Rozdział 9 - Jezioro białych łabędzi

Antoś zaparkował swoją bryką na blokowej klatce schodowej, gdzie mieściło się mieszkanie jego dziadków. Kiedy tylko to uczynił ponownie wybiegł przed klatkę, usiadł pupą na progu, przed samym zjazdem przygotowanym specjalnie dla wózków i rowerów. Uczynił sobie z niego zjeżdżalnie, a gdy dotarł na sam dół i wszedł ponownie na górę, to sam sobie zabił brawo przed kolejnym zjechaniem. Mały Antek miał ku zabawie na schodach dużo okazji, bo jego młodzi rodzice byli zajęci sobą, a konkretnie wylewaniem własnych żali i przelewaniem ich na siebie nawzajem.

– Tośka miałaś pilnować! – warknął Mati w końcu i nachylił się po syna by go wziąć na ręce.

Blondynek widząc co się święci umknął ojcu i pobiegł przed siebie. On chciał się jeszcze pobawić na „zjeżdżalni”, a nie iść do dziadków, którzy jedynymi zabawkami jakie posiadali, nie kazali się mu bawić.

Antek wbiegł po schodach umiejscowionych przed inną klatką, nie tą należącą do rodziców Mateusza i tam, także zjechał. Był z tego faktu wielce zadowolony, a humor dodatkowo mu poprawiał nieporadny ojciec, który wszelkimi możliwymi sposobami, starał się go nakłonić do tego by w końcu weszli do klatki i udali się na trzecie piętro. Tosiek uciekał zawsze do kolejnej „zjeżdżalni” i ani myślał słuchać ojca.

– Weź go na ręce i chodź już! – krzyknęła Kornelia, ciągle trzymająca drzwi, by te się nie zamknęły.

– Ale kiedy on nie chce! – odkrzyknął Mateusza, a blondynek ponownie usiadł na szczycie zjazdu do wózków i zsunął się po nim na sam dół.

– Mateusz bo on będzie miał całe spodnie brudne!

– Antek! – wrzasnął w końcu brunet na chłopca, a ten stanął jak wmurowany w podłogę, ale tylko na krótką chwilę. Smutną minkę też miał przez dosłownie moment, bo zaraz wzruszył ramionkami i się rozpogodził.

Osiemnastoletnia Kornelia widząc poczynania swojego chłopaka oraz syna, najpierw przewróciła oczami, a potem sama pofatygowała się po Antosia, który właśnie bił sam sobie brawo i cieszył się w głos, że po raz kolejny udało mu się zjechać. Śmiech chłopca ucichł i został zastąpiony płaczem, w chwili, gdy jego matka także zabiła brawo, tyle, że jej dłoń zderzyła się z pośladkami dziecka. Co prawda Antka to nie bolało, bo nosił pampersa, który skutecznie amortyzował uderzenia, ale malec przestraszył się huku, jej miny i tego, że szarpnęła go za rączkę, mówiąc:

– Idziemy.

Zbulwersowany był też Mateusz:

– No co ty mu zrobiłaś?! – krzyknął. – Nie klepaj go, on jest mały, obijesz mu coś. – Mężczyzna przykucnął i zawołał synka do siebie.

Nieco ponad półtora roczniak się w niego wtulił i tłumaczył ze łzami cieknącymi po pyzatych policzkach jaka to mama jest be i aty.

Kolejnym przystankiem na drodze małych rodziców z dzieckiem, byli państwo Mirkiewicz, czyli dziadkowie małego Antoniego. Chłopiec gdy znalazł się w ich przedpokoju, to przestał płakać, bo w jego dłonie trafił biały, lukrowany pierniczek. Nie był pewny od kogo dostał ciastko, bo ono jakoś tak nagle trafiło jego posiadanie, ale był bardzo szczęśliwy z faktu, że je otrzymał. Uczynił sporego jak na niespełna dwulatka gryza i ruszył do przodu bujając się niczym żul, albo nakkoksowany gimnazjalista udający ochroniarza. Nie doszedł nawet do pokoju, a ojciec pochwycił go pod pachami, usadził na krzesełku i zaczął zdejmować buty. Normalnie by to Antosiowi przeszkadzało, ale teraz miał przecież swojego pierniczka, więc wszystko inne stało się zupełnie nieważne.

