ponownie usiadła za biurkiem i zajęła się pracą. Sądziła, że Piotrkowi humorki wcześniej, albo później, ale jednak miną i w końcu doceni to ile ona dla nich robi. Jakby nie patrzeć to dzięki niej mieli taki wielki metraż, najmodniejszy wystrój pokoi, najnowsze gadżety i zagraniczne wakacje. Jednak czy pieniędzmi można zastąpić obecność i zainteresowanie? Piotr szczerze w to wątpił.

Zaparkował motocykl w bramie i uczynił tak z braku innego, wolnego miejsca w odległości najbliższych kilku metrów. Zadzwonił domofonem, ale szybko zorientował się, że takowy nie działa, przeszedł więc przez furtkę, a następnie skręcił w jedną z klatek schodowych, dostał się na drugie piętro i zapukał do drzwi. Nikt mu nie otworzył, nikt się nawet nie odezwał, a w środku panowała grobowa cisza. Za to z dołu dobiegło go krzykliwe marudzenie.

– Boże co za frajer stawia motor tak, że wózkiem nie można przejechać!?

Jak się okazało marudzenie było zbędne, bo już za moment drzwi klatki schodowej ponownie się otworzyły, a mały Antoś, uradowany krzyknął:

– Jestem!

Piotrek uśmiechnął się ciepło słysząc ten radosny okrzyk półtorarocznego chłopca i szybkim krokiem zszedł na dół. Kiedy stanął przed Kornelią, ta akurat zabierała się za wnoszenie spacerówki, którą chwyciła z obu stron.

– Pomogę ci – oznajmił i rzucił okiem na Antka, który z zafrasowaną minką, skrupulatnie się mu przyglądał.

– Cejść! – powiedział po dłuższym namyśle i rzucił w nauczyciela swojej matki pluszową zabawką.

– Przepraszam, on...

– Nic się nie stało – przerwał jej szybko i podał chłopcu pluszową owieczkę. – Trzymaj, chłopie – zagadnął i chwycił za dół stelaża. – No co się tak patrzysz? Powiedziałem, że ci pomogę.

Kornelia potrząsnęła głową w taki sposób, jakby się starała upewnić, czy to naprawdę nie jest sen. W głowie miała jedno pytanie, brzmiące co pan tu robi?, ale nie wiedziała czy warto je zadawać.

– Dam sobie radę – usiłowała go zbyć, ale na nic się to zdało, bo Piotrek w odpowiedzi jedynie syknął:

– Ja też. – Sam chwycił wózek z małym Antosiem i wtachał go na drugie piętro. W sumie to musiał przyznać, że nawet się zmęczył, a tym samym uznać, że jeśli ona sama, naprawdę dałaby radę wnieść syna i jego pojazd przed te drzwi przed którymi właśnie wszyscy stali, to ma więcej siły niż na pierwszy rzut oka wygląda.

– Pan tu był u kogoś, czy... – sklejała pytanie i jednocześnie szukała kluczy.

– Ja do ciebie – oznajmił twardo i splótł ręce na piersi. – Nie chodzisz do szkoły, twoja mama nie odbiera telefonu... – przerwał czując jak mały Antoś popukuje w jego udo i stara się dosięgnąć do zamka skórzanej kurtki.

– Daj! – wołał. – Daj, daj! – pokrzykiwał i szarpał za suwak jednocześnie. Bardzo się niecierpliwił i wywijał nóżkami we wszystkie możliwe strony.

Kornelia natomiast dalej szukała kluczy, najpierw po kieszeniach, potem w torebce, aż w końcu znalazła je w kieszonce wózka. Teraz pozostało już tylko poradzić sobie z zacinającym się zamkiem w drzwiach, a potem spławić niezapowiedzianego i nieproszonego gościa. Obie te czynności wydawały się być na chwilę obecną niemożliwe do wykonania.

– Kładka wyskoczyła – skomentował Szmit widząc jak dziewczyna kręci kluczem we wszystkie możliwe strony i za każdym razem bezskutecznie.

Malinowska zazgrzytała zębami i na końcu języka miała co ty nie powiesz. Na całe szczęście, w ostatniej chwili, ugryzła się w ten język i przemilczała całą sprawę. Antoś za to zaczął wyciągać dłonie do góry i nawoływać:

– Lącki, lącki.

– Zaczekaj! – warknęła zirytowana Kornelia.

– Ja czy on? – zapytał Piotr niespodziewanie, w efekcie czego dziewczynie wypadły klucze z trzęsących się dłoni.

