Rozdział 1 - Szansa na pełną rodzinę

Mały Antek siedział w krzesełku do karmienia przystawionym możliwie jak najbliżej stołu. Obserwował wszystko co miało na nim miejsce. Interesowały go kolorowe kubki, czerwone pomidory, oraz sztućce, które przy spadaniu wydawały charakterystyczny dźwięk. Prężył się więc najmocniej jak tylko umiał, by dosięgnąć któregoś, i szybko upuścić go na ziemie, zanim mama zauważy, a potem zrobić minkę w stylu: ale to przecież nie ja, spójrz na mnie jaki jestem słodki.

Młoda mama Antoniego wykonywała nerwowe ruchy, podczas smarowania kanapek, jednocześnie dokrawając chleba, i jedząc w pośpiechu.

– Am – zakomunikować blondynek i wskazał palcem na karton mleka. – Am, am! – krzyknął zbulwersowany faktem iż nikt dłuższy czas nie zwracał na niego uwagi. Zmarszczył brwi, chwycił za gumową piłkę, którą trzymał w miejscu przeznaczonym na kubek lub butelkę, i rzucił przed siebie chcąc w ten sposób dać upust swemu zdenerwowaniu.

Czerwona piłeczka trafiła w wazon, w którym stały borówki. Kryształ niebezpiecznie się zachwiał, co Antoś skwitował w charakterystyczny dla siebie sposób, mówiąc o oł.

– Nie rzucaj do cholery! – wrzasnęła na niego mama.

Chłopiec zrobił smutną minkę, spuścił główkę, a sekundę po tym geście wzruszył ochoczo ramionkami i uśmiechnął się radośnie.

– Olely – powtórzył przygryzając dolną wargę przednimi ząbkami, jedynymi jakie posiadał.

W progu kuchni stanęła Izabela w ręcznikowym szlafroku, w kolorowe paski. Nachyliła się po piłeczkę i oddała ją wnukowi, gdyż ten niemal od razu wyciągnął po nią rączki.

– Dała byś temu dziecku coś normalnego do jedzenia, a nie na zmianę go pasiesz, jak nie kanapkami z serem topionym lub pasztetem, to gotowymi słoiczkami.

Kornelia nic nie odpowiedziała, po prostu przewróciła oczami. Jej matka zasiadła przy stole, chwyciła za puszkę kawy, po czym wstała i udała się do blatu, gdzie stał mały czajnik elektryczny. Kobieta chciała sobie przygotować kawy. Sięgnęła więc po kubek, nasypała do niego kawę i rzuciła komentarzem:

– Jak ja nie naleję wody do dzbanka, to nikt nie naleje, a ja ci mówiłam, że jak mu robisz herbatkę czy soczek, to nie wlewaj wody z kranu, tylko tę filtrowaną.

Kornelia ponownie przewróciła oczami i wybełkotała nieuprzejmie:

– Dzień dobry, mamo.

– Dobry? Tutaj? Ja to chyba dopiero w grobie odpocznę. Wtedy dopiero będę miała dobre dni – marudziła dalej Izabela, dokładnie tak samo jak co rano.

Po wstawieniu wody na kawę usiadła ponownie przy stole, wcześniej, po raz kolejny, podając piłeczkę Antosiowi, i uśmiechając się do niego, oraz mrugając oczami. Na co maluch odpowiadał dokładnie tym samym.

– O alimenty go zaskarżyłaś? – zapytała Izka, sięgając po jedną z kanapek przekrojonych na pół, i podając ją wnukowi.

– Ja mu kroję w wagoniki – pouczyła ją Kornelia, a Antoś przerzucał swoje spojrzenia z babci na mamę, a z mamy na babcie, dokładnie tak jakby wiedział, że dyskusja i spór toczą się o niego.

– Niedługo to mu nic nie będziesz kroić, bo cię na chleb nie będzie stać. Ja się dogadałam z komornikami, będę płaciła długi od tego miesiąca, nie mogę dłużej utrzymywać was oboje. Poza tym Antoś ma ojca. Zaskarżyłaś go o alimenty, czy nie? – naciskała córkę, jednocześnie karmiąc wnuka kanapką z serkiem topionym. – Nie zrozum mnie źle, ja gdybym miała, to bym wam naprawdę dała. W końcu jesteś moim dzieckiem, ale nie mam – dodała nerwowym tonem. – Pomogłam wam tyle ile mogłam, macie gdzie mieszkać, nie płacicie za czynsz, ani światło. Wózek małemu kupiłam nowy, bo nie mógł dłużej w tym dużym jeździć przecież. Chyba teraz czas na ojca, prawda?