Kornelia w tym czasie skierowała do rodziców swojego chłopaka, grzecznościowe:

– Dzień dobry. – Były to oczywiście słowa, które z ledwością przeszły jej przez gardło, bo w duchu życzyła rodzicom Matiego jak najgorzej.

Blondynka nawet nie lubiła odwiedzać swych niedoszłych teściów, bo ci na każdym kroku wypominali jej, że nie skończyła szkoły, nieodpowiednio zajmuje się dzieckiem, u Antka zawsze dostrzegali jakąś wadę jeśli nie wymowy, to w tym jak stawiał kroczki, na dodatek jej kazali ciągle coś robić, i jeśli nie było to krojenie ciasta, to na bank było parzenie herbaty.

Korni ledwie pomyślała o herbacie, a już usłyszała:

– To ja pobawię się w wnukiem, Sławek musi leżeć, to może ty dziecko zrobisz herbatkę?

– Oczywiście – warknęła siląc się na miły ton, co oczywiście jej nie wyszło.

Mateusz wejrzał się na dziewczynę z pretensją, a ta jedynie prychnęła pod nosem i uśmiechnęła się złośliwie. Poszła do kuchni, by znaleźć pudełko z herbatą. Nie odnalazła go i wtedy sobie przypomniała, że rodzice Mateusza mają zaparzacz i kupują sypaną w granulkach albo liściastą. W myślach uznała iż robią tak pewnie specjalnie w oczekiwaniu na jej przyjście, oby jej życie utrudnić.

Kiedy Kornelia krzątała się po obcej kuchni, jej synek stał przed starą, ale zadbaną i wyglądającą niemal jak nowa meblościanką. Na jednej jej półce, tej dolnej była położona idealnie wyprasowana, niebieska serwetka, a na niej stały poukładane białe łabędzie. Chłopiec przyglądał się ich rozmaitym pozom, czerwonym dziobom i białym plamkom przy oczach. Po jednego, tego znajdującego się najbliżej nawet wyciągnął rączkę, ale babcia go za nią pochwyciła i zaczęła go gdzieś prowadzić. Blondynek ostatni raz, z wielkim utęsknieniem w oczach spojrzał na jezioro białych łabędzi i znalazł się przed fotelem, w którym siedział łysy, wychudzony pan. Białaczka wyniszczała już jego organizm, ale Antek nie znał jeszcze takiego słowa jak nowotwór, ani jego następstw. Nie bał się tego pana, choć nie wyglądał on dobrze, a staro i groźnie. Lubił mu siadać na kolanach i słuchać bajek, z których niewiele jeszcze rozumiał, ale podobało mu się jak go trąca w klatkę piersiową, mówiąc:

– Serduszko pik pik.

Antek lubił także jak dziadek naciska dwoma palcami za jego nos i udaje, że trąbi, albo go łaskocze, bo wtedy śmiał się wniebogłosy. Przez ten śmiech Antek zupełnie zapomniał o porcelanowych figurkach łabędzi, a kiedy skończył się śmiać na środku pokoju znajdowała się już skrzynia, z zaokrąglonym wiekiem, przypominająca piracką. Były w niej same skarby, niegdyś należące do jego ojca. Tylu nowych zabawek naraz, to Tosiek jeszcze nigdy nie widział, dlatego nie czekając ani chwili dłużej zaczął się nimi zajmować, oby nie było im smutno, że tkwią takie porzucone w starej, zakurzonej skrzyni. Oczywiście Kornelia uznała, że zanim Mateusz ofiarował taki prezent synowi, to mógł chociażby go przetrzeć, by się Antek kurzu nie najadł.

– Przesadzasz – usłyszała głos teściowej. – Żadne dziecko od odrobiny kurzu jeszcze nie umarło.

– Nie wiadomo czy szczury i pająki po tym nie chodziły – warknęła nastolatka, zdając sobie sprawę z tego, że skrzynia leżała co najmniej kilka lat w piwnicy.

– U nas nie ma szczurów – padła odpowiedź, a zaraz potem na stole pojawiły się klucze od mieszkania, z czerwoną kokardą.

