Rozdział 12 - Obietnica poprawy

Piotr Szmit dotarł taksówką na jedno z osiedli, mieszczące się na obrzeżach miasta. Nakazał taksówkarzowi przystanąć nieopodal nieuczęszczanego wiaduktu kolejowego. Z daleka już widział imprezującą pod nim młodzież. Te dzieciaki nawet się nie kryły z tym, że tam są i że piją, bo kilka pustych puszek dostrzegł z oddali, jak leżały przy porzuconych torbach i plecakach. Poczuł nieodpartą ochotę zapalenia papierosa, ale niestety paczkę pozostawił przy kasku, w pokoju nauczycielskim. Wcisnął więc dłonie do kieszeni dżinsów i ruszył przed siebie. Od razu poznał znajomą bluzę, fioletową w zielonego Androida na plecach. Nie przejmując się grupką, która tworzyła koło i piła trzy tanie wina, które krążyły z rąk do rąk, stanął za pasierbicą i oparł się o pobliską ścianę. Osoby stojące naprzeciwko go zauważyły i wytrzeszczyły swoje oczy. Odpowiedział im tym samym, a ponadto złośliwie się uśmiechnął i sięgnął po papierosa, którego Kaśka właśnie kierowała do swoich ust. Dziewczyna wzdrygnęła się wystraszona i zaczęła rozglądać do tyłu oraz spoglądać do góry. Nie spodziewała się Piotra, dlatego pierwsze pytanie jakie do niego skierowała, brzmiało:

– Co tu robisz?

– Stoję – odpowiedział i zaciągnął się papierosem, ciesząc jednocześnie z tego, że ktoś był na tyle uprzejmy, by go wcześniej odpalić, gdyż zapalniczki też przy sobie nie posiadał. – I palę – dodał, wypuszczając gęsty, nieprzyjemny w zapachu dym ze swoich płuc.

Kilka osób zaczęło się śmiać, jeszcze inni skrycie uśmiechać, a kolejni zupełnie zaniemówili. Kaśka z początku należała do tych ostatnich, ale z czasem zaczęła się drwiąco cieszyć. Piotrek postanowił jednak to zignorować. Uznał, że publiczne kłótnie na nic się zdadzą, a im bardziej on będzie czemuś przeciwny, tym Kaśka mocniej będzie chciała mu dopiec. Oczywiście tego wszystkiego nie uczyli na studiach pedagogicznych. To wszystko wynikało z jego doświadczenia i kontaktów z młodzieżą, nie tylko tą w szkole, ale także na świetlicy PCK, gdzie za młodu często chodził, jeszcze jako nastolatek i pomagał młodszym dzieciom w odrabianiu lekcji. Teraz gdy tak o tym myślał, zapytał samego siebie czy już wtedy czułem powołanie i wiedziałem co będę w życiu robił?

Piotr z pewnością nie przewidział, że w jego życiu pojawi się nastoletnia ciąża jego dziewczyny, potem żona karierowiczka oraz jej córka, którą pokocha jak własną, i z którą będzie się użerał, gdy dopadnie ją wiek nastoletniego buntu, podsycanego nagłą, trudną sytuacją w domu, za którą czuł się odpowiedzialny.

Szatyn zagryzł więc zęby, wcześniej odsuwając papierosa od swoich warg. Mierzył się spojrzeniem z Katarzyną i to on pierwszy spuścił wzrok.

– Będzie lepiej jeśli wrócimy razem do domu – zadecydował.

– Nie mam... – zaczęła i już miała krzyknąć:- zamiaru!

Jednak ją przed tym powstrzymał, nagłym chwyceniem za remie i złowrogim szeptem:

– Nie chcę ci robić wstydu przy przyjaciołach, a uwierz, potrafiłbym.

– Nie jesteś moim ojcem, by...

– Tak, tak, już to słyszałem – zbagatelizował jej ton i wypowiadane słowa. Nachylił się po plecak nastolatki i zaczął iść w stronę taksówki. – Idziesz ze mną czy mam zrobić koło dupy tobie i twoim koleżkom, i wezwać na was policję? – zapytał, nawet nie odwracając się w stronę młodzieży. Jedynie na moment przystanął, zaciągnął się ostatnie dwa razy papierosem, niedopałek zdeptał i ponownie zaczął zmierzać w stronę taksówki.