– Mateusz kocha małego, więc...

– Miłością, to on go dziecko nie wykarmi, nie ubierze, i nie opierze. Niech się do jakieś roboty w końcu weźmie – powiedziała do córki, po czym zwróciła się do wnuczka: – Tak, wyślemy tatę do roboty? Będzie na ciebie zapierdalał, jak należy. W końcu co on myślał, że zrobi dziecko nastolatce, i na tym się jego rola skończyła?

– Tak – odpowiedział mały Antoś i uderzył dłonią na oślep. Trafił w jedną z kanapek, przez co ubrudził sobie cały rękaw żółtej bluzki z kołnierzykiem i na guziki. – O oł! – krzyknął, i pokazał babci co się mu podziało.

– No bo cię ubrała zanim zjadłeś – skomentowała Izabela, i wstała, by zdjąć wnukowi brudną koszulkę. – Mogłaś go w piżamie nakarmić i tak trzeba ją do prania wrzucić, bo jest cała od oliwki.

Izabela wyszła na moment ze staro wyposażonej w sypiące się meble kuchni, i udała do łazienki, by wrzucić koszulkę wnuka do kosza na pranie.

– Wiesz co Antoś? Babcia ci zupkę zrobi dzisiaj – nawoływała jeszcze z korytarza. – Taką dobrą, pomidorówkę. Taką jak lubisz. Pojedziemy na rynek, kupimy warzywka...

Kornelia z irytacją, chyba po raz piąty, przewróciła oczami. W normalnej sytuacji by się odezwała, chcąc spacyfikować matkę, z czego zapewne wytworzyłaby się karczemna awantura, ale teraz nie mogła sobie na to pozwolić. Była zmuszona być miła, i to nie tylko dlatego by nie zostać bez dachu nad głową z malutkim dzieckiem, ale dlatego, że pragnęła tego dnia coś ugrać.

– Dzień dobry pani – odezwał się Mateusz przekraczając próg. Usiadł przy stole między Kornelią, a fotelikiem swojego synka, i wbił spojrzenie swoich niebieskich oczu w Izabele.

– To jest żart!? – wrzasnęła kobieta widząc, że dwudziestolatek ma na sobie jedynie krótkie spodenki i koszulkę na ramiączkach. – Wyjątkowo niesmaczny – dodała.

– Macny, macny – rzucił z uśmiechem od ucha do ucha Antoś i w skupieniu, z niezwykle dużą uwagą, obserwował co się wydarzy dalej. Z tego zapatrzenia aż usiłował wsadzić całą dłoń do buzi.

– Pomyśleliśmy z Kornelką, że skoro już jest Antoś, to my mu chcemy dom stworzyć... – zaczął Mati niezwykle ostrożnie, z dużą skrupulatnością dobierając słowa.

– A kto wam broni? Chcecie dom, deweloperów pełno. Działki też do sprzedania wyrosły, jak grzyby po deszczu. Twórzcie dom.

– Pani Izo, ja wiem, że pani mnie nie lubi, ale pomyśleliśmy z Kornelką, że dla małego najważniejsze, by rodzina była pełna, no a gdzie się nie poczuje pełniej niż w domu, z rodzicami... i z babcią oczywiście. – Wskazał na rudowłosą kobietę z szerokim uśmiechem.

– Po moim trupie – warknęła Izabela, i skupiła całą swoją uwagę na Antosiu.

– Mówiłem, że to się nie uda – szepnął w stronę dziewczyny Mati.

– Uda się – odszepnęła, i tym razem to ona ruszyła do ataku. – Ale czego się boisz? Drugiego dziecka, przecież nie zrobimy, przecież mieszkaliśmy już razem.

– Właśnie. Mieszkaliśmy, przecież trochę u moich rodziców, i trochę oddzielnie, to tak sobie pomyśleliśmy, że teraz trochę pomieszkamy u pani – dorzucił swoje trzy grosze Mateusz. – Ja złożyłem już wniosek o mieszkanie do lokalówki. Mamy dziecko, powinni nam coś dać.

