Rozdział 11 - Każdy chodzi we własnych butach

Płynął czas, lepszy i gorszy. Mały Antek rósł jak na drożdżach i nagminnie powtarzał słowo cholela. Najczęściej działo się tak w chwili, gdy popsuła mu się jakaś zabawka, albo uderzył o coś stopą lub łokciem. Czasami też jak jego rodzice się kłócili, to łapał się za głowę i krzyczał cholela jasna, swoim dziecięcym, piskliwym głosikiem. Ten zwyczaj odziedziczył, albo raczej zapożyczył od swojej babci, bo Iza często w chwili awantur córki i przyszłego zięcia, wpadała do pokoju z krzykiem:

– Cholera jasna! Wy chcecie to się nawet pozabijajcie, ale na Boga, nie przy tym dziecku. Przecież on wszystko rozumie!

– Lozumie, lozumie – wymądrzał się Antoś, chwytając babcie za rączkę i idąc z nią do drugiego pokoju.

Kornelia i Mateusz czasami byli tak pochłonięci wrzeszczeniem na siebie nawzajem, że nawet nie zauważali, że Tosiek wyszedł z pokoju. Przekrzykiwali się dalej, czasami rzucili jakimiś przedmiotami pod swoje nogi, albo szarpali się i popychali.

Zbliżały się wakacje, więc Toś rzucał się na dmuchanego krokodyla, którego kupił mu tata w sklepie z zabawkami. Mały Tosiek zauważył go na wystawie i pokazał palcem głosząc iż to właśnie chce. Mateusz się spieszył i chciał syna jak najszybciej stamtąd zabrać, poza tym nie miał luźnej gotówki, którą mógł sobie szastać na prawo i na lewo, ale Antek się uparł. Piszczał, tupał nóżkami i uciekał. Ojciec więc uległ i dzięki temu Antoś teraz mógł bawić się swoim dmuchanym krokodylem, który piszczał, gdy mocniej nacisnęło się na jego mordę.

Kornelia natomiast szykowała się na ostatnie zaliczenie z informatyki. Co prawda rada już była i Szmit wystawił jej upragnioną dwójkę, ale powiedział, że jeśli go wykiwa, nie przyjdzie i nie zaliczy, to on dokopie się do szkoły średniej, do której dziewczyna trafi i specjalnie się tam zatrudni, by jej uprzykrzyć życie, a jeśli się to nie uda, to z pewnością będzie miał w tej szkole kogoś znajomego, kto spełni jego prośbę i nie da jej promocji. Mówił to z szyderczym uśmieszkiem na twarzy, przez co Korni miała mu ochotę dać w gębę, ale skutecznie się powstrzymywała.

Blondynka przekroczyła gmach szkoły, a następnie próg pracowni informatycznej. Piotrek pił kawę ze swojego standardowego kubka z reniferem. Jak zwykle siedział przy biurku, tylko teraz dla odmiany zamiast przeglądać dziennik, czy jakieś czasopismo informatyczne, oglądał gazetkę motoryzacyjną.

– Zawsze marzyłam o Yamah-e, żółto czarnej – powiedziała zaglądając mu przez ramie.

– Ścigaczu? – zapytał, spoglądając do góry, przez co ich tęczówki, kontrastujące z sobą kolorem się spotkały.

– Tak, chciałam byś jak Rengersi – nawiązała do znanej bajki z dzieciństwa.

– Nawet nie wiedziałem, że oni motorami jeździli – przyznał i zamknął czasopismo.

Wtedy dziewczyna nachyliła się bardziej, niemal wychyliła przez jego ramie, a on poczuł uderzający do głowy zapach różanych perfum, połączonych z wonią świeżego bzu. Nela pokazała palcem na okładkę.

– A takich motocykli nigdy nie lubiłam.

– Harleyów – stwierdził cicho, a następnie głośno przełknął ślinę. Pojął, że ma jej biust i ją całą niemal na wyciągnięcie ręki. Cały się spiął w sobie i zesztywniał niczym umarlak. – Mogłabyś usiąść w ławce? – zapytał.

– Jasne. – Uśmiechnęła się i wybrała miejsce naprzeciw niego. Łokcie położyła na blacie i wychyliła się tak by jej dekolt był dokładnie na trajektorii lotu jego spojrzenia.

– Robisz to specjalnie? – warknął pytająco.

– Nic nie robię, panie profesorze. – Wyciągnęła dłoń przed siebie i zabrała długopis z kubeczka.

– Swojego nie masz? – syknął.

– Pański mi się bardziej podoba.

– Nie jest mój, należy do szkoły. Zaczynamy – zadecydował i podał jej dwie kartki.

Kornelia omiotła wzrokiem dokładnie wszystkie pytania i miejsce na odpowiedzi, czasami nawet miejsce na bardzo obszerne odpowiedzi. Zdziwiła się i przeraziła.

– To nie test – wypaliła na głos.

– Testy są dla idiotów – stwierdził. – Za moich czasów nie było testów, były pytania i odpowiedzi. Nie było też co rok zmienianych podręczników i...