Kornelia spojrzała w okulary matki swojego chłopaka, bo ta nosiła bryle wielkości deklów od słoika i zapytała:

– Co to?

– Mieszkanie, dla was, na nową drogę życia. Skoro już zdecydowaliście się być razem, to pewnie i ślub w końcu weźmiecie. Będzie wam lżej, a to mieszkanie po babci, było do wczoraj wynajmowane więc...

– Więc? – dopytywał Mateusz siedzący na dywanie i przypominający sobie czasy dzieciństwa, wyginając figurkę dziesięciocentymetrowego żołnierza we wszystkie strony. Upchnął mu nawet w dłoń karabin maszynowy.

– Wystarczy, że się pobierzecie i...

– A nie wystarcza, że mamy dziecko? – zapytała Kornelia i usiadła. Uczyniła łyk za gorącej herbaty, ale czuła, że musi czymś zająć dłonie, aby tej starej krowie liścia nie wykurwić.

To nie jest tak, że Korni chciała zrobić krzywdę przyszłej teściowej, choć może jednak trochę chciała, ale kto na jej miejscu by nie chciał, gdyby w kółko słyszał o konieczności pójścia do ołtarza, w chwili, gdy wcale, ani trochę nie miałby na to ochoty?

– Dziecko nawet bardziej wiąże ludzi niż jakiś tam papierek – dodała i już po chwili była zmuszona wysłuchać litanii o tym, czym dla rodziców Mateusza jest sakrament małżeństwa. Dla Kornelii oczywiście on był niczym.

– Nie zrozum nas źle – przemówił teść, który na drugie imię miał Piotr i Antoś je po nim odziedziczył. Kornelia, gdy tylko uświadomiła sobie, że Szmit, nauczyciel, który ją uczy, także nosi to imię, od razu pożałowała swojej decyzji i zgody na to by tak nazwać swojego syna. Było jednak już za późno, bo rejestracja personaliów dziecka została dopełniona. – Antoś to przesłodki chłopczyk – kontynuował Sławek. – Ale czy komuś, by to przeszkadzało, gdyby był ślubny.

– Nawet jak się pobierzemy, to on już nie będzie ślubny, nigdy – oznajmiła. – Przecież urodził się...

– A kto to po latach będzie liczył – przerwała jej przyszła teściowa i machnęła ręką. – Wy i tak wcześniej czy później się pobierzecie, bo jak dziecko, to ślub jest tylko kwestią czasu. Chcemy wam tylko ułatwić i przyspieszyć waszą decyzję. W prezencie ślubnym dostaniecie od nas mieszkanie. Nie ma ślubu, nie ma prezentu.

– To jest szantaż – stwierdził Mati i pokazywał Antkowi swoje ukochane pluszaki, których jakimś cudem jeszcze mole nie pożarły, ale maskotki i tak śmierdziały starością i stęchlizną.

– Może troszeczkę – przytaknęła matka chłopaka i zabrała wszystkie pluszowe zabawki. – Powinno się je wyprać.

– Plać, plać! – krzyknął zadowolony Antek i czym prędzej pobiegł za babcią, bo u rodziców jego ojca pralka znajdowała się w kuchni, i nie była otwierana od góry, tak jak w jego domku, a od dołu i miała taki duży, widoczny bęben, który się obracał, i który można było obserwować, gdy się pranie kręciło.

Tosiek z ochotą więc wrzucał miśki do środka i kręcił ręcznie bębnem, znikając w nim połową siebie. Kornelii ani trochę się to nie podobało. Uważała, że jej synek nawdycha się jakiś detergentów, albo zatruje, gdy po takiej czynności weźmie palce do buzi. Kolejnym szczytem, był moment, gdy babcia Zuzanna posadziła wnuka na pralce, otworzyła szufladkę i otworzyła przed nim pudełko proszku. Tosiek wziął trochę łopatką, która także w nim się znajdowała i wsypał do szufladki, większość wysypując na podłogę.

– Bachło – skomentował nieco przy tym smutniejąc.

– Nic się nie stało – zapewniła babunia i zachęciła chłopca do tego, by spróbował jeszcze raz.

– On nie powinien dotykać takich rzeczy! – warknęła Korni.

– Czemu? – zdziwiła się kobieta.