Kaśka nie miała innego wyjścia jak tylko podążyć za nim, gdyż tego właśnie oczekiwali od niej znajomi, którzy chcieli się dalej bawić, a jednocześnie pragnęli uniknąć problemów.

Szmit otworzył drzwi przed dziewczyną, ale nie powiedział ani słowa. Rzucił plecak na jej kolana w sposób szczególnie agresywny. Brunetka nawet poczuła, że zrobią jej się od tego siniaki na udach. Wsiadł z nietęgą miną, zajmując miejsce z tyłu, obok pasierbicy, podał adres taksówkarzowi i wyjął telefon komórkowy z kieszeni. Poinformował policję o tym co przed chwilą rozgrywało się na jego oczach, a potem wyrwał Kaśce smartphone z dłoni, zanim zdążyła ostrzec swoje, nieszczególnie przypadające mu do gustu towarzystwo.

– Co robisz!? – krzyknęła na niego.

– Z głupim się na rozumy pozamieniałaś? – zapytał z krzywą miną, a potem ją wyśmiał w taki sposób, jakby była najbardziej żałosną osobą, jaką miał okazję oglądać. Po chwili jednak się opanował, bo przypomniał sobie, że rozmawia tylko i jedynie z jeszcze dzieckiem, a nie dorosłą kobietą. – Nie takim tonem po prostu, co? Chyba sobie za te wszystkie lata nie zasłużyłem na brak szacunku, prawda? – dopytywał szybko, nerwowo.

– Mam ci dziękować na kolana za to, że przygarnąłeś mnie i mamę?

– Bardziej to ona mnie przygarnęła – przyznał, bo Magdalenie naprawdę wiele w swoim życiu zawdzięczał. Gdyby nie ona, pewnie nigdy nie podołałby dorosłości, ukończenia studiów, podjęcia pierwszej pracy w zawodzie. – Jesteś za młoda, by to oceniać. Zrobiłem co chciałem i nie, nie masz padać przede mną na kolana. Córka przed ojcem nie powinna, nie wypada – rzucił chamowato, przez zaciśnięte zęby, ale zaraz potem się uśmiechnął, bo usłyszał śmiech nastolatki.

Kaśka nie dała rady powstrzymać tej reakcji, bo przypomniała jej jaki ojczym potrafi być zabawny, gdy jest cyniczny i ironiczny. Ona zawsze rozumiała jego poczucie humoru, choć jej matka uważała je za prostackie.

Szmit widząc, że nieco rozładował atmosferę, postanowił podjąć próbę rozmowy, która miałaby poprzedzić opierdol, jakim miał zamiar uraczyć gówniarę, gdy już będą sam na sam.

– Gdzieś ty spędziła noc, co?

– U koleżanki – odpowiedziała szczerze. – Naprawdę – dodała, widząc jego nie do końca przekonaną minę.

– Dlaczego nie w domu?

– Nudziłam się.

– Na tyle, by znowu nie chodzić do szkoły, tylko się włóczyć Bóg wie gdzie i z tymi... tymi... brak mi słów na twoich nowych znajomych, po prostu.

– I powiedział to facet, który zadał się z dziwką – syknęła, nawet na niego nie patrząc.

– Coś ty powiedziaa? – zapytał niewyraźnie, pomijając „ł”. – Kaśka, nie przeciągaj struny, ja ci dobrze radzę. Nie masz prawa tego oceniać, a już na pewno nie masz prawa się tak do mnie odzywać, ani wypowiadać o kimś kogo nawet nie znasz. Ja sobie na pewno na to nie pozwolę.

Dziewczyna by dać mu do zrozumienia, jak bardzo ma go w nosie, założyła ręce na piersi i spojrzała w boczną szybę.

