Rozdział 2 - Mąż, ojczym i nauczyciel

Dwie, krótkie ulice od starej, zabytkowej kamienicy, w której mieszkała Izabela teraz już nie tylko ze swoją córką i jej synkiem, ale także z konkubentem tej właśnie córki i ojcem małego Antosia, stał niski, ale oszklony i wyglądający na niezwykle nowoczesny budynek. Schody w nim były wykonane z jasnego drewna, przypominającego barwą kość słoniową, a pomieszczenia były duże i przestronne, utrzymane w kolorystyce bieli i szarości. Nie był to budynek mieszkalny, a biurowy. Wszystkie drzwi były jednakowe, a okna w każdym pokoju pięły się od samej podłogi po sufit. W jednym z takich pomieszczeń stała na środku kobieta w idealnie skrojonym na miarę, eleganckim kostiumie. Jedną dłoń miała wspartą na biodrze, a drugą podrygiwała własnym mężem i wskazywała mu miejsce gdzie ma przestawić czarno-chromowane biurko.

– Tam już stało – upomniał delikatnie, ale jego krzywy, sztuczny uśmiech zdradzał irytacje i wzburzenie, które się w nim wzbierało.

– Tak, wiem, kochanie, ale tam właśnie chyba było najlepiej – wyjaśniła i podeszła do parapetu w celu włączenia elektrycznego czajnika i przygotowania kawy.

– To chyba czy na pewno? – zapytał prostując się i wciskając dłonie do kieszeni. – Może się dobrze zastanów zanim znowu będę je targał kolejny raz przez cały pokój! – Jedną dłoń wyjął z kieszeni i rozpoczął gestykulacje jakby chciał jej przypomnieć, że targał owe biurko z tego kąta do tamtego kąta, a potem jeszcze do kolejnego.

– Gabinet – poprawiła go.

Piotr spojrzał na Magdalenę pytająco, a ta szybko objaśniła:

– To jest gabinet, kochanie. Pokoje, to macie w swojej szkole.

– W szkole mamy sale, z wyjątkiem pokoju nauczycielskiego i palarni – syknął i spojrzał na targany wcześniej przedmiot z nienawiścią w oczach. – To mam je gdzieś jeszcze przenieść, czy rozpierdolić? A może oknem wywalić? Tak by było w sumie najlepiej.

– Oszalałeś!? – uniosła się.

– Przy tobie? Nic dziwnego – warknął. – Gdzie mam to przenieść? – zapytał rzeczowo. – I dobrze się zastanów, bo jak to już tam postawię, to miejsca nie zmieni.

– Tam. – Wskazała dłonią na róg przy oknie.

Piotrek ledwie chwycił za brzegi i podniósł biurko do góry, a ta już zdążyła zmienić zdanie:

– Albo, nie, nie tam, bo mi będzie słońce na monitor padać. Postaw tam. – Pokazała na pustą, szarą ścianę, gdzie w wyobraźni już widziała jak stawia tam jeszcze regał z teczkami, segregatorami i kodeksami.

Mąż jednak pokrzyżował jej szyki i nie zamierzał wykonywać kolejnego polecenia. Postawił biurko przy oknie, w miejscu, które wskazała za pierwszym razem i skierował swoje kroki w stronę drzwi.

– Wychodzę – warknął zabierając jeszcze koszulę z metalowego wieszaka. Zakładał ubranie na siebie, jednocześnie nie przestając postępować kroków do przodu. Nie koncentrował się na drzwiach tylko na zapinaniu guzików, przez co o mało nimi nie oberwał, gdy się otworzyły. – Uważaj do cholery! – krzyknął.

Brunetka w kręconych włoskach przybrała sztucznie smutną minkę i rzuciła krótkie „przepraszam”, a potem rozpromieniona weszła do środka i rozejrzała się po pomieszczeniu okręcając dookoła.

– Całkiem fajnie, ale strasznie pusto. Kiedy wniesiecie resztę?

– Ja nigdy – odpowiedział szybko Piotrek.