– Bezrobotnemu i ledwie pełnoletniej? – rzuciła pytająco. – Na pewno dla was coś znajdą – wydrwiła.

– Mam pracę – dorzucił szybko brunet. – Na razie niewiele, i trzy zmianowa, ale chociaż tysiąc będzie, a potem się zobaczy. Może brat mi do montowania klimatyzacji załatwi, to wtedy będę wychodził dwójkę. Jakoś damy radę. – Wstał by wziąć marudzącego Antosia na kolana. – Inni jakoś sobie radzą – dodał, tuląc synka do siebie.

– Inni to nie wy.

– Mamo, zgódź się. Będziemy się do rachunków dokładać – chwyciła się brzytwy Kornelia. – Ty z moim ojcem nie byłaś, więc pozwól chociaż Antosiowi mieć pełny dom.

– Właśnie – poparł Mateusz. – Dla niego – dodał, i podniósł synka wyżej, przytulił mocniej, i zrobił smutną minkę. – Da pani radę odmówić takiemu słodziakowi? – dopytywał, a Antek idealnie wpasowywał się w role brania babci na litość.

Izabela widząc jego ciemne, błyszczące oczy, nie potrafiła odpowiedzieć inaczej jak:

– Dobrze, ale ja już wiem, że będę tego żałowała.

– Jest! – ucieszył się Mateusz i posadził Antka na jednym swoim kolanie, wyciągnął otwartą dłoń przed siebie. – Piątka mały? – zapytał, na co Antoś ochoczo przybił i zaśmiał się w głos.

– Mówiłam, że się zgodzi – szepnęła Kornelia, gdy jej matka wstawała na równe nogi.

– Zrób mi kawę, Mateusz. Przydaj się na coś – powiedziała zanim wyszła. – I ubierzcie to dziecko w coś. Niech on goły taki nie chodzi! – krzyknęła z przedpokoju.

– Ubierzesz go? – zapytała Kornela Mateusza. – A ja jej w tym czasie zrobię tą kawę, i niech już przestanie marudzić.

– Jasne. Tylko ten... – wstał, i zakręcił się w około czym wprawił w głośny śmiech półtorarocznego chłopca. – Gdzie są jego jakieś śpioszki?

– On nie chodzi w śpioszkach. Spodnie ma na sobie, to mu jakąś koszulkę załóż. Tylko na długi rękaw. Ta komoda przy łóżeczku jest jego.

– Oki. Idziemy wykonać misję? – zapytał Antka wyrzucając go mocno do góry na wysokość podniesionych rąk, i telepiąc nim na wszystkie strony.

– Nie rzucaj tak nim bo jadł! – krzyknęła blondynka. – I załóż mu najlepiej jeszcze body pod koszulkę. Nie jest dziś za ciepło, a moja matka sobie ubzdurała, że po rynku będzie z nim chodzić.

– Twoja matka, to wiesz... – zamilkł i wykonał gest palcem, kręcąc nim przy swojej skroni, co jednoznacznie wskazywało na to iż ma niedoszłą teściową za wariatkę.

Kornelia się zaśmiała, a mały Antoś uznał to za świetną zabawę, i usiłował pokazać podobnie jak tatuś. Mężczyzna wyszedł z kuchni, przerzucając sobie syna przez bark niczym worek ziemniaków. Antkowi bardzo się podobało, że tak wisiał, więc śmiał się jeszcze głośniej niż zazwyczaj, i wymachiwał jedną nogą. Za drugą trzymał go ojciec, by mały mu się czasami nie wyślizgnął. Kornelia nigdy, nie mogła patrzeć na takie ich zabawy. Zawsze się bała, że Mateusz upuści Antka i dojdzie do tragedii. Jednak nic takiego nigdy nie miało miejsca. Mały był zadowolony, więc zamykała oczy, i udawała ślepą, gdy dochodziło do takich wyczynów. Jej mama z Antosiem bawiła się bardzo podobnie, dlatego to było jedne czego się nie czepiała u Mateusza. Uznała, że jeśli ten facet do czegoś się nadaje, to do zabawy z dzieckiem, oczywiście pod warunkiem, że był trzeźwy, niezdenerwowany, i nie było żadnego kumpla w pobliżu.

Rozdziały będą dodawane każdego 10, 20, i 30 dnia miesiąca.