Malinowska kucnęła po upuszczony przedmiot, w tej samej chwili, w której Szmit się po niego nachylił. Jego dłoń ledwie trąciła opuszkami palców o skórę palców Kornelii, a już oboje pośpiesznie zabrali ręce, czując ładunek elektryczny przepływający przez ich ciała. Piotrek się wyprostował niczym oparzony, a jego uczennica podniosła klucze i z trudem trafiła jednym z nich do zamka. Tym razem jednak los okazał się dla niej łaskawy i udało jej się otworzyć drzwi. Te za to były dwuskrzydłowe, więc zanim nachyliła się by odblokować możliwość otwarcia drugiej połówki, to Piotrek już wypiął Antosia z zabezpieczeń wózka i wziął go na ręce.

– Coś ty taki gorący? – zapytał, gdy chłopiec położył policzek na jego ramieniu, a tym samym dotknął szyję Piotra swoim czołem.

– Jest przeziębiony – oznajmiła Kornelia i wciągnęła wózek do przedpokoju. – Proszę, niech pan wejdzie – zaprosiła, choć tak naprawdę to wcale nie miała ochoty na jego odwiedziny. Sądziła też, że Szmit wziął jej syna na ręce tylko po to by się do niej wprosić i zajmować jej cenny czas, swoją nudną paplaniną.

Szmit przekroczył próg skromnego, ale schludnego i urządzonego w dobrym guście mieszkanka. Przykucnął i posadził Antka na jedno swoje kolano. Zaczął odpinać rzepy, które chłopiec miał przy obuwiu. Postawił go w samych skarpetkach na ciemnych panelach.

– Śmigaj Bartek – rzucił szybciej niż pomyślał.

– Antek – poprawiła Kornelia i w tamtej chwili spojrzenia jej i nauczyciela się spotkały. – Ma na imię Antek – wyjaśniła.

– Tak... musiałem się przejęzyczyć. Po prostu bardzo mi kogoś przypomina. – Wzruszył ramionami w sposób niezwykle zakłopotany.

– Przyniosę zwolnienie – zmieniła szybko temat Kornelia. – Jutro z małym będzie Mateusz... znaczy jego ojciec, a ja przyjdę do szkoły.

– Jutro? – zapytał zdziwiony. – Jutro jest sobota – objaśnił, a dziewczyna na jego oczach przyłożyła dłoń do swojego czoła.

– W takim razie będę w poniedziałek – poprawiła. – Nie mogłam go zostawić, a do żłobka by go chorego nie wzięli.

– Chodzi do żłobka? Przepraszam, to nie moja sprawa...

– Nie, spoko. Chodzi od tygodnia i właśnie chyba tam się czymś zaraził.

– Dobrze, zatem nie mam więcej pytań. Do poniedziałku. – Uśmiechnął się, odwrócił i zanim wyszedł usłyszał trzask. Wystraszył się, ale Kornelia go uspokoiła.

– To tylko puszka z lizakami – oznajmiła, wcześniej wychylając się i sprawdzając co poczynia jej synek, który był w drugim pokoju.

– Mam! – wyskoczył Antoś na korytarz z jednym lizakiem w rączce. – Mam, mam am! – wykrzykiwał nico przy tym pokaszlując. Nosek miał czerwony od kataru, a na policzkach wystąpiły widoczne rumieńce. Rzucił lizakiem w stronę swojej matki, by ta mu go otworzyła.

– Kornelia? – zagadnął jeszcze przed wyjściem Szmit. – Napisz podanie o indywidualne nauczanie, będzie ci łatwiej, a ja je jakoś przepchnę – dokończył. – I napraw zamek! – krzyknął będąc już na klatce schodowej.

Zbiegał po drewnianych schodach najszybciej jak tylko potrafił. Wziął kask, który wcześniej pozostawił na siedzeniu motocykla. Zanim ponownie dosiadł swojego mechanicznego konia, przed jego oczami stanął obraz małego, ciemnowłosego chłopca w okularach, który wyjmował wszystkie zabawki z drewnianej skrzyni, tylko po to by móc samemu się do niej zmieścić. Wspominał też moment, gdy sam wrzucał do tej skrzyni zabawka i ubranka, które pozostały mu po Bartoszku, a potem zamykał ją na kłódkę i chował na strychu. Zanim opuścił tamten dom, z ciemnym, bezokiennym poddaszem, usłyszał jeszcze z ust starszej kobiety:

– Nigdy więcej tutaj nie wracaj, po tym co zrobiłeś, nie jesteś... jesteś już dla mnie nikim!

To oczywiście rozdział zaległy, raczej taki przejściowy, ale proszę się nie martwić, bo kolejny (ten co powinien iść dziś) już poprawiłem i umieszczę go w niedzielę.

Przepraszam za tę obsówę w czasie. Dalej nie powinno już być żadnych zgrzytów i przesunięć, a więc rozdziały będą się pojawiały tak jak planowałem wcześniej 10, 20 i 30 każdego miesiąca.

Co sądzicie o tym rozdziale? Sam wiem, że średnio mi się udał. No ale ciekaw jestem waszych opinii szczególnie co do zakończenia – co się stało z małym Bartusiem?