Rozdział 10 - Krzyżyk na drogę

Kornelia po ucieczce od niewygodnego tematu, który zapoczątkował się u teściów, a zapewne finał zazna w domu, gdzie dojdzie do burzliwej awantury, postanowiła udać się do przyjaciółki z klasy – Agnieszki. Ta nie miała pojęcia, że blondynka ją odwiedzi i właśnie kończyła zdobić paznokcie Sandrze. Brunetka była zadowolona z jej pracy i urzeczona maleństwem, które leżało w leżaczku postawionym na rozłożonej kanapie i co jakiś czas ziewało. Co prawda, nie dawała po sobie poznać, że dziewczynka, w rażących, pomarańczowych śpioszkach i białej, przewiewnej czapeczce z cienkiego materiału wywarła na niej aż takie wrażenie i obudziła tyle skrajnych uczuć. Udawała więc obojętną na Krysie, bo właśnie tak miała na imię córeczka Agi.

– Masz talent. Makijaż też potrafisz robić? – podpytywała, trzymając żele pod lampą, która miała za zadanie je utwardzić.

– Tak i tatuaże z henny też, proszę pani.

– Proszę pani – powtórzyła z wyczuwalną odrazą. – Naprawdę jestem aż taka stara?

– Nie, ale... jest pani...

– Cholera – uniosła się, czym sprawiła, że Aga otworzyła szeroko oczy i patrzyła, czy Sandra czasami się gdzieś nie dotknęła i nie uszkodziła, któregoś ze wzorów na paznokciach. – Skończ już z tym pani. Zapytałam o kwalifikacje, bo w teatrze, gdzie zmieniam dekoracje i po godzinach sprzątam, szukali makijażystki, takiej co by malowała twarze, pomagała przy strojach, albo malowała też dzieci, gdy jest jakiś festyn w pobliskim parku. Jeśli chcesz sobie dorobić, to napomnę szefowi i dam ci znać telefonicznie.

– Świetnie – ucieszyła się i zaczesała do tyłu swojego irokeza.

Agnieszka miała powiedzieć coś jeszcze by wyrazić swoją wdzięczność, ale mała Krysia się przebudziła i oczekiwała, że ktoś ponownie wprawi jej leżaczek w ruch. Zazwyczaj była spokojnym dzieckiem, ale lubiła jak się nią kołysało, albo coś na czym odpoczywała się bujało. Komunikowała więc swoje potrzeby w jedyny znany dla siebie sposób – płaczem.

Pokój w którym znajdowały się panie był kolorowy, mały i skromny. Było w nim nieco bałaganu, kilka nieposkładanych ubranek dziecięcych, rozrzuconych zabawek na rozłożonym łóżku, na którym spoczywał rozłożony koc. Były też meble zdobione graffiti, niektóre w listki marihuany, inne w postacie z kreskówki. Sandrze podobał się ten artystyczny nieład, więc rozglądała się dookoła w zaciekawieniu i przyglądała dłużej każdemu z rysunków. Nagle do jej uszu dobiegł dźwięk nie tylko dziecięcego kwilenia, które było coraz cichsze, bo dziewczynka już się uspokajała, ale także odgłos jaki zazwyczaj wydawał jej telefon, gdy ktoś się usiłował do niej dodzwonić.

– Podasz mi? – zapytała Agnieszkę, bo ta miała bliżej do jej komórki.

