Rozdział 13 - Przemilczane skoki w bok i Pan Anonimowy

Piotrek nieporadnie położył otwartą dłoń na głowie żony. Poczuł dobrze mu znaną miękkość jej włosów, więc lekko zacisnął pięść, by po chwili ją rozluźnić. Magdalena w tym czasie przełknęła gorycz łez i dopadła zwinnymi palcami do guzików jego koszuli. Miał ją zapiętą tylko na trzy przypadkowe, bardzo niechlujnie, nieco szczeniacko, ale w tamtej chwili zupełnie jej to nie przeszkadzało. Zrzuciła rozpięte ubranie z jego ramion, ale to nie opadło na podłogę, bo na to nie pozwoliły ugięte w łokciach ręce. Kobiece dłonie powędrowały pod jego T-shirt. Najpierw czuł je na brzuchu, potem na splocie słonecznym, aż w końcu po obydwóch stronach klatki piersiowej. Dłonie Magdy zaczęły się cofać i sięgać jego rozporka.

– Lena – szepnął i pochwycił za jej ramiona. Na chwilę, na krótki moment, bo nie miał siły nią wstrząsnąć, choć nie brakowało mu tej fizycznej. Piotrek po prostu nie miał silnej woli.

Odpuścił i zacisnął mocno powieki w chwili, gdy usta pokryte matową szminką otoczyły jego penisa. Nabrał mocniej powietrza. Miękkie, kobiece wargi sunęły rytmicznie po jego członku, w górę i w dół, a on wraz z tymi ruchami nie tylko topniał, ale także stawał się gorący... rozgrzany. Swoje ręce skierował do tyłu i za plecami zaczął pozbywać się koszuli. Upuścił ją na ziemie. Przetarł miejsce nad ustami dwoma palcami, gdyż nie miał czasu na bawienie się w poszukiwanie chusteczki do nosa. Ponownie położył dłoń na włosach żony, ale tym razem zacisnął ją w pięść i nadał perwersyjnej przyjemności swój rytm. Nie zmuszał ją przy tym, by brała głębiej do ust, ani nie szarpał. Po prostu delikatnie dawał do zrozumienia, a ona z własnej woli zgrywała się z nim w jedną melodię.

W pewnym momencie poczuł, że jest już blisko, a że nie chciał tak szybko kończyć, to pochwycił żonę za ramiona, stanowczym ruchem szarpnął do góry i całym sobą przyszpilił do ściany. Dżinsy opadły mu niemal do kolan, ale w tamtej chwili nie było to zupełnie dla niego ważne, choć odczuwał dyskomfort, gdy dotykała jego nóg zimna stal klamry od paska.

Wprowadził język między usta żony, zabrał z jej podniebienia swój własny smak i zapach, a ona odpowiedziała na pocałunek. Było inaczej niż przed ich rozstaniem, lepiej. Było niemal tak dobrze jak na początku, tak samo intensywnie, mocno i z zaangażowaniem. Sięgnął do jej dłoni, by wpleść swoje palce między jej. Uniósł na wysokość głowy i docisnął do ściany. Zaczął obcałowywać szyję i dekolt. Na tym zakończył, przynajmniej na krótki moment, bo już po chwili podniósł kobietę, chwytając pod pośladkami i ruszył w stronę modnej, narożnikowej kanapy. Spuszczone spodnie nieco utrudniały mu zadanie, więc w pewnym momencie zdarzyło się tak, że opadli na miękką, kremową skórę mebla i ponownie złączyli swoje usta w pocałunku.

Po udanym, intensywnym seksie, leżeli obok siebie. Ona z głową wspartą na jego ramieniu, on trzymający samego siebie za nagą, spoconą klatkę piersiową i starający się unormować oddech, a przede wszystkim zdusić w zarodku wyrzuty sumienia.

– Powiedz cokolwiek – szepnęła.

