Rozdział 3 - Jak trwoga, to do przyjaciela

Piotrek wstawiał właśnie oceny za sprawdzian do dziennika, gdy Agnieszka podeszła do jego biurka. Zauważył ją, ale pomimo tego nie zwracał na nią uwagi i dalej liczył kratki. Uważał, że tak niefunkcjonalne dzienniki wymyślili chyba idioci. Fakt iż nie posiadał sokolego wzroku, ale nienawidził nosić okularów wcale nie pomagał w prawidłowym odliczaniu kratek i znalezieniu odpowiedniego miejsca.

Agnieszka stała tak krótszą chwilę, gdyż od samej kołyski należała do osób iście niecierpliwych. Po upływie tej krótszej chwili zaczęła stukać w biurko i nie przestawała, dopóki nie usłyszała szorstkiego głosu swojego wychowawcy układającego się w słowa:

– Możesz przestać!?

Dziewczyna z tlenioną na blond grzywą, zaczesaną do tyłu, zaprzestała pukania w oklejoną imitacje drewna.

– Bo ja mam coś pilnego – wytłumaczyła. – Zwolni mnie pan z wszystkich lekcji?

– Co? – Piotrek zmrużył oczy i wykrzywił usta, a potem się uśmiechnął z niedowierzaniem. – Z jakiegoż to powodu?

– Mała gorączkuje – wyjaśniła i wbiła w nauczyciela maślane oczka pełne smutku. – Mama do mnie dzwoniła, a jak nie odbierałam to napisała SMS-a. Prosiła bym przyszła szybko do domu. Jak mnie pan nie zwolni to i tak wyjdę, ale chciałam poinformować.

Szmit chwycił za długopis by móc nim wykonać ruch wahadłowy trzymając przedmiot między palcem środkowym, a wskazującym.

– Przecież pan wie, że ja tego nie wykorzystuje, że mam dziecko. Stawiam się na wszystkie lekcje, nie chciałam nawet indywidualnych i się uczę... staram się uczyć...

– Dobra – powiedział szybko Piotrek. – Szepnę w pokoju nauczycielskim dlaczego cię nie ma, a jak jutro przyjdziesz na czas, to ci usprawiedliwię nieobecności.

– Dziękuje – szepnęła, uśmiechnęła się grzecznie i na moment bardzo nieprzyzwoicie spotkała z nim swoje spojrzenie.

Żadne z nich nie ustępowało. W końcu to Piotrek spuścił wzrok, ale ten zjechał jedynie na piersi dziewczyny, gdyż bluzka, którą miała na sobie nieco je odsłaniała, a stanik i nie tak dawny poród uniosły i wypełniły biust małolaty. Coś sprawiło, że nie mógł oderwać od niej wzroku. Przełknął ślinę i zmusił samego siebie do zamknięcia powiek.

– Zdrowia życzę, córeczce – powiedział zimnym jak sopel lodu tonem i szybko przerzucił się na wypełnianie dziennika, czyli zajmował się tym czym zwykle podczas godziny wychowawczej.

Tego dnia Szmit cholernie się niecierpliwił i co chwila zerkał na zegarek. Był tak tym odruchem zajęty, że nawet nie zwracał uwagi na coraz głośniej rozmawiającą młodzież. W końcu nastał upragniony moment i pozostało pięć minut do dzwonka. Wtedy jednej z dziewczyn nakazał po opuszczeniu przez resztę klasy, zamknąć drzwi, a klucz dostarczyć na dyżurkę. Sam zabrał swój telefon komórkowy z biurka i wrzucił go do tylnej kieszeni, a dziennik wcisnął pod pachę i wymaszerował z sali. Dziennik tak jak przystało, pozostawił w pokoju nauczycielskim, gdzie było jego miejsce, a potem opuścił budynek szkoły. Minął zardzewiałą i skrzypiącą bramę gmachu, by wsiąść do ciemnozielonego, starego i w kilku miejscach obitego Punto. Nie trudził się zapinaniem pasów bezpieczeństwa, ani nie powiedział nic na przywitanie. Przyłożył swoją dłoń do policzka dwudziestosiedmioletniej brunetki i wysuwając język między swoje wargi, zbliżył usta do jej ust.

– Jedźmy – rozkazał po krótkim zapatrzeniu na jej twarz, pokrytą drogim pudrem, który miał za zadanie maskować wszelkie niedoskonałości.