Agnieszka oczywiście sięgnęła do komody, gdzie Sandra wcześniej pozostawiła swoją Nokie i odruchowo zerknęła na połączenie. Nie zaskoczyło ją iż dzwoni Piotr, czyli mężczyzna, którego i ona znała, bo ją uczył, ale zdjęcie... zdjęcie, które wyświetlało się podczas jego dzwonienia napawało dziwnymi odczuciami i sprawiało, że myśli przelatywały przez głowę młodej dziewczyny z prędkością światła. Chwile jeszcze patrzyła na półnagiego mężczyznę w niebieskich kąpielówkach, obściskującego się z kobietą, której przed chwilą robiła paznokcie. W końcu przestała się gapić i oddała telefon Sandrze. Usłyszała jeszcze jak ta się umawia ze Szmitem by po nią przyjechał. Wtedy pojęła, że ma do czynienia nie tylko z przyjaciółką, czy też koleżanką nauczyciela, ale przede wszystkim z jego kochanką. Nie miała zamiaru tej wiedzy nikomu wyjawiać, ani jej wykorzystywać, ale ta wiadomość, że Piotr ma kochankę, sprawiła iż dziewczyna przestała do niego odczuwać to co odczuwała wcześniej – przestała widzieć w nim autorytet i kogoś godnego szacunku. Dlatego, kiedy zadzwonił domofon, to nie zamierzała wpuszczać mężczyznę choćby na klatkę. Wiedziała, że leje jak z cebra, ale nie było jej go ani trochę żal.

– Zdradza żonę, to niech teraz moknie. Oby się nabawił zapalenia płuc – powiedziała do samej siebie w myślach i na wzmiance o zapaleniu płuc, wyobraziła sobie nie tylko wolne od kilku zajęć szkolnych, ale przede wszystkim nauczyciela smarającego w chusteczki higieniczne, kasłającego i nie mogącego wypowiedzieć ani słowa.

Piotr nie przejął się słowami:

– Pan poczeka, zaraz zejdzie.

Nawet naprawdę miał zamiar zaczekać, ale nawinęła się Kornelia, ta znała kod do domofonu i o dziwo, była tak zdenerwowana Mateuszem i jego rodzicami, że nawet nie zauważyła Szmita, przynajmniej nie w pierwszej chwili. Dopiero kiedy mężczyzna przytrzymał jej drzwi i powiedział:

– Kobiety przodem.

To ona rozpoznała jego głos, zdarty na charakterystyczną, męską, nawet bardziej męską niż kiedykolwiek wcześniej chrypkę. To nienaturalne ochrypnięcie było chyba jedyną zaletą przeziębienia jakie go dopadło.

Nela myślała, że Piotrek idzie do jakiegoś sąsiada Agnieszki, ale nie, że do samej Agnieszki. Przez chwilę nawet zaczynała podejrzewać, że on może być ojcem małej córeczki jej przyjaciółki, ale szybko wyperswadowała ten pomysł ze swojej głowy, bo widziała, że Aga brzydzi się zdradą i w życiu nie włożyłaby swoich zwinnych rączek do majtek zaobrączkowanego mężczyzny.

Piotrek zapukał, Aga otworzyła, a Kornelia jako pierwsza weszła do środka.

– Napiłbym się herbaty. Bardzo zimno na dworze – zakomunikował nauczyciel, czym zarówno Korni, jak i Agę wprawił w zakłopotanie i dziwne spojrzenia, które między sobą wymieniły.

– Nie wydaje mi się, że powinniśmy się tak spoufalać, my uczennice, i pan nauczyciel.

– Za późno. Już tu wszedłem – odpowiedział dziewczynie z irokezem i spojrzał ponad jej głowę, na Sandrę, która trzymała na rękach niespełna trzymiesięczne maleństwo.

– Przepraszam, ale zaczynała się wiercić i tak się obsunęła. Już oddaje i już wychodzimy. Pieniądze położyłam na biurku. Nie musiałeś wchodzić, mogłeś zaczekać – gadała jak najęta, czyli niemal jak zawsze. Oddała Krysie na dłonie Agi i szarpnęła Piotra za rękaw kurki. – Czemu nie jesteś w domu?! – zaczęła swoją litanie już na klatce schodowej.

Kornelia by usłyszeć dokładnie rozmowę obcej jej kobiety z nauczycielem, którego szczerze nie znosiła, specjalnie zostawiła uchylone drzwi i przyłożyła ucho do szpary.

– Jakoś nie chce mi się tam wracać – odpowiedział.

– Nie możesz spędzić u mnie drugiej nocy.

– A to niby dlaczego?