Otworzył usta jakby chciał spełnić jej żądanie, ale szybko je zamknął. Brakowało mu słów, bo to nie powinno się wydarzyć, nie wydawały mu się być właściwymi. Poruszył ręką, tą na której spoczywała. Uniosła się, by mógł ją zabrać. Szybko zaciągnął swoje granatowe slipy i dżinsy. Starał się ignorować wilgoć, którą jeszcze czuł na swym członku oraz udach. Chciał jak najszybciej stamtąd wyjść, nabrać świeżego powietrza, bo to hulające po niespełna dwustu metrach kwadratowych napawało go duchotą i odrazą do samego siebie.

– Wiedziałam, że mnie zdradzasz – odezwała się niespodziewanie i ani trochę nie naprawiła tym jego odczuć względem samego siebie. – Ona nie była pierwsza – dopowiedziała, wstając. Przytrzymała zdjętą koszulę tak, by zasłaniała jej piersi i kucnęła, by sięgnąć swoich majtek oraz biustonosza. Usiadła naprzeciw Piotra, na niemal identycznej, tyle, że drugostronnej kanapie i zaczęła się ubierać.

– Jakie to ma teraz znaczenie? – rzucił bez zastanowienia. Wciągnął buty na stopy i począł supłanie sznurówek.

– Ma. – Wzruszyła ramionami. – Oskarżasz mnie o to, że nam się nie udało, bo niby poświęcałam za dużo czasu pracy...

– Nie niby, a poświęcałaś! – uniósł się i wstał na równe nogi.

– Ale to ty mnie zdradzałeś! – odkrzyknęła i także wstała, zupełnie nie przejmując się tym, że jeszcze nie przywdziała na nagie ciało stanika, a koszula wypadła jej z rąk.

– Jesteś piękną kobietą, inteligentną, samodzielną. Znajdziesz kiedyś kogoś...

– Nie pieprz! – wrzasnęła tak donoście, iż oboje mieli wrażenie, jakby nie tylko ściany, ale także podłoga się zatrzęsła. – Nie po to tolerowałam przez tyle lat twoje skoki w bok, by teraz zaczynać wszystko od nowa!

Spuścił wzrok, popukał językiem w wewnętrzną stronę lewego policzka i w końcu przyznał:

– Nie wiedziałem, że wiesz. – Rzucił jej zbolałe, pełne współczucia spojrzenie.

– Wiedziałam, ale milczałam. – Usiadła i dokończyła ubieranie, a on w tym czasie stał jak słup soli i wyczekiwał czegoś jeszcze. – Nie chciałam burzyć naszej rodzinnej harmonii, wmawiałam samej sobie, że one nic dla ciebie nie znaczą, bo w końcu zawsze wracasz do domu, bo nie utrzymujesz z nimi bliższych relacji, nie piszesz SMS-ów, nie robisz dla nich zakupów, nie sypiasz tam, gdzie mieszkają, aż pojawiła się ona.

– Ciągle pracowałaś – wypomniał.

– A co miałam robić? – zapytała ze łzami w oczach, bo wiedziała, że on nie udzieli jej na to pytanie odpowiedzi. – Mąż mnie zdradzał, a moja córka go uwielbiała. Nie chciałam jej ciebie odbierać, dlatego nie chciałam rozwodów, dzielenia majątku i całego tego syfu. Widzę to niemal codziennie w pracy. Nie chciałam byśmy wszyscy przechodzili przez to samo. – Nie mogła już dłużej utrzymać łez i one grubymi kroplami zaczęły ściekać po jej policzkach. – Pragnęłam tego uniknąć, Piotr. Kochałam cię, więc milczałam, tłumacząc sobie, że jesteś jeszcze młody, że musisz się wyszumieć, aż w końcu powołując się na statystyki, że większość mężów zdradza swoje żony, ale nigdy od nich nie odchodzi. Praca pomagała mi o tym nie myśleć.

Po tych wszystkich wyznaniach, Piotr aż z wrażenia opadł dupskiem na kanapę, łokcie wsparł na mocno rozchylonych kolanach, a twarz ukrył w dłoniach. Przetarł ją dwukrotnie i spojrzał na żonę mocno poczerwieniałymi oczami.