– Jesteś na mnie zła. Okay, do tego masz prawo. W twoim mniemaniu porzuciłem twoją matkę. Na pewno sądzisz, że ciebie też, ale to nie jest tak. Rozstałem się z żoną, a nie z córką, bo nieważne co zrobisz, co powiesz, jak się zachowasz, ani jak bardzo mnie to zaboli, bo to nic nie zmieni. Nieważne jak mocno mi dokopiesz, to ja nie zrezygnuję, zawsze będę twoim ojcem. – Spojrzał na pasierbicę, która stała się ukryć, jak mocno szklą jej się oczy. – I to właśnie, ta dziwka, jak sama ją nazwałaś, mi to uświadomiła. – Zamilkł. Oparł się wygodniej i przetarł zmęczone powieki.

W końcu dojechali na miejsce i ku zdziwieniu ich obojga, żadne z nich nie miało kluczy. Kaśka poinformowała, że te jej zostały u koleżanki, a koleżanka pod wiaduktem, wraz z innymi, na których nasłał policję. Oczywiście mówiła to w pełni oburzonym tonem.

Piotr usiłował się dodzwonić do Magdy i za drugim razem mu się to udało. Jeszcze żona powiedziała mu, że będzie późno, ucieszyła się z odnalezienia córki i zaproponowała, by zabrał ją do siebie, i swojej nowej dziewczyny. Piotrek właściwie nie miał wyjścia, więc na to przystanął. Nie miał zamiaru jednak po raz kolejny płacić za taksówkę, uznał, że to niedaleko, i że mogą się przejść. Pod samą kamienicą, przed wpisaniem kodu, ostrzegł:

– Nie waż się powiedzieć czegoś głupiego, bezmyślnego, bezczelnego, czy wulgarnego, bo wtedy sobie porozmawiamy inaczej i ja Kaśka nie żartuję. Sandra już się źle czuje z tym, że u niej mieszkam.

– Ta, na pewno, już widzę jak ona się źle czuje – zadrwiła.

– Zrozumieliśmy się? – dopytywał.

– Może – bąknęła i weszła na klatkę schodową.

Piotrek dogonił ją jednym krokiem i szarpnął za ramie, po chwili przyszpilając do ściany. Szturchnął, bo zaczęła mu się wyrywać i wciąż trzymając jedną dłonią za rękę, drugą ścisnął pyzate, rumiane policzki.

– Mam dość takiego zachowania, dość twojej bezczelności i jeśli naprawdę nie chcesz – zaczął się unosić – bym stracił cierpliwość i przyłożył ci pachem nawet na tej klatce schodowej, to się, kurwa, uspokój! Teraz zrozumiałaś?

Wystraszona, bo nigdy wcześniej nie widziała ojczyma tak mocno zdenerwowanego, przytaknęła ruchem głowy, a potem szepnęła:

– Tak.

– W takim razie na górę zapraszam. – Wskazał kierunek. – trzecie piętro – dodał i podążając za małolatą, zastanawiał się jak ma wytłumaczyć jej obecność Sandrze.

Na górze okazało się, że nie musiał nic tłumaczyć. Sandra właśnie stawiała szklaną miskę z sałatką na stół.

– Dołożę talerz – rzuciła i wyłączyła telefon komórkowy, który wcześniej trzymała przy uchu, wspierając go ramieniem. – Rozgość się. Kaśka, tak? – zapytała dziewczynę.

Nastolatka przytaknęła ruchem głowy, ale nie odezwała się ani słowem, na co Piotrek zareagował spojrzeniem pełnym dezaprobaty i warknięciem:

– Języka w gębie nie masz!?

– Piotr – szepnęła karcąco Sandra i chwyciła go za ubranie w okolicy ramienia. – Pozwól ze mną, a ty – tu spojrzała na Katarzynę – się rozgość.

Brunetka zaciągnęła kochanka i poniekąd też konkubenta do pokoju. Zamknęła za sobą drzwi.

– Co ty wyprawiasz? – zapytała.

Zacisnął szczękę do granic możliwości, a potem wyznał z gestykulacją pełną irytacji, a nawet totalnego wkurwienia:

– Szlag mnie trafia, jak słyszę jej...