– Dziś, jak Piotr wróci z pracy – oznajmiła spokojnie Magda i zalała wrzątkiem kawę. – Chcesz też? – zapytała męża, a ten pokręcił głową na boki. Oczywiście nie mogła tego zobaczyć, gdy stała do niego plecami. Ponowiła więc pytanie.

– Powiedziałem, że nie – burknął zirytowany.

– Nic nie powiedziałeś! – wrzasnęła.

– Widzę macie ciekawą atmosferę. Nożem można by ją ciachać – zironizowała Kaśka i usiadła na biurku, tym samym, które już przed jej przyjściem stało się kością niezgody między jej matką, a ojczymem.

– Nie drwij. Powiedz lepiej co tu robisz zamiast być w szkole? – zapytał sięgając po czarny kask leżący na jednym z krzeseł, których rząd stał nieopodal drzwi.

– Pierwszy ma chyba WF więc... – zaczęła Lena, która szczerze nie znosiła tego skrótu, ale jeszcze bardziej nie cierpiała, gdy ktoś ją zdrabniał do „Magda”. Uważała, że „Magda” i „Magdalena” to dwa zupełnie inne imiona.

– Pierwszą ma religię – sprostował Piotr. – Drugą... – spojrzał na zegarek. – Właśnie ucieka ci polski, kochanie.

– Nie ucieka, nie ucieka, tylko mają próbę do przedstawianie, a ja w nim nie gram, bo to dla tych co mają jedynki, by móc im wystawić chociaż dwa. Tak więc jak mam siedzieć tam, to wybrałam posiedzieć tu, z wami. – Uśmiechnęła się uroczo i sięgnęła do swojego plecaka by wyjąć z niego butelkę soku truskawkowego. Smak truskawek był jej ulubionym, dlatego nawet jogurtów innych nie jadała, z sokami, od kiedy pojawił się mix truskawkowy, firmy Cappy było podobnie.

Piotrek podszedł do pasierbicy, wyciągnął dłoń po napój i po zrobieniu kilka łyków, przerywał by oznajmić:

– Za moment zacznie się trzecie godzina, matematyka. – Zamrugał do niej i oddał butelkę z powrotem do rąk.

– Musicie się nawet śliną wymieniać? – zapytała Magdalena właściwie nie wiadomo czy bardziej męża czy córkę.

– O co ci znowu chodzi?

– Właśnie, mamo, o co?

– Ostatnio wymienialiście się zapalniczką...

– Bo jego nie miała gazu, a ja miałam w kurtce ognia koleżanki. Co zaszkodziło pożyczyć?

– Właśnie – poparł Kaśkę i odruchowo wzruszył jednym ramieniem.

– Wczoraj wymienialiście się telefonami, potem on ci dał swoją koszulkę...

– Bo chcę taką męską do legginsów, a on i tak jej nie nosi. Mówi, że jest na taką już za stary! – Katarzyna zirytowana zeskoczyła z blatu biurka. – Masz jakieś przewrażliwienie! – zarzuciła matce i stanęła u boku Piotra, jakby była jego wiernym pieskiem obronnym.

– Nie mam, ostatnio się nawet obiadem wymienialiście.

– Bo nam źle kelner podał – przypomniał szatyn i z irytacją przeczesał swoje rozczochrane, lekko potraktowane żelem włosy.

– Teraz na dodatek pijecie z jednej butelki.

– A co, to zabronione? – zdziwiła się Kaśka. – Chodźmy stąd już. Zawieziesz mnie do szkoły – zadecydowała i poklepała ojczyma po ramieniu. – Słyszałeś? Chodźmy już. – Pociągnęła go za materiał koszuli i szła w kierunku drzwi.

– Ale Kasia zaczekaj moment. – Zdjął jej dotyk ze swojego ubrania i spojrzał na żonę. – Przeginasz, wiesz? Ona ma piętnaście lat, jest dzieckiem.

– Ale ty nie – wypomniała. – I coś ukrywasz. Piszesz nocami SMS-y, telefon to nawet do kibla z sobą nosisz...

– Musimy teraz? – przerwał jej wywód i spojrzał znacząco na Kaśkę, jakby chciał dać Magdzie do zrozumienia, że jej córka nie powinna tego słuchać.