– Przepraszam – szepnął, bo tylko na tyle było go w tamtym momencie stać. – Przepraszam – powtórzył dla pewności, że aby na pewno usłyszała.

– Nieważne – rzuciła, zapinając ostatni guzik. – Namyśl się czy warto przekreślać to co znasz, dla chwili ekstazy. Czasami lepiej wybaczyć i wrócić do tego co znane, niż od nowa przyzwyczajać się do kogoś nowego.

Tu akurat przyznawał Magdalenie racje. Przy niej zwykle wiedział co go czeka i czego może się po niej spodziewać, a Sandra była nieprzewidywalną bałaganiarą z ciętym językiem i mocnym charakterem, która nigdy tak naprawdę nie powiedziała co do niego czuje, ani jak długo to uczucie będzie trwać.

– Porozmawiaj z Kasią, a ja... zrobię nam kawy. – Wstała, by stanąć przy blacie kuchennym i zapakować kapsułkę do jednego z luksusowych urządzeń kuchennych. – Z ekspresu może być?

– Może – odpowiedział. Udał się do korytarza po swoją koszulę. Nie założył jej, bo sam T-shirt spokojnie mu wystarczał. Stanął obok żony i oparł się tyłem o wysoki blat. – Porozmawiamy z nią razem – zadecydował i wyjął z szuflady paczkę papierosów. Jego własną, którą kiedyś kupił i wrzucił tam gdzie trzymali bandaże i tabletki na bóle głowy.

Zawsze uważał, że normalni ludzie mają apteczki w łazienkach, a nie w kuchennych szufladach, ale nigdy na to głośno nie narzekał. Nagle do niego dotarło, że wiele rzeczy w życiu przemilczał i Magda również wiele z nich przemilczała. Zrozumiał, że to właśnie przez to milczenie, ciągłe udawanie i zamiatanie problemów pod dywan, im się nie ułożyło.

– Po co ci to? – spytała, gdy zaczął wyjmować kilka papierosów, a następnie wykruszać z nich tytoń na mały, deserowy talerzyk.

– Oduczę ją palić – wyjaśnił, sięgając po mały rondelek i przygotowując wywar na bazie tego wszystkiego co w każdym papierosie się znajduje.

Następnego dnia Piotrek zjawił się w szkole i wziął do ręki kartkę, którą Kornelia miała wypełnić jako zaliczenie. Czyniła to przy sekretarce, gdyż on był zmuszony opuścić dzień pracy i udać się na poszukiwanie pasierbicy. Jak się spodziewał, uczennica nie napisała prawie nic. Odnalazł ją na korytarzu, gdy siedziała na parapecie. Rzucił kartkami obok jej pupy i powiedział:

– Nie interesuje cię co dostałaś?

– Dwa mniej – odparła, zerkając na pogryzmoloną na zielono kartkę.

– I będziesz ze mną rozmawiała jak z kolegą, siedząc na marmurowym parapecie. Może jeszcze nóżki na zewnątrz wystaw i zacznij się opalać – zaproponował.

Nagle niczym spod ziemi wyrosła przed nim Agnieszka i przywitała się z uśmiechem wymalowanym na twarzy tak mocno, iż zdawało się, że gdyby nie miała uszu, to uśmiechałaby się naokoło całej głowy.

– Widzę humorek dzisiaj dopisuje – zagadnęła Szmita Kolorowa.

Nauczyciel wciągnął powietrze przez zęby, a potem nimi zazgrzytał.

– Niech pan się nie złości – powiedziała do niego Kornelia. – Ja naprawdę się uczyłam, tyle że na test, a nie takie szczegółowe pytania – starała się usprawiedliwić samą siebie. – Nie cofnie mi już pan zaliczenia, prawda?

– Nie mogę, już jest po radzie – odpowiedział śmiertelnie poważnie. – Prześlizgnęłaś się, skończyłaś gimnazjum i módl się do Pana Stwórcy najwyższego, byśmy dla twojego dobra lepiej się nigdy więcej nie spotkali. – Pożegnał się z uczennicami i odszedł do swoich zajęć.