– To nie powód, by je grozić. Nigdy taki nie byłeś. Co się z tobą porobiło?

– Grozić? – zapytał i przysiadł na podłokietniku granatowej kanapy.

– Jak zdejmę pacha, to – zacytowała, przerywając w połowie. Widząc pytającą minę Szmita, od razu udzieliła mu odpowiedzi. – Nie zablokowałeś telefonu i...

– Aha – syknął. – I co się dziwisz? Chodzę przez gówniarę rozdygotany, że sam nie wiem co czynię – zrzucił winę na sytuację, omijając przy tym własną nieuwagę.

– Nie temu się dziwię. Po prostu, wyjaśnijmy sobie coś – zaproponowała – to dziecko i tylko dziecko.

– To nie powód, by...

– Nie wiesz jak to jest, gdy rodzice się rozwodzą! – przerwała podniesionym tonem. – Piotruś... ty nie jesteś aż taki surowy. – Położyła dłonie na jego klatce piersiowej, przykrytej ubraniem, a potem stanęła na palcach, by musnąć w krzywy nos. – Odpuść jej. Pokaż, że po prostu zawsze będziesz, przecież ona to wszystko tak z niepewności...

– Obrończyni uciśnionej młodzieży się znalazła – zadrwił, chwytając brunetkę za nadgarstki, okręcając tak, by znalazła się w miejscu, w którym on uprzednio stał i pchnął na tyle silnie, by opadła pupą na kanapę, ale też na tyle delikatnie, by przy okazji niczego sobie nie zrobiła. Wyszedł z pokoju.

Szmit wskazał dłonią na stół i polecił Kaśce, by usiadła. Ta zawahała się, więc powtórzył:

– Siadaj, bo ja chcę skorzystać z obiadu, bo uwierz, tutaj to jest rzadko spotykane. Zjesz, potem pooglądasz telewizję, w tym czasie pewnie już twoja matka wróci do domu. Odwiozę cię i tam sobie wszystko wyjaśnimy.

Zapadło niezręczne milczenie, które nie było spowodowane pojawieniem się Sandry, gdyż nawet przed tym jak ona zasiadła do stołu, towarzystwo nic nie mówiło. Piotr rozglądał się po wyjątkowo wysprzątanej kuchni, zdając sobie sprawę, że i w pokoju panował niebywały jak na Sandrę porządek, Kaśka dłubała w talerzu, a kochanka jej ojczyma karmiła swoje dzieci, zrzucając na podłogę to smakowitsze kąski. Oczywiście wcześniej dmuchała, by jej pupile nie sparzyły sobie języka kawałkami gotowanego w sosie pieczeniowym kotleta. Potem Katarzyna faktycznie poszła oglądać telewizję, a Szmit zajął się zmywaniem, bo ponad wszystko pragnął zająć czymś dłonie, a przy okazji, choć może właśnie przede wszystkim – myśli.

W końcu nastał moment, gdy odwiózł nastolatkę do domu i za zgodą Magdaleny, sam przekroczył jego próg. Ciemna blondynka nakazała córce, by poszła do swojego pokoju, tłumacząc się tym, że musi z mężczyzną porozmawiać.

W tamtym momencie Piotrek spodziewał się wszystkiego. Każdego rękoczynu, mocnych, ostrych, niecenzuralnych słów, a nawet wywalenia za drzwi za pomocą stanowczego wypchnięcia. Nic takiego jednak nie nastąpiła. Zamiast tego kobieta objęła go nieporadnie, przyłożyła połowę twarzy do jego klatki piersiowej i płacząc, poprosiła, by wrócił do domu. W odpowiedzi otworzył szeroko oczy i nabrał powietrza. Zaniemówił na dłuższą chwilę, a z piętra, dokładnie z pokoju Kaśki, dobiegły do jego uszu słowa piosenki:

Tu jest moje miejsce (twoje miejsce),

nigdy nie opuszczę go.

Tu bije moje serce (twoje serce),

trzyma mnie tu właśnie to...

(Silesian Sound System & Ewa - Moje miejsce)