Sandra położyła dłoń na gałce od skrzyni biegów, wycofała i ruszyła główną drogą, tylko po to by za moment skręcić w boczne uliczki i to nimi dotrzeć do zaułku, gdzie mieściły się przeznaczone do rozbiórki kamienice. Było to też miejsce mieszkalne dla wielu bezdomnych, którzy w ciągu dnia pili, spali, albo trudnili się zbieraniem puszek. Kobieta zaparkowała między kilkoma drzewami i krzakami, a ceglastym murem przygnębiająco wyglądającej kamienicy. Zgasiła silnik i dopiero wtedy włączyła odtwarzacz. Nie czekając na żadną zachętę ze strony mężczyzny, sięgnęła do brzegów swojej sportowej bluzy bez zamka i kaptura. Zdjęła ją i odrzuciła na tylne siedzenie. Piotrek poszedł w jej ślady i pośpiesznie rozpiął guziki koszuli, a po zdjęciu jej, zmiętą odłożył na kokpit. Za moment do koszuli dołączyła najzwyklejsza bluzka na krótki rękaw. Rozpiął rozporek i zsunął dżinsy do połowy ud w chwili, gdy jego kochanka usiłowała pozbyć się spodni dresowych. Udało jej się to. Bieliznę jednak pozostawiła i zasiadła na mężczyźnie okrakiem, co nie było najwygodniejsze, zważając na to iż znajdowali się w samochodzie, który do największych nie należał.

Gra wstępna dla tych dwoje była zbędna. Podniecał ich sam fakt znajdowania się w aucie, i że w każdej chwili mógł ktoś tamtędy przechodzić i ich dostrzec. Wystarczyło więc kilka pocałunków, liźnięć i delikatnego zasysania skóry, a już po chwili majtki Sandry zostały odchylone w bok, a penis Piotra naprowadzony centralnie w miejsce wejścia do pochwy. Kilka mocnych i szybkich pchnięć, z czego każde wbijało członka mężczyzny głębiej i przy okazji sprawiało, że kobiecość wilgotniała i puszczała więcej lepkich soków.

– Mogę w tobie? – wychrypił pytanie z przerwami na głębsze wdechy. Zacisnął zęby tak mocno, że aż bolało i zwolnił. Jego ruchy były mocniejsze, głębsze, bardziej stanowcze, ale jednocześnie powolne.

Brunetka wplotła palce w gęste włosy swojego kochanka i przycisnęła jego twarz do swoich piersi. Zassał fragment jednej z nich i w tej właśnie chwili cholernie żałował, że nie zdjęła stanika. Wiele by teraz oddał za to, by móc sunąć językiem po jej sterczących sutkach.

– Rób co chcesz – odpowiedziała.

Spojrzał na nią jakby był niczego nieświadom. Jego oczy zamglone były od podniecenia, a w jej pobłyskiwało kilka łez niczym kryształów.

– Zabezpieczam się – dodała. – Na bachory trzeba mieć czas, pieniądze i cierpliwość, a ja się ciągle spóźniam, jestem pod kreską, a opanowaniem nie grzeszę. – Takie wyjaśnienie jak najbardziej Piotrka przekonało.

Nie trudno się domyślić, że teraz mężczyzna już się nie powstrzymywał. Jego ruchy nadal były pewne, mocne i stanowcze, ale nabrały na prędkości. Pomagała mu jak mogła i najmocniej jak tylko potrafiła zaciskała mięśnie kegla. Syknął czując ciasnotę, która idealnie otaczała jego członka. Skoncentrował się na tym odczuciu i kładąc dłonie na biodrach kobiety zabronił jej na uniesienie się do góry. Poczuli rozlewające się ciepło. Uśmiechnęli się leniwie, a potem opadli – on do tyłu na oparcie fotela, a ona na jego nagi i ociekający kropelkami potu tors.

Sandra i Piotr trwali w błogim bezruchu i poczuciu nieprzyzwoitości. On gładził ją po nagich plecach, a ona co jakiś czas muskała drżącymi wagami jego klatkę piersiową albo szyję.

– To co to były za wyklęte meble? – zapytała przerywając tym samym ciszę.

– Magdalena wymyśliła sobie... nie ważne. Nie chcę mówić o mojej żonie.