– I co mnie to obchodzi? – wymsknęło jej się. – Przepraszam, ale teraz są moje czasy, więc mógłby się pan do nich dostosować i... to żart, prawda? Ma pan gdzieś inną kartkę, prawda? – dopytywała z nadzieją.

Piotrek zrobił nieprzejednaną minę i pokręcił głową.

– Czas ci ucieka – szepnął, po czym powrócił do przeglądania czasopisma motoryzacyjnego.

– Jezu, o co w tym chodzi? – zapytała na głos, ale samej siebie.

Piotrek postanowił udzielić jej odpowiedzi:

– Chodzi o to by umieć i napisać, bo by napisać trzeba umieć, a by umieć trzeba się uczyć. Na tym to polega, Mała.

– Nie jestem mała.

– Przeprasza, Duża.

– Duża to dla kobiety jak obelga, od razu kojarzy się z gruba.

– Chyba nie podejrzewasz, że samą skórę i kości, nazwałbym Gruba?

– Pań mnie w tej chwili obraża – zauważyła, bo choć nie lubiła Szmita, to nazwanie jej skórą i kośćmi bardzo jej ubodło.

– A ty marnujesz czas na bezsensowną dyskusję. Ja mam za godzinę spotkanie z prawnikiem w sprawie o rozwód, więc... pośpiesz się. Tam wystarczy jednym słowem odpowiedzieć.

– Eche, fajnie, ciekawe tylko jakim?

– Szczepankiewiczem.

– Co?

Szmit wykonał łyk, a potem odstawił kubek od ust.

– Nic, myślałem, że pytasz o prawnika.

– Nie, nie, o odpowiedzi tylko.

– Tylko? – zaśmiał się i w tamtej chwili Kornelia spłonęła rumieńcem, łapiąc się na tym, że mężczyzna ma bardzo ładny, taki kpiący uśmiech i melodyjny śmiech.

– Dlaczego się pan rozwodzi? – odważyła się zapytać. – Przepraszam...

– Nie, nie szkodzi. Jeszcze się nie rozwodzę. Na razie badam teren. Po prostu... – zerknął w stronę drzwi, bo zauważył jak się otwierają i jak wchodzi do sali nikt inny jak jego własna żona.

Podszedł do kobiety, chwycił ją za ramie i zaprowadził w jeden z narożników klasy. Wzrokiem zapytał o co chodzi.

– Kaśka nie wróciła do domu – wyznała.

Szmit przyjrzał się jej bladości i barwie oczu pełnych mgły, przez co znacznie traciły na wyrazie.

– Dziś? W szkole jest – zauważył.

– Chyba jej już wczoraj nie było.

– Chyba?! – naskoczył i zakpił, co być może nie było na miejscu, ale nie potrafił w tej chwili inaczej.

– Byłam w pracy, więc...

– Więc jak zawsze – syknął. – Nie obchodzi mnie gdzie byłaś i co robiłaś.

– A mnie obchodzi z kim co robiłeś! – wrzasnęłaś.

– Nie rób tu burd! – uniósł się. – Sprawdzałaś w szkole?

– A masz mnie za idiotkę?

– Cholerną – odpowiedział. – Właściwie to nie wiem po co przychodzisz. Wyrzuciłaś mnie z domu, zabroniłaś kontaktów ze swoją córką, więc...

– Może to był błąd – przyznała.

– Może?

– A co, sądziłeś, że będziesz siedział u mnie, a za plecami posuwał inne?! – wydarła się na tyle głośno, że Kornelia usłyszała.

Piotrek zerknął w kierunku blondynki.

– Przestań – polecił żonie. – I nie inne, a inna, jedna.

– Nie wiem, bo nic nie chciałeś mi na ten temat powiedzieć. A z Kaśką zabroniłam ci kontaktów, byś nie miał na nią złego wpływu.

– A wcześniej nie miałem? – zapytał.

– Wcześniej, nie wiedziałam, że jesteś zdrajcą. – Odważyła się uderzyć jeszcze męża obiema dłońmi w sam środek klatki piersiowej.

– Ja bym się nie chciała wtrącać – zaczęła cichutko Kornelia.

Państwo Szmit nie zwrócili na nią uwagi, więc powiedziała to samo, ale o wiele głośniej. Dopiero wtedy na nią spojrzeli, Piotr nawet powiedział coś o tym, że jeśli nie chce, to niech się nie wtrąca.

– Chciałam tylko powiedzieć, że z tego co zrozumiałam, zaginęło wam dziecko, a wy wzajemnie przerzucanie na siebie winę. Tak jakby... w tej chwili nieważne kto jest winny, a wy ustalając to, tylko marnujecie czas.

Szmit musiał przyznać, że jego uczennica ma rację. Zostawił więc Kornelię, która pisała zaliczenie z panią sekretarką, która miała za zadanie przypilnować dziewczyny, by ta nie ściągała. Zabrał swoją koszulę z wieszaka i idąc za żoną zakładał ją na ramiona i szary T-shirt. Z początku chciał pojechać swoim motocyklem, ale Magda zaproponowała mu, by wsiadł do jej nowego, dwudniowego Nissana.