– Bo masz rodzinę, żonę i córkę. Super, że wpadasz raz na jakiś czas, ale to przy nich jest twoje miejsce.

– Ale przygarnij kropka – usłyszała jako ostatnie Kornelia i nawet wyleciała na balkon, niby zapalić, by podsłuchać coś jeszcze, ale jedyne co uzyskała, to był obraz otwieranych drzwi od starego punto. Para kochanków wsiadła i odjechała.

– Teraz już wiem czemu jest taki wredny – stwierdziła Kornelia. – Życie mu się sypie, to się na nas wyżywa.

– Zostaw jego życie w spokoju. Zajmij się swoim. Czemu nie przyszłaś z Antkiem?

– Ma ojca, niech się trochę nim zajmie. Ja mam go dość. – Odpaliła Marlboro i wróciła do domu.

Aga spojrzała nieprzychylnie na przyjaciółkę, która zamierzała palić przy jej dziecku, ale wyjątkowo postanowiła przemilczeć ten fakt.

– Masz dość Mateusza czy Antka? – dopytywała.

– Obydwóch – odparła, opadając na kanapę i opowiedziała o całym zajściu. O Antosiu, który stawał się coraz bardziej ruchliwym i ciekawym malcem, o Mateuszu, który nigdy nie stawał w jej obronie, o biernym, schorowanym teściu, oraz o zawsze wszystko lepiej wiedzącej teściowej, która na każdym kroku się wymądrzała.

I to właśnie w tamtej chwili, gdy już wyrzuciła z siebie wszystkie te żale i miała szanse poczuć się lżej, usłyszała od koleżanki:

– Muszę ją położyć spać, zaczekaj z pół godzinki i zaraz pogadamy. Jakbyś się nudziła, to tam stoi komputer.

Kornelia odpaliła stare pudło, które nawet miało połączenie z internetem, czym niezwykle ją zaskoczyło. Z nudów zalogowała się na czat regionalny. Kliknęła na Mężczyzna Anonimowy i jako pierwsza się przywitała.

Piotr w tym czasie siedział w samochodzie i bawił się komórką, a Sandra proponowała mu, że odwiezie go do domu.

– To już lepiej do hotelu – warknął.

– Znowu pokłóciłeś się z Magdą?

– Nie chodzi o nią – szybko zaprzeczył. – Nie wiem czy chcę widzieć jej córkę na oczy.

– Waszą.

– Nie jestem jej ojcem. Czasami myślę, że lepiej się odciąć. Odejść, po prostu.

Brunetka po usłyszeniu tych wszystkich gorzkich, choć nie kierowanych do niej słów, dała po hamulcach i zjechała na pobocze.

– Oszalałeś?! – wrzasnęła.

– Sama mówiłaś, że wydaje ci się, iż ja i Magdalena to bezsens ciągnięty z przyzwyczajenia.

– Nawet jeśli, to Kaśka jest twoją córką.

– Nie jest...

– I co? Znudziła ci się zabawa w dom, to myślisz, że wolno ci tak odejść?

– Nie wiem, ale nie chcę po raz kolejny słyszeć... po prostu czuję, że nie warto. Po co się starać być ojcem dla cudzego dziecka, kiedy ona nigdy nie będzie mnie za ojca uważała?

– Piotrek – szepnęła i wyciągnęła dłonie przed siebie by go dotknąć. Jedna dłoń spoczęła na jego nadgarstku, a druga na kolanie. – To nie jest tak. Dzieci... zwłaszcza nastolatkowie często mówią coś z czym sami się nie zgadzają. Mówią to w chwili emocji lub specjalnie, po złości, byleby jak najgłębiej zranić. Ranią tych, których kochają, bo obcy ludzie mają ich i ich słowa w dupie, więc... wyładowania negatywnych odczuć szukają w domu.

– Powiedziała, że nie będę jej kontrolował, że nie mam prawa, bo nie jestem jej ojcem, Sandra, to chyba znaczy...