– Mnie możesz powiedzieć o wszystkim, kotek. – Położyła dłoń na jego karku, a kolano oparła na siedzeniu fotela tak, że dotykało jego krocza. – Co się dzieję? – zapytała, patrząc w jego jasne, stalowe oczy.

– Nigdy tego nie zrozumiesz, bo ty nie masz męża.

– Nie mam, bo nie chciałam go mieć. Nie nadaję się na żonę – wypaliła i wzruszyła ramionami jakby chciała w ten sposób usprawiedliwić swoją odmienność. Przywykła już do tego, że wszyscy ją oceniali po jej poglądach, ale cóż mogła zaradzić na to iż naprawdę nie potrafiła zobaczyć siebie w roli żony i matki?

– A ja na męża się nie nadaje – odparł. – Duszę się z nią. Gdy jemy wspólnie obiad i słyszę już idę bo mam spotkanie, to czuję, że dopiero mogę odetchnąć i wreszcie być sobą.

– Zawsze taka była? – zapytała brunetka i przeniosła się na siedzenie kierowcy. Odszukała swoje miętowe, dresowe spodnie, ale nie wciągała ich. Czekała na odpowiedź partnera seksualnego.

– Nie. Jak się poznaliśmy to nie potrafiła chodzić w szpilkach, marynarki ją męczyły, wstawała na ostatnią chwilę, oglądała telewizję do późnych godzin nocnych i na dzień dobry brała garść płatków i popijała je mlekiem wprost z kartonu, nie rzadko się przy tym ulewając i klnąc niczym szewc.

Powieki Sandry rozsunęły się, przez co oczy szeroko otworzyły, a źrenice zabłysnęły. Uśmiechnęła się szczerze, niemal z dziecięcą beztroską.

– Była jak ja – powiedziała radośnie.

– Nie do końca – szepnął Piotr patrząc wilkiem na kochankę. Podciągnął swoje majtki i dżinsy nie zważając na to, że jego penis jest mokry od spermy i kobiecych soków. – Ale można dostrzec między tamtą Magdą, a tobą teraz elementy wspólne – dodał już znacznie uprzejmiej.

– Co ją aż tak odmieniło? – dopytywała i tym razem już nie czekając na odpowiedź zaczęła się ubierać. Była zmuszona obniżyć oparcie by sięgnąć na tylne siedzenie po swoją popielatą, dresową bluzę.

– Praca, pieniądze... sam nie wiem, ale chyba i jedno i drugie – odpowiedział w końcu. – Możesz mnie odwieźć pod szkołę. Mam jeszcze lekcje. – Spojrzał na nią prosząco wzrokiem kundla, który nie chce wylądować za drzwiami, gdy na dworze szaleje burza.

– Przecież cię tutaj nie wyrzucę – warknęła, jakby była wściekła za sam fakt iż mógł o niej tak źle pomyśleć, i że czegoś takiego się w ogóle śmiał po niej spodziewać.

Wypuściła powietrze ze znaczną dozą irytacji, odpaliła silnik, wyłączyła odtwarzacz i ruszyła do miejsca, z którego wcześniej zabrała swojego jak zwykła go nazywać – przyjaciela. Zanim Piotrek opuścił jej samochód położył na kokpicie dwa banknoty o nominale pięćdziesiąt złotych, oraz musnął delikatnie w policzek.

Kornelia w tym czasie szukała wymówki jakby się urwać z historii. Nie wyobrażała sobie, że miałaby udzielać odpowiedzi na jakiekolwiek pytania z trzech ostatnich tematów. Była świadoma tego iż nie pamiętała jakie tematy omawiają, ani nawet z jakiego są one okresu czasu. Wiedziała, że wychowawca Piotr Szmit w życiu jej nie zwolni dobrowolnie, tak jak to było w przypadku Agnieszki, bo po pierwsze ją nieszczególnie lubił, po drugie nawet tego braku sympatii nie krył, po trzecie za często już jej wymówką był mały Antoś by dał się złapać na kolejne tego typu kłamstwo. Malinowska postanowiła więc opuścić szkołę bez usprawiedliwiania swojej nieobecności. Nauczyciel oczywiście dostrzegł jej brak nawet przed sprawdzeniem listy uczniów, gdyż tego dnia miał w planach ją przemaglować i to niezwykle skrupulatnie z ostatnich trzech tematów.