– Nie jestem już dzieckiem – wtrąciła się nastolatka. – A on nie ma kochanki – stwierdziła pewnym tonem. – Nie jest jak mój ojciec i nie zostawiłby nas, nawet pomimo tego, że go niemiłosiernie wkurwiasz.

– Nie takim tonem, jednak do matki mówisz – warknął.

– Ty też tak do niej mówisz.

– Ale ja to ja, mnie wolno! – wrzasnął. – Poczekaj na mnie przy motorze co? – niby pytanie, ale brzmiące jak polecenie.

Kaśka z niezadowoleniem przewróciła oczami, ale przystała na tę propozycje mówiąc:

– Jak sobie chcesz. Skoro tak wolisz, to już wychodzę. I już mnie nie ma! – wrzasnęła będąc za drzwiami gabinetu, który miał się zamienić w kancelarię adwokacką jej matki, która ostatnimi czasy zajmowała się sprawami korporacyjnymi i bardzo rzadko bywała w domu. Zapragnęła się rozwijać i kolekcjonować wygrane sprawy niczym trofea, a przy okazji pomnażać i tak już spory majątek.

– Magda... ja wszystko rozumiem, stres...

– Magdalena – poprawiła go.

– Lena – zmiął w ustach z taką odrazą jakby to było najgorsze z przekleństw.

– Właściwie to Magdaleno, albo Leno jeśli już musisz. W końcu się do mnie zwracasz bezpośrednio, a nie o mnie mówisz – pouczyła go. – Myślałam, że pedagog wie takie rzeczy.

– Jak widzisz nie jestem alfą i omegą, bo nie jestem tobą. W ogóle nie chce mi się z tobą gadać. – Nie chciał rozmawiać, a przynajmniej na to wskazywały jego słowa, ale nadal stał i czekał, jakby spodziewał się przeprosin.

– A ja nie chcę by mój mąż wchodził do łazienki mojej własnej córce! Tyle chyba mogę od ciebie wymagać!

Piotrek się zaśmiał, sztucznie, jakby na siłę chciał ją wydrwić.

– Zanosiłem jej ręcznik.

– Była naga!

– We wannie! – ryknął i uderzył dłonią w powietrze. Jego głos był tak donośny, że odbił się echem od gołych ścian i jeszcze długo pobrzmiewał w uszach jego i jego żony. – To piętnastolatka – przypomniał.

– Właśnie, powinna się ciebie wstydzić. Nie uważasz, że to nie jest normalne?

– Nie – odparł wprost i wzruszył jednym ramieniem. – Uważam, że to ty jesteś nienormalna wysuwając w moją stronę takie oskarżenia. Gdy się z tobą związałem, to ona była dzieckiem. Tyłek jej podcierałem. Nie patrzę na nią erotycznie, nie umiałbym – położył duży nacisk na nie patrzę i nie umiałbym. – A teraz wybacz, ale muszę iść do pracy.

– Przyjedziesz po niej wnieść resztę mebli? – zapytała, gdy stał już przy drzwiach.

– Do tego ci jestem potrzebny? Do wnoszenia mebli!? – Cofnął się z powrotem na poprzednie miejsce.

– No tak – odpowiedziała szczerze. – W końcu do niczego więcej się nie nadajesz. Gotować ci się nie chce...

– Jakbym musiał to bym ugotował, ale ty zamówiłaś dla całej rodziny obiady w restauracji, tylko dlatego, że jest blisko twojej pracy, a nie masz czasu tłuc się pół godziny do domu, a potem pół godziny z powrotem do biura – wyjaśnił.

– Sprzątać nie lubisz – wyliczała dalej za pomocą palców lewej ręki.

– Po tobie i Kaśce nie zamierzam. Nauczcie się odkładać rzeczy na miejsce, od razu po sobie zmywać, to i nie będzie bałaganu.

– Na dodatek marnie zarabiasz. – To oskarżenie akurat w Piotra trafiło, uderzyła w najczulszy punkt, ale on zawsze na wszystko miał odpowiedź, gdyż nie wyobrażał sobie by ostatnie słowo miało nie należeć do niego.