– Nie wiedziałem, że zmieniłaś samochód – wtrącił.

– Jesteś moim mężem już tylko na papierku. Nie muszę ci się tłumaczyć z tego co robię. Z resztą jak byłeś moim mężem, to też nie musiałam ci się tłumaczyć z tego na co wydaje moje pieniądze.

– Nie chodzi o pieniądze i przez tyle lat zauważyłem, że zarabiasz więcej i przez to czujesz się ważniejsza. Na egoizm ci przez to padło – wytknął. – Ale nie musisz mi wypominać tego, że nie jestem prezesem znanej kancelarii jak ty.

– Pewnie, że nie. Gdybym naprawdę chciała ci coś wypomnieć, to wypomniałabym, że gdy nie miałeś pracy i łapałeś się dorywczych, to byłeś w pełni na moim utrzymaniu.

– Gdy ty kończyłaś studia, to ja miałem pracę i utrzymywałem wtedy ciebie i twoje dziecko.

– Gdybym się z tobą nie związała, to dalej pomagaliby nam moi rodzice. Wybrałam ciebie nie ich, a ty poszedłeś do dziwki.

– Gdybyś była taka jak wtedy, to nigdy... zresztą Sandra to nie dziwka.

– A więc tak ma na imię ta kurwa!

Piotrek przymknął oczy i zmiął przekleństwo. Zamilkł. Nie miał ochoty mówić już nic więcej, poza tym pojął, że dyskusja z Magdą do niczego nie prowadzi.

– Była u nas jakaś kobieta – zaczęła i przystanęła na poboczu. – Dokąd tak właściwie jedziemy?

– Do domu. Twojego znaczy się, bo... może coś będzie w jej pokoju – odpowiedział. – Jaka kobieta? – dopytywał, gdyż milczenie mu ciążyło, poza tym uznał, że to może być ważne.

– Pytała o jakiegoś Bartka Szmita.

– Bartka? – zapytał i poczuł jak krew go opuszcza, za sprawą czego z sekundy na sekundę coraz bardziej blednie.

– Tak, ale powiedziałam, że ty nie masz brata, ani nikogo. Miałeś tylko babcie, co byliśmy na jej pogrzebie.

– Tak – przytaknął. – I co na to ta kobieta?

– Poszła sobie, ale powiedziała, że jeszcze wróci, gdy ty będziesz.

– Podałam jej adres domku twojej babci, ale powiedziała, że go zna, więc być może twoja druga kochanka. Skierowałam ją tam, powiedziałam, że z pewnością w wakacje się tam zatrzymasz, bo teraz miałbyś za daleko do pracy.

– Nie pytała gdzie pracuję?

– Pytała, ale nie udzieliłam jej odpowiedzi. Zdradzanie takich danych jest karalne. Poza tym gdyby zadała sobie trud to by cię znalazła. Kim była ta kobieta, bo zakładam, że kiedyś się znaliście?

– Nie mam pojęcia – skłamał. – Poza tym nie jesteśmy już małżeństwem, nie muszę ci się tłumaczyć.

– Masz rację, nie musisz, ale przejrzałam twoje rzeczy i... Kilkanaście lat temu oddałeś dziecko do adopcji, prawda? Nie musisz odpowiadać, wiem, że to prawda. Nie dość, że mnie zdradzałeś, to jeszcze... Ja nawet nie wiem z kim byłam przez te wszystkie lata.

Piotr niczego już nie odpowiedział na jej żale i pretensje. Wysiadł i udał się do pokoju pasierbicy. Zaczął przeglądać szafki przy biurku, jak i te przy łóżku. Natrafił na paczkę papierosów, butelkę po piwie smakowym, aż w końcu zalogował się do komputera nastolatki i wrócił kilka rozmów z ostatnich dni. Natrafił na wzmiankę o imprezie wagarowiczów, która odbywała się pod jednym z mostów.

– Jedziesz ty czy ja? – zapytał Magdę, wskazując brodą na ekran monitora.

– Ja mam zaraz klienta, jeśli go wystawię, albo odwołam, to stracę....

– Jasne – szepnął i nawet nie pytając czy go podwiezie, przyłożył swój telefon komórkowy do ucha i wezwał taksówkę.

– Nie patrz tak na mnie! Nie jestem matką na medal, ale dbam o swoje dziecko, a ty swoje zostawiłeś! – wypomniała.

Szmit poczuł jak traci panowanie nas sobą, połowicznie się zaniósł, unosząc nad żonę otartą dłoń, ale szybko ją opuścił i wskazał na nią palcem.

– Nie wiesz jak było, nie masz o tym bladego pojęcia. Nie byłaś mną i nie chodziłaś w moich butach, więc się zamknij i pilnuj swojego podwórka!

Dojrzał przez okno jak podjeżdża zielona taksówka, więc czym prędzej wyszedł z domu, wsiadł do niej i podał kierowcy adres.