– Jak zwykle jej nie ma – szepnął pod nosem i wstawił dziewczynie jedynkę ołówkiem. Wystawił też potencjalne zagrożenie na zakończenie roku. – Dziecko, dziecko, jakby zbyt wczesne macierzyństwo dawało taryfę ulgową komukolwiek – pomyślał i sięgnął po telefon komórkowy. Wyszedł na korytarz i zamienił ze swoją żoną dokładnie dwa zdania:

– Nie przyjeżdżaj, bo zamówiłam panów tragarzy.

– Jak sobie chcesz. W takim razie do zobaczenia w domu.

– Będę później, pewnie będziecie już spali – odparła i czekała na słowa, które życzyłyby jej miłej pracy, albo czegokolwiek. Nie doczekała się ich. Zamiast tego usłyszała sygnał, który sygnalizował rozłączenie się.

– Wyciągamy karteczki – warknął polecenie Szmit zaraz po wkroczeniu do klasy.

Niezadowolona młodzież zaczęła marudzić pod nosami, co bardzo nie spodobało się nauczycielowi, więc postanowił ich jeszcze bardziej dobić:

– I zostawicie mi zeszyty na biurku. Jeśli u kogoś zobaczę brak notatek, prac domowych, albo same tematy i daty, to będzie zmuszony uzupełnić zaległości do pierwszego czerwca. Taki dla was ode mnie prezent na dzień dziecka. – Uśmiechnął się złośliwie i rozsiadł wygodnie za biurkiem. Włożył fragment długopisu między zęby, zagryzł je na skuwce i gdybał jakie by tu zadać pytanie. Szukał takiego, na które większość klasy nie znałaby odpowiedzi.

Kiedy Trzecia C męczyła się i wylewała siódme poty byleby uzyskać chociaż dwa, Kornelia zmierzała parkiem w kierunku klubu wioślarskiego, gdzie zajęcia z kajak-polo prowadził jej przyjaciel. Maciek był typowym dziewiętnastolatkiem, który po ukończeniu technikum ekonomicznego, podjął pracę w firmie informatycznej ojca na stanowisku księgowego, a po wypełnieniu swoich obowiązków zajmował się hobby, na którym także zarabiał, gdyż w zeszłym roku dzięki niemu drużyna chłopców zdobyła tytuł mistrza województwa. Maciej, gdy ujrzał Kornelię, to cały się rozpromienił. Dmuchnął dwukrotnie w gwizdek, czym zwrócił na siebie uwagę graczy. Chłopcy w przedziale wiekowym dziesięć-trzynaście przystanęli i spojrzeli na trenera, który jednoznacznie pokazał znak czasu.

– Chciałabym być w ich wieku – szepnęła Kornelia i wspięła się na palcach by sięgnąć policzka bruneta o szarej od nałogowego palenia papierosów cerze.

– Kto by nie chciał – odpowiedział i sięgnął do kieszeni po paczkę. Przekazał ją Kornelii prosząc by zabrała, bo nie chciał by kilka papierosów wewnątrz opakowania go kusiło. – Rzucam – postanowił chyba po raz piąty w tym roku.

– Maciuś – szepnęła przymilnie. – Bo ty jesteś dobry z informatyki, prawda?

– Może – odpowiedział. – To zależy czego chcesz. W ogóle to chodź na herbatkę, bo tutaj wieje. – Wskazał blondynce kierunek. Właściwie to całkiem niesłusznie to uczynił, gdyż dziewczyna znała to miejsce bardzo dobrze. W końcu sama kiedyś trenowała, tyle, że ona nie grę w piłkę na kajaku, a pokonywanie długich i jeszcze dłuższych dystansów w możliwie jak najkrótszym czasie. Przerwała jednak treningi, gdyż poznała Mateusza, który ją skutecznie od nich odciągał.

Para przyjaciół weszła do ciemnego holu, następnie zniszczonymi schodami na pierwsze piętro, a tam do kanciapy młodszego trenera, który usiadł na parapecie przy otwartym oknie i obserwował pływające dzieci by w chwili, gdyby zaczęli się bić, przepychać lub topić móc zareagować. Kornelia sama więc się obsłużyła i nie tylko uruchomiła czajnik, ale znalazła w sypiącej się szafce opakowanie herbaty i wyjęła z niej jedną saszetkę.