– Bo robię to co lubię i to co chciałem, a nie to do czego zmusili mnie rodzice. Żegnam. – Wyszedł, zatrzasnął za sobą drzwi i sięgnął do kieszeni dżinsów po telefon, który nieustannie wibrował. – Tak Sandra? – zapytał. – Nie mogę teraz rozmawiać... I nie, nie jestem wkurzony!... Ja wcale nie krzyczę! – Wiedział, że taka rozmowa nie ma sensu, na dodatek bał się, że Kaśka może się gdzieś czaić na klatce schodowej więc szybko się rozłączył i napisał do Sandry SMS-a, o treści:

Dziś, po długiej przerwie mam okienko, możesz?

U mnie w mieszkaniu, czy w samochodzie? – odpisała w przeciągu kilku sekund, jakby już wcześniej miała przygotowaną tę wiadomość.

W samochodzie, do mieszkania nie zdążę dojechać, a potem muszę dźwigać jakieś przeklęte meble.

O jakich nawiedzonych meblach ty do mnie piszesz? Hehe ;-) – Po tym SMS-ie na twarzy Piotra pojawił się szczery, delikatny uśmieszek.

Wytłumaczę ci w samochodzie, między jednym a drugim ach poprzedzonym och.

Trzydziestoośmiolatek schował telefon do kieszeni dżinsów, założył kask na głowę, zapiął pod brodą i wsiadł na motocykl. Poczekał aż nastoletnia Kaśka owinie swoje ręce wokół jego pasa i ruszył z początku powoli, a potem szybciej, coraz szybciej tak jak dziewczyna lubiła najbardziej, pomimo że jej matka nigdy nie wyraziła na takie eskapady zgody. Zawsze zarzucała Piotrowi, że kiedyś przez tę szaloną jazdę zabije nie tylko siebie, ale także jej jedynaczkę.

Kaśka po zejściu z asfaltowego crossa chciała oddać ojczymowi kask, ale ten powiedział, że może zatrzymać, bo przyjdzie po nią po zajęciach.

– Chcesz sprawdzić czy popołudniu nadal tu będę? – rzuciła bezczelnie.

– Może – puścił do niej oczko, co doskonale widziała bo szybka jego kasku była uniesiona. Mowa jednak bardzo niewyraźna przez to, że kask był tak skonstruowany by w razie wypadku chronić szczękę, usta i przede wszystkim zęby.

– Piotrek, a tak szczerze i serio, serio, to ty nie masz żadnej kochanki? – zapytała wprost.

Mężczyzna spuścił głowę i wmówił sobie iż dla dobra całej rodziny, a przede wszystkim Bogu Ducha winnego dziecka, musi bardzo przekonująco skłamać. W tym celu pozbył się więc kasku z głowy.

– A znasz inną kobietę, niż twoja matka, która by chciała faceta, który nie gotuje, nie sprząta i zarabia rocznie tyle co ona w jeden miesiąc... albo i w jeden tydzień?

– Powiedziała ci to? – Katarzyna nie była głupia, więc się zorientowała, że ojczym wyznał jej wszystko to co mu na sercu leżało. Być może właśnie dzięki temu był taki przekonywający.

– Nie przejmuj się tym. – Przyłożył dłoń do jej ramienia i delikatnie zacisnął kilka razy palce sunąc po materiale jej białej bluzy. – Do jutra nam minie. Każdy się czasem kłóci.

– Wy coraz częściej – wypomniała smutno.

Piotr delikatnie zwilżył usta językiem, jakby szukał odpowiednich i nieraniących słów.

– To minie – brzmiało jakby chciał przekonać co do tego samego siebie, ale tak naprawdę wiedział, że nie minie, w końcu musiał zdawać sobie sprawę z tego, że kiedyś nie wytrzyma, spakuje walizki i odejdzie raz a na zawsze. Tylko gdzie w tym wszystkim była Kaśka, której rodzicem nawet nie był? Czy nie zasługiwała na szczerość? Czy jej wiek miał tutaj jakieś znaczenie i był usprawiedliwieniem dla kłamstw rzucanych prosto w oczy, takich jak i nie mam żadnej kochanki wypowiedzianych zaraz przed ponownym włożeniem kasku i odjazdem jedną z najbardziej ruchliwych ulic w mieście?

