Prolog - Wskoczyć w dorosłość

Wyobraźmy sobie jedno z mniejszych miast w Polsce, czyli miasto jakich wiele, gdzie na ulicach jakich tysiące, stoją szare blokowiska, nowobogackie domy jednorodzinne i stare, poniemieckie kamienice, które aż krzyczą o odrestaurowanie. Widzimy kontrasty i choć dostrzegamy je gołym okiem, to podczas mijania poszczególnych ulic i domostw, zdajemy się nie zauważać różnic. Nie ma dla nas znaczenia czy krzywo zaparkowany samochód, z jednym kołem umiejscowionym na krawężniku jest warty kilka, czy kilkadziesiąt tysięcy. Przywykliśmy. Przywykłem ja i przywykliście wy... Przywykli też oni.

Jednak mały chłopiec w samym pampersie i rozpiętych bodach w biało-zielone paski, biegający od pokoju do kuchni, nie zdawał sobie jeszcze sprawy z wartości pieniądza, różnic dotykających poszczególne klasy społeczne ani prywatnych tragedii, które rozgrywają się gdzieś dalej czy też nieopodal. On miał w dłoniach miniaturową, żółtą, nowojorską taksówkę, której światła świeciły w chwili, gdy jej tylne koła się obracały. Cały świat był dla niego nieważny. Liczyła się tylko mała, blaszana zabawka, która zostawiała ślady kół, jazdy i hamowania na świeżo pomalowanych, bo zaledwie dwa dni wcześniej, ścianach.

– Brym, brym, brum – powtarzał zabawnie przez mocno zaciśnięte ząbki. – Brum, brym – warczał kiedy auto wycofywało na jednej z komód i ponownie zamierzało się do wjechania na beżową ścianę przedpokoju.

– A kuku! – zawołała kobieta, mająca około czterdziestu lat. Wyskoczyła z kuchni. Miała uśmiech od ucha do ucha, radosne iskierki w oczach oraz chochle w dłoni.

Mały Antoś najpierw chciał obrócić się na pięcie i dać w długą, ale podczas wykonywania obrotu, zwyczajnie mu się odwidziało. Spojrzał jeszcze raz na babcie, zaśmiał się na głos, a potem zrobił poważną, zafrasowaną minkę, wykrzywiając usteczka w podkówkę.

– Daj – zakomunikował, wystawiając rączkę po metalową chochlę, która kobiecie służyła do mieszania zupy w garnku.

Iza już chciała wykonać polecenie małego terrorysty, ale usłyszała, jak ktoś gmera w zamku kluczem. Wyprostowała się więc, a uśmiech niemal natychmiast zszedł z jej twarzy.

– Nareszcie jesteś – powiedziała nieuprzejmym tonem, w kierunku młodej i szczupłej blondyneczki, z włosami związanymi w zwyczajny koński ogon.

– A co, niegrzeczny był? – zapytała dziewczyna, kucając przy swoim półtorarocznym synku. – Byłeś łobuzem dzisiaj? – dopytywała tym razem maluszka i zmusiła samą siebie do uśmiechu. Gdyby nie fakt, że zwracała się do własnego dziecka, to wcale by się nie śmiała.

– Brym, brum, brym – warczał, wpatrując się w swoją nastoletnią mamę i kręcił koła samochodu za pomocą dłoni.

Blaszane autko wydało z siebie kilka dźwięków i zaświeciło światełkami, co sprawiło, że mały Antoś roześmiał się w głos, zakręcił wkoło i nawet usiłował zaklaskać. Nie mógł jednak tego uczynić, przez trzymany w dłoni samochodzik. Położył więc zabawkę na ziemi i dopiero wtedy oddał się radowaniu na całego.

Kornelia nie mogła się powstrzymać i chwyciła swojego urwisa, przygarnęła do siebie, mocno przytuliła i musnęła w jasne jak pszenica włoski, które idealnie wpasowały się w jego lekko oliwkową cerę, ale mocno kontrastowały z ciemnymi, niemal czarnymi oczami. To właśnie przez barwę tych oczu, Mateusz – ojciec chłopca, w chwilach słabości, zapomnienia czy pod wpływem awanturniczego impulsu mówił on nie jest mój, gdzieś się szmato puściłaś.

I myślę, że tu zakończyłaby się opowieść o beztrosko biegającym w samym pampersie i bodach chłopczyku, a zaczęłoby się prawdziwe i momentami niezwykle przykre oraz bolesne, dorosłe życie. W tym życiu ten mały, uroczy urwis uczestniczył, bo jak mówi jedno ze starszych przysłów, znanych nam wszystkim, to ludzie ludziom zgotowali ten los, dlatego ludzie powinni zastanowić się stokroć, zanim skrzywdzą siebie samych i siebie nawzajem... Zanim wskoczą w dorosłość.