– Weź dwie, bo z tej dwie nie wyjdą – polecił Maciek i uśmiechnął się blado. – Jak mały? – zapytał w końcu, choć temat Antka nie należał do jego ulubionych. Właściwie to gdyby blondynka nie zaszła w ciąże, to ciągle żywiłby nadzieję, że być może kiedyś ona i on... znali się przecież od wczesnej podstawówki, pomimo że on był rok od niej starszy. Lubił ją już wtedy, gdyż ona jako jedyna, wraz z siostrą jego kumpla z ławki, grały z nimi w nogę. Zaczęło się od zwykłego godzenia na stanie na bramce, poprzez oberwanie piłką w twarz, aż do kiwania i strzelenia pierwszego gola komuś z kim naprawdę nie miało się szans. Właściwie to był z niej wtedy dumny, gdyż to on wszystkiego ją nauczył. Dokonał tego tylko po to by udowodnić kolegom ze szkoły, że dziewczyna też może grać w nogę i to lepiej niż niejeden chłopak.

– Dobrze. Mateusz dziś idzie na nockę to z nim został, bo moja mama poszła na popołudniu.

– Pytałem jak mały, a nie jak organizacja i mało obchodzi mnie Mateusz – warknął nieuprzejmie.

Kornelia właśnie zalewała herbatę wodą. Rzuciła Maćkowi pełne dezaprobaty spojrzenie jednak zanim zdążyła cokolwiek odwarknąć, to woda przelała kubek i wyciekła nie tylko na starą podniszczoną szafkę, ale także na podłogę.

– Nic ci się nie stało? – zapytał zeskakując z parapetu i podbiegając do niej jakby jej życiu zagrażało śmiertelne niebezpieczeństwo.

– Nie, nic. Ja to powycieram...

– Zostaw! – warknął i odrzucił ścierkę, którą już zdążyła wziąć w dłonie. – Woda ma to do siebie, że wysycha – dodał rozpogodzony i sam sięgnął po czajnik by napełnić drugi kubek wodą. – To czego ode mnie chciałaś z tej informatyki? – dopytywał szukając w barku, którego zamek się zacinał cukru.

– Szmit się na mnie uwziął – wyznała i opadła na stary fotel w taki sposób, jakby była co najmniej starą babunią, która się przepracowała podczas schylania w szklarni po pomidory.

– Pan Piotr? Niemożliwe. Miałem z nim lekcje, taki facet. – Pokazał wiadomy ruch ręką.

– Taki skurwiel – sprostowała Kornelia czym wprawiła Maćka w lekkie rozbawienie.

– Może po prostu nie przypadliście sobie do gustu.

– Nic mu nie zrobiłam, a on mnie nienawidzi. Ma jakiś uraz do młodych matek chyba. Albo dzieci może nie może mieć i zazdrości.

– Ma dziecko. Córkę chyba. Taka młodsza. Widziałem go kiedyś w parku jak z nią w piłkę grał. Dzień dobry mu powiedziałem.

– W życiu bym mu dzień dobry nie powiedziała na ulicy. Śmignęłabym tak by mnie nie zauważył.

– Dlaczego?

– Bo jeszcze by coś mi zrobił – odpowiedziała tak bardzo poważnie, że Maciek nie umiał zareagować inaczej jak tylko zacząć się chichrać. – No nie śmiej się. W szkole nie może bo za dużo świadków, a na ulicy, w ciemnym zaułku. Nóż by mi w plecy wbił gdyby mógł. Przynajmniej sprawia takie wrażenie.

– To tylko wrażenie. Michała też nie lubił, stawiał mu jedynkę na jedynce, a jak się dowiedział... domyślił, że ojciec go leje, a my potwierdziliśmy, to nawet mu powiedział czego ma się nauczyć i bronił go przed innymi nauczycielami. W efekcie Michał gimnazjum skończył, a pan Szmit załatwił mu miejsce w bursie, pomógł z alimentami... nie jest taki zły na jakiego wygląda, tylko trzeba szanować jego, czas i robić to co do ucznia należy. Leni nigdy nie darzył sympatią.

– Dzięki – syknęła Korni i wyjęła pen-drive z kieszeni dżinsów. – Zrób mi to, błagam cię. Ja nie mam czasu. Muszę się Antkiem zajmować, na dodatek teraz jest Mateusz...

– A Mateusz nie może... – zaczął, ale nie dokończył, bo dziewczyna odebrała telefon i przyłożyła palec do ust nakazując tym sposobem by był cicho.