W końcu szatyn znalazł się w placówce gimnazjalnej, w której nauczał. Akurat miał zajęcia z ostatnią klasą, uważaną za najtrudniejszą i obgadywaną niemal każdego dnia, nie tylko w pokoju nauczycielskim, ale także na korytarzach i w domach, przez uczniów i rodziców, w mniejszych lub w większych grupkach. Jak na złość to była akurat jego klasa, bo był zmuszony przejąć wychowawstwo za koleżankę, która złamała nogę na nartach w lutym, tego roku i to tak niefortunnie, że aż poszła na zwolnienie lekarskie i to trzymiesięczne.

– Panie nauczycielu – dopadła do niego niewysoka blondynka, która na jego zajęciach gościła od święta i zawsze miała takie same wymówki, ale niestety też usprawiedliwienia, więc nie mógł jej za to udupić, choć miał na to kurweską ochotę, by nauczyć gówniarę obowiązkowości. Choć z drugiej strony wątpił, że taka metoda poskutkuje, w końcu dziewczyna miała już dwa lata w plecy. Jedno niezdanie zaliczyła jeszcze w podstawówce, a drugie na początku gimnazjum, gdy zamiast siedzieć w klasie i być obecną na lekcjach, ona wolała spędzać czas na boisku pobliskiego technikum, aż w końcu wróciła stamtąd z brzuchem, o czym też miał oczywiście swoje nieodżałowane zdanie.

– Tak, Kornelio? – zapytał i wsadził klucz do zamka. Otworzył drzwi i wpuścił resztę niewychowanej hołoty, jak zwykł ich nazywać, do środka. Zabronił włączać komputerów. Zapowiedział, że będzie całą lekcje pytał, i że na historii uczyni to samo.

Kornelia słysząc groźbę nauczyciela wiedziała, że na historię się już na pewno nie stawi. Wystarczała jej jedynka z informatyki, nie trzeba jej było kolejnego zagrożenia u tego samego nauczyciela, który zresztą wyraźnie nie pałał do niej sympatią.

– Bo wie pan, jest taka sprawa – zaczęła podchodząc do niego niczym pies do jeża.

– Koleżanka nie ma na dziś zaliczenia, o które pan prosił, bo jej synek buchnął paluszka prosto z USB i nie wiadomo, gdzie rzucnął – powiedziała za Kornelie jej koleżanka, która miała wygolone po boku włosy, a pozostałe zaczesane do tyłu i sięgające nieco za kark.

– Rzucił – poprawił na wstępie. – Poza tym jeszcze nie wakacje. Fryzurkę masz jaką masz, ale mogłaś chociaż jej nie farbować. Wstrzymać się do czerwca nie dało? – dodał w kierunku Agnieszki, którą akurat lubił. Może i dziewczyna była bezczelna, taka „prostomostowa”, ale przynajmniej zdolna i przykładała się nie tylko na jego, ale też na innych przedmiotach. Nauczyciele się skarżyli jedynie na jej zachowanie, a on zawsze delikatnie starał się ją wybraniać i łagodzić konflikty.

– Dobra nieważne – wtrąciła się Kornelia. – To mogę panu przynieść tego pen drive za tydzień?

– Po pierwsze jakie nieważne, to chyba jest szkoła, a nie dyskoteka. Po drugie nie wchodź mi w zdanie, bo to nieuprzejme, a ty jednak za smarkata jesteś. A po trzecie jak się ma dzieci, to trzeba je pilnować. Umiało się rozchylać uda, to teraz są tego konsekwencje – zganił na tyle ostro, że blondynce aż stanęły łzy w oczach i z ledwością powstrzymała się przed nawrzucaniem mu.