– Bo są chemiczne – uświadomiła ją blondynka, stojąca w kuchni i wspierająca się ramieniem o futrynę.

– Przecież mu potem rączki umyję i pilnuję, by do buzi nie dotykał.

– To nie ma znaczenia i tak nie powinien...

– Teraz to nic tym dzieciom nie wolno. Ja tam jestem za tym by wychowywać tak jak było kiedyś i od odrobiny błota, kurzu, deszczu i chemii nie umrze. Zwłaszcza, że chemie jadł litrami i je nadal w tym mleku w proszku co mu fundowałaś od pierwszego miesiąca, bo nie chciało ci się dziecka normalnie karmić.

– Nie, że nie chciałam, tylko nie mogłam – przypomniała ze złośliwym uśmiechem.

– Gdybyś chciała to byś mogła, ale że ci się do papierosków i piwka spieszyło, to nie mogłaś. Prawda Antek?

– Syp – powiedział, ale chwycił za zamknięcie i usiłował je przytknąć do pudełka, co bardziej niż na syp, wskazywało na zamknij.

Kornelia już miała powiedzieć coś jeszcze. Właściwie to już miała wybuchnąć, ale ten wybuch został odłożony w czasie przez Mateusza, który także zaczął krzątać się po niedużej kuchni w poszukiwaniu kabanosów, które zawsze były w lodówce.

– Mama ma rację, przecież pilnuje by nie zjadł, prawda? Ja też się tak bawiłem w pranie i inne, i jakoś żyję, i jestem normalny.

– No, nie powiedziałabym – szepnęła nieuprzejmie.

– Mknąć! – krzyknął wesolutko blondynek i popchnął szufladkę, a potem wcisnął przycisk, na który babcia nakierowała jego rączkę, pokręcił pokrętełkiem i wcisnął kolejny przycisk, a potem znowu wylądował pupą na pralce, która zaczynała pracować, czyli lekko się bujać. Tosiek pisnął ucieszony i zabił brawo swojej nowej przyjaciółce, jaką bez wątpienia, od tego dnia, stała się maszyna piorąca.

– W ogóle to on już mleka nie powinien jeść. Ma zęby, jest duży. Mógłby już normalnie z wami jadać. Dziś zje obiadek, babcia mu pokroi i...

Kornelia przewróciła oczami i już miała powiedzieć, że przecież Antek je normalnie to co oni, i wcale nie trzeba mu tak mocno kroić bo ładnie gryzie, ale przecież matka Mateusza wiedziała lepiej co jej syn je, kiedy, o której godzinie i czym się bawi, chociaż widywała go średnio raz na miesiąc. Nela jednak zaczęła się odczytywaniem SMS-a od Agnieszki i postanowiła wykorzystać fakt, że jest Mateusz i jego rodzice, i wmanewrować ich w opiekę nad Tośkiem.

– Wyskoczę na pół godzinki. Poradzisz sobie? – zapytała chłopaka.

– Jasne, ale gdzie ty...

– Właśnie, jesteś matką, jesteśmy w gronie rodziny. Poza tym gdzie ty się chcesz szlajać bez męża...

– Ja nie mam męża – sprostowała.

– Ale masz syna.

– Tylko przez waszego syna. Gdyby nie on Antka by nie było. Ja chciałam aborcji – oznajmiła wprost, zupełnie bez uczuciowo i nie czekając na to jak sprawa dalej się potoczy i jakie słowa jeszcze padną, po prostu wyszła.

Zuzanna spojrzała na swojego jedynaka, a Mateusz w odpowiedzi miał zamiar tylko wzruszyć ramionami. W końcu jednak poczuł, że musi matce powiedzieć coś więcej.

– Pożyczyła na zabieg i... pojechałem tam po nią. – Wyszedł z kuchni.

Antek nie rozumiał tego co się wkoło niego dzieje, ale ponieważ wszyscy byli poważni, to i on przybrał taką, aż za poważną, jak na swoje nieco ponad półtoraroczku minkę. Rozpogodził się jednak w chwili, gdy pralka zaczęła wirować, bo wtedy się trzęsła. Tosiek skomentował to typowo po swojemu, czyli radosnym, dziecięcym, roześmianym:

– O oł!