W tym przypadku przysłowie o wilku mowa, a wilk tuż tuż, okazało się być prawdziwe. Mateusz Świderski był właśnie na tapecie, i to jego głos usłyszała Kornelia po drugiej stronie.

– Gdzie ty kurwa jesteś!? – wrzasnął.

– Prawidłowo jeszcze powinnam być w szkole, ale właśnie łatwię sobie pracę domową.

– Załatwiam – poprawił Maciek przyjaciółkę, albo raczej niespełnioną miłość. Tak, to określenie z pewnością pasowało o wiele bardziej i było zgodniejsze z jego odczuciami w stosunku do dziewczyny.

– Z kim ty jesteś? Ale dlaczego tam jakiś fagas jest koło ciebie? – dopytywał Mati i jednocześnie biegł za Antkiem, który porwał otwieracz do piwa, przez co uniemożliwił tacie otwarcie butelkowego Żubra. – Antek, oddaj. No kurwa, oddaj! Popierdolony jak mamusia jesteś – skwitował w końcu i wrócił się do stołu kuchennego, gdzie zostawił butelkę. Postanowił otworzyć ją zębami.

Syknięcie otwieranego piwska dosięgło nawet uszu Korneli. Zaraz potem usłyszała piszczałkę, która była w zabawce jej syna i to jak Mateusz do niego słodko szczebiocze na temat pluszowego hipcia.

Boże, co za zmienny człowiek – pomyślała.

– Ale ty wracaj szybko – wydał polecenie nieco załamany. – Bo on to ciągle biega, spać nie chce, jeść nie chciał, tylko biega.

– Jak to dziecko.

– No wiem, wiem, kochanie, ale mecz jest dzisiaj w telewizji. Ja chcę popatrzeć jak za piłką biegają, a nie za Antkiem gonić. Połóż go spać, on tobie uśnie, a mnie to wiesz... dawno nie widział, to się bawić chce.

– Wrócę jak tylko będę mogła – skwitowała i się rozłączyła.

– Stęskniony narzeczony? – zapytał złośliwym tonem Maciek.

– Antkiem się zajmuje, to zadzwonił by powiedzieć, że wszystko u nich okay.

– Albo by sprawdzić gdzie ty jesteś, a potem urządzić ci scenę zazdrości za to, że u mnie, ze mną, przy mnie i już w jego wyobraźni to się pewnie na tym parapecie, na którym siedzę pierdolimy.

Nastolatka przewróciła oczami i już miała wyjść, dziękując mu za nieuzyskaną pomoc, ale Maciek ją zatrzymał:

– Chłopaków wpuszczę do szatni i zrobię ci tę pracę domową, ale zostaniesz ze mną i będziesz patrzyła jak to robię, by potem wiedzieć jakby ci pan Szmit kazał przy nim coś podobnego wykonać. On jest może belfrem i podbija do czterdziestki, ale nie jest głupi i naiwny.

– No okay, tylko napiszę SMS-a Matiemu.

Jak powiedziała tak uczyniła. SMS dotarł do nadawcy, chłopaki zeszli z wody, a Maciek podłączył laptopa do ładowarki, tę zaś do kontaktu i zaprosił przyjaciółkę bliżej by widziała jak wykonuje arkusz kalkulacyjny.

– A prezentację na za tydzień też mi zrobisz? – dziewczyna postanowiła kuć żelazo póki gorące.

Maciek się zgodził, a Mateusz chodził od ściany do ściany. Był nie tyle zdenerwowany co nieufny, dlatego co jakiś czas sięgał po telefon komórkowy i wybierał numer matki swojego syna. Znał ten ciąg dziewięciu cyfr już na pamięć i to od bardzo dawna. Za każdym razem zadawał te same pytania. Między jego telefonami zaczynały być coraz krótsze odstępy czasu, co zaczęło Macieja niezwykle irytować. Kornelia natomiast tłumaczyła to troską i tym, że Mati się o nią martwi, i że to normalne, że pyta gdzie jest i co robi.

– To nie jest naturalne zachowanie. To zazdrosny idiota, który ci nie daje samodzielnie pooddychać – stwierdził. – Arkusz gotowy. Teraz prezentacja?

Kornelia spojrzała brunetowi w twarz, uśmiechnęła się dziękując, a potem przytaknęła ruchem głowy i sięgnęła ponownie po telefon komórkowy. Tym razem był to SMS:

Ubieram małego, idziemy po ciebie, za długo już cię nie ma!