Kornelia zacisnęła zęby na języku i wyczekiwała na to co pan Szmit powie dalej. I doczekała się, tego:

– Jednak żeby nie było, że jestem taki okropny i staje ci na drodze do promocji, to masz czas do jutra. Ja już o siódmej czterdzieści pięć jestem w szkole i będę czekał. Więc jeśli ci zależy, to proszę bardzo, jeśli nie, to na drugiej stronie jest ośrodek OHP, a dziecko do rodziny zastępczej, skoro nie umiesz się nim zająć na tyle by nie zalewał ci prac domowych, nie darł zeszytów i nie gubił przenośnych dysków. Właściwie to dziwne, że masz czas zrobić perfekcyjny makijaż, a nie masz czasu na to by zająć syna na tyle by nie broił – zakończył, westchnął ociężale jakby się bardzo zmęczył tym przemówieniem i otworzył drzwi szerzej. – Zapraszam do klasy moje drogie – dodał i wskazał dłonią kierunek, w którym powinny się udać.

Agnieszka przewróciła oczami i jeszcze zanim zajęła swoje miejsce szepnęła do Kornelii:

– Jak ktoś tak przystojny może być tak podły?

– Mnie to on się nawet nie podoba. Zresztą, matka zgodziła się by Mateusz z nami zamieszkał więc dziś nawet jemu – tu rzuciła dezaprobatyczne spojrzenie w kierunku nauczyciela sprawdzającego obecność – nie uda się popsuć mojego dobrego humoru.

– A na co ci ten Mateusz? – zapytała Aga. – Dwóch mężczyzn w domu to już tłok. Jestem! – krzyknęła i zamachała do Piotra dłonią czym wprawiła w rozbawienie całą klasę. – Moim skromnym zdaniem Antoś by ci w zupełności wystarczył. Mati to tylko problem i jeszcze wspomnisz moje słowa i pożałujesz swojej decyzji. Ja jakoś chowam dzieciaka sama i żyję. Lepsze to niż użerać się z darmozjadem.

– Ale ja chcę by Antoś miał pełną rodzinę – odszepnęła i podniosła rękę do góry, bo pan Szmit właśnie wyczytał jej nazwisko.

– Pełną awantur, alkoholu i braku kasy. Przyłóż się lepiej do nauki, miej jakiś zawód, idź do pracy i przestań liczyć na to, że ten palant się kiedyś zmieni. I nie obrażaj się, ja mówię co myślę w oczy, a nie za plecami, a teraz już cisza, bo skończył sprawdzać i pytał będzie.

Obie widząc jak Piotr zamyka dziennik, kładzie go na blacie biurka i dalej nie zajmuje za nim miejsca, tylko opiera się o ścianę nieopodal drzwi, postanowiły zamilknąć i udawać że ich nie ma.

– Jako taki małolat jak wy teraz, zawsze lubiłem blondynki – zagadnął ku rozbawieniu chłopców siedzących najbliżej, którzy wysyłali sobie porno zdjęcia za pomocą bluetooth. – Ale schowajcie już to, proszę. Poza tym i tak najlepiej ogląda się w samotności. – Puścił do rudego i bruneta oczko. – Jak już mówiłem jako gówniarz lubiłem blondynki, tak więc blondyneczko zapraszam. – Wskazał na Kornelię palcem i przywołał ją do siebie. – Zaczniemy może od tego co na początku roku. – Uśmiechnął się złośliwie i był pewny, że dziewczyna właśnie syknęła do Agnieszki cholera, wiedziałam, że mnie zapyta. Miał rację, choć Korni powiedziała to bardzo cicho, a on przecież nie potrafił czytać z ruchu warg.

Wiem, że rozdział miał być dwudziestego, ale nie wiem czy wtedy będę miał możliwość opublikować. Tak poza tym zająłem się zakładką bohaterowie. Póki co jest w robocie, bo nie ma cytatów i brakuje kilku bohaterów, ale jeśli macie ochotę, to możecie zerknąć.
Pozdrawiam i informuje, że Wasze blogi nadrabiam stopniowo. Tak więc wcześniej lub później, ale w końcu do każdego z Was dotrę.