– Dupa, a nie znaczy! – wrzasnęła. – Ja mojej matce kiedyś powiedziałam, że wolałabym, by umarła i co? Nie myślałam tak. Czasami mówimy to co najmocniej rani, tym których najmocniej kochamy. Matce, że życzymy jej śmierci, ojcu by wyjechał i dał święty spokój, macosze, że nie jest matką, nawet gdy za taką ją uważamy, a ojczymowi, że nigdy nie będzie ojcem, choć w naszych odczuciach już nim jest. Siostrze też zdarza się mówić, że miało jej nie być, bo miała być chłopcem, a bratu, że lepiej by było jakby się nie urodził. Jesteśmy ludźmi, tak mówimy i czasami jest to silniejsze od nas. Jesteś inteligentnym facetem i na pewno to rozumiesz. Rozumiesz? – zapytała jakby dla upewnienia się.

– Może – przyznał.

– Chcesz odejść od Magdy, proszę bardzo. Wynajmij coś i odejdź, ale nie porzucaj własnej córki, bo raz, ona nie ma innego ojca niż ty, a dwa, ona nie ma innego rodzica niż ty, bo Magda ma ją w dupie. Oboje was ma w dupie, bo jej dzieckiem i mężem jest praca i pięcie się coraz wyżej.

– Wiem.

– Co wiesz?

– Dziś jest nasza rocznica ślubu. Nie pamiętała o niej – wyznał ze łzami w oczach. – Kolacja z potencjalnym klientem jest ważniejsza od wspomnień, od tego co jeszcze mnie przy niej trzyma, czyli od przeszłości, którą jest także nasz ślub, więc... jutro się spakuję.

– Ostateczność? – dopytywała.

– Ostateczność – odpowiedział takim pewnym tonem, że nie śmiałaby w jego decyzję wątpić.

– Gdzie się zatrzymasz?

– U ciebie – rzekł pytająco.

– Nigdy. Nie, Piotr, bo nie chcę czuć się winna, poza tym nie lubię jak mi się po domu kręcą obcy. Wynajmij sobie coś, jeśli nie masz za co, to mogę cię przenocować dzień lub dwa, ale... nie dłużej – zaznaczyła, zatrzymując się przed willą należącą do Magdaleny Szmit.

– Nie musisz. Poradzę sobie. Wynajmę, albo... mam jeszcze kumpli – rzucił na pożegnanie, bo w jego mniemaniu było to właśnie pożegnaniem, takim na zawsze. Zrozumiał, że dla Sandry był tylko odskocznią, facetem, którego lubi i lubi się z nim pieprzyć, ale nigdy nie był kimś więcej, nawet nie nosił miana przyjaciela.

Szmit zatrzasnął drzwi starego, odrapanego i kilka razy już lakierowanego Punto. Wszedł do domu, wystukał coś na dotykowej klawiaturze smartphone i odrzucił urządzenie na pobliską, tapicerowaną ławeczkę. Chwile stał w bezruchu gapiąc się w okno, a potem udał do kuchni w celu zaparzenia kawy. Sandra w tym czasie już wróciła do siebie, lała łzy i patrzyła na czerwoną ciecz, która przelewała się z butelki do kieliszka. Podjęła decyzję, nie tylko za siebie, ale też i za niego, a przede wszystkim dla niego i jego dobra. Wiedziała, że Piotrek nie będzie umiał odejść w próżnie, dlatego się usunęła i utworzyła owe nic, dla którego z pewnością nie będzie pragnął opuszczać żony. Miała racje, bo pragnienia odejścia ustały. Położył się do łóżka niemal nagi. Spojrzał na śpiącą kobietę. Chciał jeszcze trochę popracować, więc wychylił się po komputer, który spoczywał na stoliku nocnym.

Kaśka wiedziała, że ojczym nie śpi, bo już po uchyleniu drzwi, słyszała stukot klawiszy laptopa. Weszła do pokoju rodziców i zapytała, czy można. Szmit przytaknął, choć najchętniej w tej chwili pokazałby jej drzwi i kazał spadać.

– Chciałam przeprosić – zaczęła niepewnie.