Dziewczyna westchnęła i szybko wystukała na dotykowym panelu odpowiedź. Potem położyła swoją dłoń na dłoni Maćka, która spoczywała na miniaturowej podpinanej pod USB myszce i szepnęła:

– A nie obrazisz się jak już sobie pójdę, a jutro wpadnę i dokończymy i pogadamy i wiesz... jak za starych lat wypijemy drinka.

Chciał odmówić. Czuł się wykorzystywany, ale gdy spojrzał w jej piwne oczy, to nie umiał tego zrobić. Zamrugał, uśmiechnął się smutno i odpowiedział:

– Amareno z colą, czy antonówka z sokiem jabłkowym?

– Co wolisz – odparła i musnęła chłopaka w policzek. Poczekała aż zapisze wykonaną pracę na pen-drive i ruszyła do domu.

Tam już czekał na nią Mateusz, który gdy tylko usłyszał jej kroki na klatce schodowej, to wziął Antosia na ręce i wyszedł z nim do samego przedpokoju.

– No co cię tak długo nie było? – zapytał z pretensją. – Ani ciebie, ani obiadu – dodał, gdy dziewczyna zamykała drzwi.

Mały Antek już wyciągnął ręce do mamy, ale ta nawet nie zwróciła na niego uwagi. Była zbyt skoncentrowana na bałaganie, jaki panował tak w przedpokoju, jak i w całym mieszkaniu.

– Już ciemno się na dworze zrobiło – paplał dalej swoje młody ojciec.

– Dlaczego tu jest taki syf!? – wrzasnęła.

– Antek się bawił.

– Piwami? – zapytała, odruchowo klepnęła samą siebie w udo, a potem wskazała na butelkę.

– Tylko jedno wypiłem – tłumaczył się Mateusz i nie zważając na dziecko trzymane na rękach odpalił papierosa.

– Jedno z trzech butelek.

– Czterech – sprostował. – Bo to jeden czteropak był – wyjaśnił.

– I pójdziesz w takim stanie do pracy?

– Lepiej niż ty w takim na ulice. – Wskazał brodą na jej dekolt. – Jak dziwka – dodał odkładając Antka na podłogę by móc w spokoju wypalić papierosa.

– Co ty powiedziałeś!? – wydarła się, a mały blondynek o ciemnych oczach podbiegł do matki i objął jej nogi. Pragnął by wzięła go na rączki i wycałowała tak jak zawsze to robiła, gdy wracała, a on zostawał z babcią.

– To co słyszałaś. Ja się zajmuję dzieckiem, a ty się szlajasz.

– W szkole byłam! – zaznaczyła.

– Do roli matki i żony nie dorosłaś, tylko się szlajasz. W sumie nie wiadomo czy ja się swoim dzieckiem zajmuje, bo on do mnie w ogóle niepodobny. – Ukucnął by pośpiesznie wciągnąć buty na nogi. – Wychodzę – oznajmił. Zdjął bluzę na zamek z wieszaka i wyszedł. Na klatce schodowej założył ubranie na nagi tors, nawet nie zapiął, tylko wpakował dupsko do samochodu i ruszył do kumpla by przed pracą wypić jeszcze jedno piwo.

– Mama, mama – mówił Antek i wyciągał rączki najwyżej jak tylko umiał. Przestępował przy tym z nóżki na nóżkę, tak bardzo się niecierpliwił.

W końcu Kornelia wzięła swojego pierworodnego na ręce i oznajmiła:

– Posprzątamy zanim babcia wróci.

Jedna z łez stoczyła się po policzku nastoletniej matki, a mały Antek jakby pragnął ją pocieszyć mocno objął jej szyję i cmoknął w okolicy ucha. Był cały umorusany od Kinderków, którymi karmił go ojciec i miał mokre body od soczku, który rozlał na siebie, ale ponad wszystko był zmęczony na co wskazywały zamglone i pocierane piąstkami oczka.

To oczywiście rozdział jutrzejszy, a nie bonusowy. Miał się pojawić 20.09, a jest 19.09. Pozdrawiam i mam nadzieję, że wam się podoba. Tak przy okazji - jeśli do kogoś z was na blog jeszcze nie zajrzałem, to proszę mi się przypomnieć i pisząc komentarz tutaj, dodać do niego swój adres.