Szmit miał rację, Korneli się udało. Jakimś cudem zdała gimnazjum na niemal samych dwójach, a potem gdy przyszły wyniki testów gimnazjalnych, był w ciężkim szoku, gdy ujrzał jej zadowalające wyniki.

– Marnujesz sobie, kurwa, dziewczyno sama życie. Na własne, pierdolone życzenie – wyszeptał jej do ucha, podczas rozdawania świadectw.

Wtedy wyjątkowo mocno ścisnął za jej dłoń. Wtedy też ich spojrzenia się spotkały i oboje równocześnie spuścili głowy, ale dłonie ciągle pozostały w uścisku, jakby jakoś trudno im było się rozstać. Agnieszka nawet zażartowała, że już tak bardzo nawykli do zatruwania sobie wzajemnie życia i przeszkadzania sobie nawzajem, że jednak będą za sobą troszeczkę tęsknić. Piotr z uśmiechem przyznał jej rację i rzucił na całą klasę humorystyczną anegdotką o tym, że nie przyjęli go do wojska ani do policji, więc ostatecznie postanowił zostać nauczycielem, by się chociaż móc na dzieciach powyżywać.

Pół roku później Kornelia przysiadła do laptopa, późnym wieczorem. Mateusz już spał, by móc zerwać się skoro świt i podążyć do beznadziejnej pracy w fabryce produkcyjnej. Była to niewdzięczna robota, którą wykonywał za marne pieniądze. Chłopak jednak nie narzekał, w końcu robił to dla żony i syna, oraz po to, by umeblować nowe, zakupione przez jego rodziców w stanie surowym mieszkanie.

Nela zerknęła jeszcze na śpiącego męża, a potem na Antka, który także uciął sobie drzemkę. Ani trochę nie było jej to na rękę, bo wiedziała, że jeśli brzdąc teraz śpi, to albo zbudzi się w środku nocy i zrobi sobie godzinną porcję zabawy i jedzenia kaszki, albo wstanie nad ranem, zmuszając ją do tego, by uczyniła to samo. Jak nietrudno się domyślić – nie takiego życia Kornelia pragnęła i czat był ucieczką. Dyskutowała z różnymi ludźmi, o różnych rzeczach, z mężczyznami zazwyczaj o seksie, ale było to swojego rodzaju odskocznią od nudnego życia małżeńskiego, bez najmniejszych wrażeń, nawet w łóżku. Dosięgała ją nuda, bo wszystko co Mateusz mógł jej zaoferować, już dawno od niego uzyskała. Była pewna, że mężczyzna niczym już jej nie zaskoczy.

Na moment spojrzała w okno i upiła herbaty, w obawie, że ta przy lekkim wstrząsie, który może dostarczyć biurkowi, za sprawą klikania w klawisze się rozleje. Weszła na stronę, tę samą co zawsze, do tego samego pokoju. Po godzinie uznała, że nie dzieję się nic ciekawego. Ciągle te same denne pytania, w stylu co tam i co porabiasz, jaki jest kolor twoich oczu i czy lubisz seks. Już miała się wylogowywać, gdy na ekranie mignął jej nick Pan Anonimowy i wiadomość dłuższa, niż te od pozostałych. Niby nie było w niej nic nadzwyczaj ciekawego, ot taka bezsensowna paplanina, odrobina lania wody i nutka poczucia humoru, która sprawiła, że kąciki jej ust uniosły się do góry, a od bardzo dawna już tego nie czyniły.

Odpisała jednym słowem: Kornelia.

Uprzedzam, że teraz na moment odbijamy od Piotra i cumujemy przy Kornelii.

Nawołuję też do was o komentarze. Po statystykach widzę, że dużo osób czyta opowiadanie, tak samo po głosach w ankiecie, a komentuje tylko kilka z nich. Wasza opinia naprawdę jest ważna dla autora. Wasz komentarz naprawdę dużo znaczy!