– Super, ale niewiele to zmienia. – Zerknął na nią na krótki moment, a potem powrócił do stukania w klawiaturę.

– Nie możesz być obrażony wieki o kilka słów.

– I nie jestem, poza tym to nie było kilka słów, a jeszcze kilka kłamstw. Nie ważne. Wybaczam, przeprosiny przyjmuje, ale niczego to nie zmienia. Szlaban trwa jak trwał, lekcje nadal co wieczór sprawdzam.

– A teatr? Skoro mamy już bilety to...

– Kaśka! – warknął. – Jeśli przeprosiłaś mnie tylko po to bym ustąpił i odpuścił, a najwyraźniej taki właśnie był twój zamiar, to wiesz co? – zapytał i w odpowiedzi postawił znak krzyża, taki jak stawiają księża podczas rozgrzeszania grzeszników w konfesjonale. – Krzyżyk, kurwa na drogę – dodał warknięciem.

– Ale...

– Won mi stąd! – warknął.

– Ale daj mi...

– Nie. Dzieci i ryby głosu nie mają, zwłaszcza po dobranocce. Po godzinie dziewiętnastej, to siusiu, paciorek i spać, a nie mi zawracać dupę. – Wskazał dłonią na drzwi.

Brunetka w zielonej piżamie i kręconych włosach wyszła z sypialni rodziców i trzasnęła za sobą drzwiami. Piotr spojrzał w ich kierunku w taki sposób, jakby chciał się po raz kolejny tego dnia unieść, ale w końcu odpuścił. Skoncentrował całą swoją energię i podzielność uwagi na ekranie laptopa.

– Piotrek, możemy porozmawiać? – zapytała się Magda.

Zdziwił się bo wydawało mu się, że śpi.

– Jeśli o twojej córeczce to nie mam ochoty – warknął.

– Dlaczego się tak zachowujesz?

– Bo mi się chcę i nie ma mi się ochoty inaczej. To tak jak tobie chce się pracować i nie ma się ochoty niczego zmienić.

– Jeśli chodzi o Kaśkę, to... mógłbyś odpuścić, bo jej zależy, ale...

– To twoja córka, rób co chcesz.

– Przestań! – wrzasnęła unosząc się do siadu. Miała już dość jego tonu i opryskliwości. – Nigdy nie mówiłam, że nie jest twoją córką, bo to, że nie dziedziczy twoich genów tego nie oznacza.

– Okay, jak chcesz się zgodzić na ten teatr, to rób jak uważasz, w końcu zawsze robisz jak uważasz.

– Wypraszam sobie! Nigdy nie zrobiłam niczego wbrew tobie, względem Kaśki. Stałam zawsze za tobą murem i to, że zaczęłam jakiś temat, nie znaczy, że sama podejmę decyzję, bo tego nie zrobię. Powiedziałeś nie, okay. Będzie jak chcesz.

– Jeśli skończyłaś, to przestań jazgotać i idź spać, albo wyjdź do pracy, bylebyś mi dała święty spokój.

– Bo co?

– Bo mam kochankę – odpowiedział nie odrywając wzroku od ekranu laptopa. – Zdradziłem cię, Magda. Zdradzam regularnie i... chyba nie powinno mnie tu dzisiaj być – wyznał, przy końcu zerkając nie tylko na nią, ale także spoglądając, na krótki moment w jej oczy. – Nie chcę dłużej udawać, chcę być szczery. Choć się nie starasz i generalnie nasze małżeństwo widnieje już tylko na papierku, to jednak jesteś moją żoną i zasługujesz na prawdę. Przykro mi, że tak to się potoczyło. – Zamknął komputer, odłożył go na bok łóżka i zamierzał wstać, ale Magda chwyciła go za rękę, konkretnie za nadgarstek, po którym osunęła się jej dłoń, aż do jego dłoni, poprzez palce, aż w końcu ponownie opadła na łóżko, bo Piotrek nie odwzajemnił uścisku, nie zatrzymał jej, nawet nie spróbował, choć ona próbowała. Może odrobinę za późno, ale jednak... próbowała.